احبار: تفاوت میان نسخه‌ها
←خصوصیات احبار
| خط ۱۶: | خط ۱۶: | ||
واژه احبار در قرآن دو مرتبه به همراه کلمه «رهبان»<ref>سوره توبه، آیات ۳۱ و ۳۴.</ref> به کار رفته است.{{یاد|آیه ۳۱ سوره توبه اتَّخَذُوا أَحْبَارَهُمْ وَرُهْبَانَهُمْ أَرْبَابًا مِنْ دُونِ اللَّه...آیه ۳۴ سوره توبه يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنَّ كَثِيرًا مِنَ الْأَحْبَارِ وَالرُّهْبَانِ لَيَأْكُلُونَ أَمْوَالَ النَّاسِ بِالْبَاطِلِ وَيَصُدُّونَ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ ۗ }}[[فضل بن حسن طبرسی|طبرسی]] از مفسران شیعه احبار را به معنای عالمان و رهبان را به معنای عابدان دانسته است.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ج۵، ص۳۷.</ref> برخی دیگر از مفسران نیز احبار را به معنای علمای یهود و رهبان را به معنای عابدان مسیحی دانسته‌اند.<ref>شبر، تفسیر القرآن الكریم، ص۲۰۲.</ref> [[سیوطی]] مفسر اهل سنت هر دو کلمه را به معنای عالم دانسته و تنها احبار را علمای یهود و رهبان را علمای مسیحی معرفی است.<ref>سیوطی، الدر المنثور، ج۳، ص۲۳۱.</ref> | واژه احبار در قرآن دو مرتبه به همراه کلمه «رهبان»<ref>سوره توبه، آیات ۳۱ و ۳۴.</ref> به کار رفته است.{{یاد|آیه ۳۱ سوره توبه اتَّخَذُوا أَحْبَارَهُمْ وَرُهْبَانَهُمْ أَرْبَابًا مِنْ دُونِ اللَّه...آیه ۳۴ سوره توبه يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنَّ كَثِيرًا مِنَ الْأَحْبَارِ وَالرُّهْبَانِ لَيَأْكُلُونَ أَمْوَالَ النَّاسِ بِالْبَاطِلِ وَيَصُدُّونَ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ ۗ }}[[فضل بن حسن طبرسی|طبرسی]] از مفسران شیعه احبار را به معنای عالمان و رهبان را به معنای عابدان دانسته است.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ج۵، ص۳۷.</ref> برخی دیگر از مفسران نیز احبار را به معنای علمای یهود و رهبان را به معنای عابدان مسیحی دانسته‌اند.<ref>شبر، تفسیر القرآن الكریم، ص۲۰۲.</ref> [[سیوطی]] مفسر اهل سنت هر دو کلمه را به معنای عالم دانسته و تنها احبار را علمای یهود و رهبان را علمای مسیحی معرفی است.<ref>سیوطی، الدر المنثور، ج۳، ص۲۳۱.</ref> | ||
==خصوصیات احبار== | ==خصوصیات احبار== | ||
در برخی تفاسیر بر اساس برخی از آیات قرآن خصوصیاتی برای احبار ذکر شده است مانند: دعوت مردم به تبعیت از پیامبر اسلام و عدم تبعیت خودشان [[عبدالله بن عباس|ابن عباس]] قائل این دیدگاه است. سدی گفته احبار مردم را به اطاعت خدا ودوری از معصیتش فرامی‌خواندند و لی خودشان مرتکب گناه می شدند و اهل طاعت نبودند. ابن جریح گفته که مردم را به نماز و زکات دستور می‌دادند و خودشان بدان پای‌بند نبودن و نیز مردم را امر به دادن صدقه می‌کردند و خودشان بخل می‌ورزیدند. خداوند هم در آیه ۳۴ سوره توبه قرآن کریم بسیاری از احبار و رهبان را با حرام‌خواری و زراندوزی وصف کرده است. <ref>ملاصدرا، تفسیر القرآن الکریم،۱۳۶۶ش، ج۳، ص۲۵۹.</ref> | در برخی تفاسیر بر اساس برخی از آیات قرآن خصوصیاتی برای احبار ذکر شده است مانند: دعوت مردم به تبعیت از پیامبر اسلام و عدم تبعیت خودشان [[عبدالله بن عباس|ابن عباس]] قائل این دیدگاه است. سدی گفته احبار مردم را به اطاعت خدا ودوری از معصیتش فرامی‌خواندند و لی خودشان مرتکب گناه می شدند و اهل طاعت نبودند. ابن جریح گفته که مردم را به [[نماز]] و [[زکات]] دستور می‌دادند و خودشان بدان پای‌بند نبودن و نیز مردم را امر به دادن [[صدقه]] می‌کردند و خودشان [[بخل]] می‌ورزیدند. خداوند هم در [[آیه کنز|آیه ۳۴ سوره توبه]] قرآن کریم بسیاری از احبار و رهبان را با حرام‌خواری و زراندوزی وصف کرده است. <ref>ملاصدرا، تفسیر القرآن الکریم،۱۳۶۶ش، ج۳، ص۲۵۹.</ref> | ||
== پانویس == | == پانویس == | ||