ترکیه: تفاوت میان نسخه‌ها
←تشیع در ترکیه
Elyas-salehi (بحث | مشارکتها) (←علویان) |
Elyas-salehi (بحث | مشارکتها) |
||
| خط ۱۳۸: | خط ۱۳۸: | ||
پس از سقوط دولت صفوی، شیعیان آسیای صغیر به تدریج از ایران دور و در نتیجه از تشیع بیگانه شدند که این گسستگی در ادوار بعدی نیز ادامه یافت. | پس از سقوط دولت صفوی، شیعیان آسیای صغیر به تدریج از ایران دور و در نتیجه از تشیع بیگانه شدند که این گسستگی در ادوار بعدی نیز ادامه یافت. | ||
برای منشاء شیعیان منطقی وجود دارد که بر طبق آن حضور شیعیان در منطقه آناتولی را توجیه می‌کند: | برای منشاء شیعیان منطقی وجود دارد که بر طبق آن حضور شیعیان در منطقه آناتولی را توجیه می‌کند: | ||
شیعیان [[امامی]]، که تحت فشار حکمرانان [[سنی]] حاکم بر [[شام|شامات]] یا [[سوریه]] بزرگ بودند، متواری شده و به مناطق صعب الوصول کوهستانی پناهنده شد و به این ترتیب، رابطه آنان با مراکز علمی شیعه قطع شد و در طول زمان باورهای ایشان تحت تأثیر اعتقادات دیگر ادیان، مذاهب و اندیشه‌های رایج درآمد و گروهی از آنان بعدها علویان ترکیه را تشکیل دادند.<ref>ابوالقاسمی، | شیعیان [[امامی]]، که تحت فشار حکمرانان [[سنی]] حاکم بر [[شام|شامات]] یا [[سوریه]] بزرگ بودند، متواری شده و به مناطق صعب الوصول کوهستانی پناهنده شد و به این ترتیب، رابطه آنان با مراکز علمی شیعه قطع شد و در طول زمان باورهای ایشان تحت تأثیر اعتقادات دیگر ادیان، مذاهب و اندیشه‌های رایج درآمد و گروهی از آنان بعدها علویان ترکیه را تشکیل دادند.<ref>ابوالقاسمی، ترکیه در یک نگاه، ۱۳۷۸ش، ص۱۴۰.</ref> پس از پیروزی [[انقلاب اسلامی ایران]]، فعالیت‌های فردی و گروهی پراکنده اما فراگیر در میان علویان به مذهب اهل بیت(ع) آغاز گردید و اکنون روز به روز به تعداد شیعیان افزوده می‌شود. | ||
شیعیان [[جعفریه|جعفری]] ترکیه در گذشته، تقریباً دارای هویتی ناپیدا بودند و به دلیل اشتراک در مذهب، گویش یا به تعبیری قومیت با شهروندان آذری ایران، به رغم اینکه جزء اقوام ترک محسوب می‌گردند، «عجم» خوانده می‌شدند.<ref>فلاح زاده، آشنایی با کشورهای اسلامی، ج۳، ص۱۳۵ -۱۴۴.</ref> | شیعیان [[جعفریه|جعفری]] ترکیه در گذشته، تقریباً دارای هویتی ناپیدا بودند و به دلیل اشتراک در مذهب، گویش یا به تعبیری قومیت با شهروندان آذری ایران، به رغم اینکه جزء اقوام ترک محسوب می‌گردند، «عجم» خوانده می‌شدند.<ref>فلاح زاده، آشنایی با کشورهای اسلامی، ج۳، ص۱۳۵ -۱۴۴.</ref> | ||