معاویة بن ابی‌سفیان: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
(←زندگی) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
| آثار = | | آثار = | ||
}} | }} | ||
'''معاویة بن ابی‌سفیان''' (مرگ: ۶۰ق)، نخستین حاکم [[بنی‌امیه|اموی]] است که پس از [[صلح امام حسن علیه السلام|صلح امام حسن(ع)]] تا [[سال ۶۰ هجری قمری|سال ۶۰ قمری]]، حدود بیست سال، در [[دمشق]] [[خلافت]] کرد. او در [[فتح مکه]] [[اسلام]] آورد و از [[طلقاء|طُلَقاء]] (آزادشدگان) بود. او در زمان [[ابوبکر بن ابی‌قحافه|ابوبکر]] در فتح [[شام|سرزمین شام]] حاضر بود و در زمان [[عمر بن خطاب]] استاندار [[اردن]] و سپس استاندار تمام سرزمین شام شد. در شورش علیه [[عثمان بن عفان]]، علی‌رغم درخواست عثمان، به یاری او نشتافت. در زمان خلافت [[امام علی(ع)]] به اسم خونخواهی عثمان، [[جنگ صفین]] را به راه‌انداخت. پس از [[شهادت]] امام علی(ع)، در معاهده [[صلح امام حسن|صلح با امام حسن]]، [[خلافت]] مسلمین را به دست گرفت و [[دمشق]] را پایتخت حکومت خود کرد. در زمان او، [[فتوحات]] بیشتر در سرزمین‌های غربی و شمال [[آفریقا]] بود و در سرزمین‌های شرقی به تثبیت فتوحات پیشین تاکید داشت. معاویه خلافت را به سلطنت تغییر داد و برای بیعت گرفتن برای پسرش [[یزید بن معاویه|یزید]]، تلاش‌های فراوان کرد. برای اداره کشور، دیوان‌های جدیدی را بنا نهاد. او با شورش‌های [[خوارج]] و [[شیعه|شیعیان]] مواجه بود و آن‌ها را سرکوب کرد. | '''معاویة بن ابی‌سفیان''' (مرگ: ۶۰ق)، نخستین حاکم [[بنی‌امیه|اموی]] است که پس از [[صلح امام حسن علیه السلام|صلح امام حسن(ع)]] تا [[سال ۶۰ هجری قمری|سال ۶۰ قمری]]، حدود بیست سال، در [[دمشق]] [[خلافت]] کرد. او در [[فتح مکه]] [[اسلام]] آورد و از [[طلقاء|طُلَقاء]] (آزادشدگان) بود. او در زمان [[ابوبکر بن ابی‌قحافه|ابوبکر]] در فتح [[شام|سرزمین شام]] حاضر بود و در زمان [[عمر بن خطاب]] استاندار [[اردن]] و سپس استاندار تمام سرزمین شام شد. در شورش علیه [[عثمان بن عفان]]، علی‌رغم درخواست عثمان، به یاری او نشتافت. در زمان خلافت [[امام علی(ع)]] به اسم خونخواهی عثمان، [[جنگ صفین]] را به راه‌انداخت. پس از [[شهادت]] امام علی(ع)، در معاهده [[صلح امام حسن|صلح با امام حسن]]، [[خلافت]] مسلمین را به دست گرفت و [[دمشق]] را پایتخت حکومت خود کرد. در زمان او، [[فتوحات]] بیشتر در سرزمین‌های غربی و شمال [[آفریقا]] بود و در سرزمین‌های شرقی به تثبیت فتوحات پیشین تاکید داشت. معاویه خلافت را به سلطنت تغییر داد و برای بیعت گرفتن برای پسرش [[یزید بن معاویه|یزید]]، تلاش‌های فراوان کرد. برای اداره کشور، دیوان‌های جدیدی را بنا نهاد. او با شورش‌های [[خوارج]] و [[شیعه|شیعیان]] مواجه بود و آن‌ها را سرکوب کرد. معاویه را یکی از سران [[عثمانیه]] قلمداد کرده‌اند. | ||
==زندگی== | ==زندگی== | ||
| خط ۵۳: | خط ۵۳: | ||
'''شورش علیه عثمان'''{{سخ}} | '''شورش علیه عثمان'''{{سخ}} | ||
معاویه از آغاز شورش بر ضد عثمان، در پی بهره‌برداری از آن بود. او در برهه‌ای از زمان از عثمان خواست به شام نزد او بیاید تا از دست مخالفان در امان باشد. اما عثمان این پیشنهاد را نپذیرفت.<ref>ابن کثیر، الکامل فی التاریخ، ج ۳، ص۱۵۷</ref> بعدها که شورش سخت شد، معاویه تنها راه را در این دید که عثمان کشته شود. بنابراین هیچ کمکی به عثمان نکرد، تا جایی که عثمان در اوج گرفتاری خود متوجه این امر شد و نامه عتاب آمیزی به معاویه نوشت.<ref>ذهبی، شمس الدین، تاریخ الاسلام، عهد الخلفاء الراشدین، ص۴۵۰-۴۵۱؛ نیز رک: بلاذری، انساب الاشراف، ج ۴، ص۱۹</ref> معاویه بعدها امویان را وارث عثمان می‌دانسته و به خونخواهی وی علیه [[امام علی(ع)]] شورش کرد. پس از کشته شدن عثمان و فرار همسرش به شام، معاویه از او خواستگاری کرد؛ اما او نپذیرفت.<ref>نثر الدر، ج ۴، ص۶۲؛ بلاغات النساء، ص۱۳۹؛ العقد الفرید، ج ۶، ص۹۰</ref> | معاویه از آغاز شورش بر ضد عثمان، در پی بهره‌برداری از آن بود. او در برهه‌ای از زمان از عثمان خواست به شام نزد او بیاید تا از دست مخالفان در امان باشد. اما عثمان این پیشنهاد را نپذیرفت.<ref>ابن کثیر، الکامل فی التاریخ، ج ۳، ص۱۵۷</ref> بعدها که شورش سخت شد، معاویه تنها راه را در این دید که عثمان کشته شود. بنابراین هیچ کمکی به عثمان نکرد، تا جایی که عثمان در اوج گرفتاری خود متوجه این امر شد و نامه عتاب آمیزی به معاویه نوشت.<ref>ذهبی، شمس الدین، تاریخ الاسلام، عهد الخلفاء الراشدین، ص۴۵۰-۴۵۱؛ نیز رک: بلاذری، انساب الاشراف، ج ۴، ص۱۹</ref> معاویه بعدها امویان را وارث عثمان می‌دانسته و به خونخواهی وی علیه [[امام علی(ع)]] شورش کرد. این تحرکات موجب شد تا او را یکی از بنیانگذاران عثمانیه تلقی کنند.<ref>ناشئ الاکبر، مسائل الامامة، ۱۹۷۱ق، ص۱۶.</ref> پس از کشته شدن عثمان و فرار همسرش به شام، معاویه از او خواستگاری کرد؛ اما او نپذیرفت.<ref>نثر الدر، ج ۴، ص۶۲؛ بلاغات النساء، ص۱۳۹؛ العقد الفرید، ج ۶، ص۹۰</ref> | ||
معاویه در نامه‌های خود به امام علی بر این امر تکیه داشت که: خلیفه ما عثمان مظلوم کشته شده و خدا فرمود: «هر کسی مظلوم کشته شود، ما برای ولی او قدرتی قرار دادیم» پس ما به عثمان و فرزندان او سزاوارتریم.<ref>نک: الغارات، ص۷۰</ref> معاویه با تبلیغات فراوان خود را وارث عثمان می‌خواند.{{مدرک}} | معاویه در نامه‌های خود به امام علی بر این امر تکیه داشت که: خلیفه ما عثمان مظلوم کشته شده و خدا فرمود: «هر کسی مظلوم کشته شود، ما برای ولی او قدرتی قرار دادیم» پس ما به عثمان و فرزندان او سزاوارتریم.<ref>نک: الغارات، ص۷۰</ref> معاویه با تبلیغات فراوان خود را وارث عثمان می‌خواند.{{مدرک}} | ||
| خط ۲۲۴: | خط ۲۲۴: | ||
*کشی، محمد بن عمر، اختیار معرفة الرجال، تلخیص محمد بن حسن طوسی، مشهد، چاپ حسن مصطفوی، ۱۳۴۸ش. | *کشی، محمد بن عمر، اختیار معرفة الرجال، تلخیص محمد بن حسن طوسی، مشهد، چاپ حسن مصطفوی، ۱۳۴۸ش. | ||
*مبیّض، محمد سعید، موسوعة حیاة الصّحابة من کتب التراث، ادلب (سوریه)، مکتبة الغزالی، [بی‌تا]. | *مبیّض، محمد سعید، موسوعة حیاة الصّحابة من کتب التراث، ادلب (سوریه)، مکتبة الغزالی، [بی‌تا]. | ||
*ناشئ الاکبر، عبدالله بن محمد، مسائل الامامة، تحقیق یوزف فان اس، بیروت، بی‌نا، ۱۹۷۱ق. | |||
*نباطی، علی من محمد، الصراط المستقیم إلی مستحقی التقدیم، تحقیق میخائیل رمضان، نجف، المکتبة الحیدریة، ۱۳۸۴ق. | *نباطی، علی من محمد، الصراط المستقیم إلی مستحقی التقدیم، تحقیق میخائیل رمضان، نجف، المکتبة الحیدریة، ۱۳۸۴ق. | ||
*نویری، شهاب الدین أحمد بن عبد الوهاب، نهایة الأرب فی فنون الأدب، تحقیق مفید قمحیة، بیروت، دار الکتب العلمیة، ۱۴۲۴ق. | *نویری، شهاب الدین أحمد بن عبد الوهاب، نهایة الأرب فی فنون الأدب، تحقیق مفید قمحیة، بیروت، دار الکتب العلمیة، ۱۴۲۴ق. | ||