آیه استعاذه: تفاوت میان نسخهها
←متن و ترجمه
(←منابع) |
Rezai.mosavi (بحث | مشارکتها) |
||
خط ۲۱: | خط ۲۱: | ||
==متن و ترجمه== | ==متن و ترجمه== | ||
آیه ۹۸ [[سوره نحل]] که از آن با عنوان آیه استعاذه یاد میشود، <ref>ابنعاشور، التحریر و التنویر، مؤسسه التاریخ، ج۱۳، ص۲۲۲.</ref> بیانگر آن است که هنگام [[تلاوت|تلاوت قرآن]] باید از [[شیطان]] به [[خدا]] پناه برد. مسلمانان با استناد به این آیه، تلاوت قرآن و برخی دیگر از کارهای خود را با استعاذه شروع میکنند. | آیه ۹۸ [[سوره نحل]] که از آن با عنوان آیه استعاذه یاد میشود،<ref>ابنعاشور، التحریر و التنویر، مؤسسه التاریخ، ج۱۳، ص۲۲۲.</ref> بیانگر آن است که هنگام [[تلاوت|تلاوت قرآن]] باید از [[شیطان]] به [[خدا]] پناه برد. مسلمانان با استناد به این آیه، تلاوت قرآن و برخی دیگر از کارهای خود را با استعاذه شروع میکنند. | ||
{{گفت و گو | {{گفت و گو | ||
| عرض = ۱۰۰ | | عرض = ۱۰۰ | ||
خط ۳۱: | خط ۳۱: | ||
| عنوان = {{عربی|اندازه=۱۰۰%|«فَإِذَا قَرَأْتَ الْقُرْآنَ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ مِنَ الشَّیْطَانِ الرَّجِیمِ»}}|هنگامی که قرآن میخوانی از شرّ شیطان رانده شده، به خدا پناه بر!<ref>سوره نحل، آیه ۹۸، ترجمه مکارم شیرازی.</ref> | | عنوان = {{عربی|اندازه=۱۰۰%|«فَإِذَا قَرَأْتَ الْقُرْآنَ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ مِنَ الشَّیْطَانِ الرَّجِیمِ»}}|هنگامی که قرآن میخوانی از شرّ شیطان رانده شده، به خدا پناه بر!<ref>سوره نحل، آیه ۹۸، ترجمه مکارم شیرازی.</ref> | ||
}} | }} | ||
==تفسیر == | ==تفسیر == | ||
بهگفته [[فضل بن حسن طبرسی|شیخ طبرسی]] (وفات: [[سال ۵۴۸ هجری قمری|۵۴۸ق]])، استعاذه یعنی طلب پناهندگیِ مقام پایینتر از مقام بالاتر بهصورت [[خضوع|خاضعانه]] است. مقصود از استعاذه در این آیه، آن است که هنگام [[تلاوت|قرائت قرآن]] باید از وسوسههای شیطان به خدا پناه برد، تا از لغزش و اشتباه مصون ماند.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۶، ص۵۹۳.</ref> [[سید محمدحسین طباطبائی|علامه طباطبایی]] ([[سال ۱۲۸۱ هجری شمسی|۱۲۸۱]]- [[سال ۱۳۶۰ هجری شمسی|۱۳۶۰ش]]) این پناهندگی را پناهندگیِ قلبی میداند؛<ref>طباطبائی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۱۲، ص۳۴۳-۳۴۴.</ref> یعنی انسان باید در دل احساس کند که به خدا پناه برده و از هوا و هوسی که مانع فهم و درک صحیح است جدا میگردد، نه اینکه فقط آن را به زبان بگوید.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۱۱، ص۳۹۷.</ref> البته استعاذهٔ زبانی را مقدمهای برای ایجاد آن حالت قلبی دانستهاند.<ref>طباطبائی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۱۲، ص۳۴۳-۳۴۴.</ref> | بهگفته [[فضل بن حسن طبرسی|شیخ طبرسی]] (وفات: [[سال ۵۴۸ هجری قمری|۵۴۸ق]])، استعاذه یعنی طلب پناهندگیِ مقام پایینتر از مقام بالاتر بهصورت [[خضوع|خاضعانه]] است. مقصود از استعاذه در این آیه، آن است که هنگام [[تلاوت|قرائت قرآن]] باید از وسوسههای شیطان به خدا پناه برد، تا از لغزش و اشتباه مصون ماند.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۶، ص۵۹۳.</ref> [[سید محمدحسین طباطبائی|علامه طباطبایی]] ([[سال ۱۲۸۱ هجری شمسی|۱۲۸۱]]- [[سال ۱۳۶۰ هجری شمسی|۱۳۶۰ش]]) این پناهندگی را پناهندگیِ قلبی میداند؛<ref>طباطبائی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۱۲، ص۳۴۳-۳۴۴.</ref> یعنی انسان باید در دل احساس کند که به خدا پناه برده و از هوا و هوسی که مانع فهم و درک صحیح است جدا میگردد، نه اینکه فقط آن را به زبان بگوید.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۱۱، ص۳۹۷.</ref> البته استعاذهٔ زبانی را مقدمهای برای ایجاد آن حالت قلبی دانستهاند.<ref>طباطبائی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۱۲، ص۳۴۳-۳۴۴.</ref> |