جنة الخلد: تفاوت میان نسخه‌ها

کتب لغت، «خُلْد» را به‌معنای باقی ماندن در جایی بدون خروج از آن معنا کرده‌اند.<ref>حسینی زبیدی، تاج العروس‏، ۱۴۱۴ق، ج۴، ص۴۳۷.</ref> [[حسن مصطفوی]] (واژه شناس قرآن) اصل در این واژه را دوام و بقای ابدی (و نه صرفاً طول عمر و درنگ طولانی) دانسته است.<ref>مصطفوی، حسن، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ۱۳۶۸ ش، ج۳، ص۹۸.</ref> به عقدۀ فخر رازی اضافۀ واژۀ «خُلد» به بهشت، برای بیان صفتِ جاودانگی بهشت است، نه اینکه این بهشت را از دیگر بهشت‌های اخروی متمایز سازد.<ref>رازی، التفسير الكبير، ۱۴۲۰ق، ج۲۴، ص۴۳۹.</ref> در برخی گزارش‌ها نیز واژۀ را نشانگر حضور دائمی ساکنان آن یا دائمی بودن نعمت‌های آن دانسته‌اند<ref>خواجوئی، جامع الشتات، 1418ق، ج1، ص55.</ref> در روایتی از [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق(ع)]]، دلیل این نامگذاری را این دانسته‌اند که ساکنان بهشت جاودان خواهان جابجایی و تبدیل آن نیستند.<ref>بحرانی، تفسیر البرهان، الناشر: مؤسسة البعثة، ج۳، ص۶۸۸.</ref> [[مرتضی مطهری]] دذ توضیح این مسئله می‌گوید: وصال انسان به معشوق و محبوب حقیقی خود (خدا) باعثِ آرامش حقیقی می‌شود؛ به همین دلیل لذات بهشتی (به‌خلاف لذت‌های دنیا) خستگی‌آور نیست و بهشتیان میل به تغییر و تحولِ آنها ندارند.<ref>مطهری، فلسفه ابن سینا، ج ۱، درس‌های اشارات و نجات، ص۸۹.</ref>