ماجرای حکمیت: تفاوت میان نسخهها
←شورش سپاه امام علی(ع)
| خط ۸: | خط ۸: | ||
با حیلهای که [[عمرو عاص]] ترتیب داد و [[قرآن|قرآنها]] به سر نیزهها رفت، در میان سپاه [[امام علی(ع)]] دودستگی پدید آمد که دشمن، حکمیت [[قرآن]] را پذیرفته است و ما حق جنگ با آنان را نداریم. امام (ع) بهشدت در برابر این سخن ایستاد و اعلام کرد این کار، جز فریب چیزی نیست؛ ولی با اجبار سپاهیان امام (ع) از جمله اشعث بن قیس و قبیله وی، امیرالمؤمنین (ع) ضمن نامهای به [[معاویه]] با قید اینکه ما میدانیم تو اهل [[قرآن]] نیستی، حکمیت قرآن را پذیرفت.<ref>نصر بن مزاحم، وقعة صفین، ۱۳۸۲ق، ص۴۹۰.</ref> | با حیلهای که [[عمرو عاص]] ترتیب داد و [[قرآن|قرآنها]] به سر نیزهها رفت، در میان سپاه [[امام علی(ع)]] دودستگی پدید آمد که دشمن، حکمیت [[قرآن]] را پذیرفته است و ما حق جنگ با آنان را نداریم. امام (ع) بهشدت در برابر این سخن ایستاد و اعلام کرد این کار، جز فریب چیزی نیست؛ ولی با اجبار سپاهیان امام (ع) از جمله اشعث بن قیس و قبیله وی، امیرالمؤمنین (ع) ضمن نامهای به [[معاویه]] با قید اینکه ما میدانیم تو اهل [[قرآن]] نیستی، حکمیت قرآن را پذیرفت.<ref>نصر بن مزاحم، وقعة صفین، ۱۳۸۲ق، ص۴۹۰.</ref> | ||
قندوزی نویسنده [[قرن سیزدهم قمری|قرن سیزدهم]] در [[کتاب ینابیع الموده]] نقل کرده است؛ زمانی که سپاه معاویه در [[جنگ صفین]] قرآن بر روی نیزه بردند به این بهانه که به حکمیت قرآن راضی هستند؛ امام علی(ع) فرمود: أنا القرآن الناطق؛ من قرآن ناطق هستم.<ref>قندوزی، ینابیع الموده لذو القربی، ۱۴۲۲ق، ج۱، ص۲۱۴.</ref> همچنین امام در سخن دیگری قرآن برنیزه کردن شامیان را | قندوزی نویسنده [[قرن سیزدهم قمری|قرن سیزدهم]] در [[کتاب ینابیع الموده]] نقل کرده است؛ زمانی که سپاه معاویه در [[جنگ صفین]] قرآن بر روی نیزه بردند به این بهانه که به حکمیت قرآن راضی هستند؛ امام علی(ع) فرمود: أنا القرآن الناطق؛ من قرآن ناطق هستم.<ref>قندوزی، ینابیع الموده لذو القربی، ۱۴۲۲ق، ج۱، ص۲۱۴.</ref> همچنین امام در سخن دیگری قرآن برنیزه کردن شامیان را حيله، مكر، خدعه و فريب برشمرده است. <ref>مکارم شیرازی، نهج البلاغه با ترجمه فارسی روان، ۱۳۸۴ش، خطبه ۱۲۲. | ||
</ref> | </ref> | ||
===تعیین نمایندگان حکمیت=== | ===تعیین نمایندگان حکمیت=== | ||