سید ابوالحسن جلوه: تفاوت میان نسخه‌ها

جلوه، در زندگی نامه‌اش درباره ترک اصفهان به قصد تهران می‌نویسد:

:::«... تا از اقامت اصفهان به جهت شیوع تهیدستی و اصرار در [[عیب‌جویی]] و متعرض شدن مردمان به یکدیگر و واجب الطاعة دانستن برخی خود را، دلتنگ شدم و به تهران آمدم و بر حسب انس و عادت و عدم قدرت بر منزل علی حده به مدرسه دارالشفاء فرود آمدم...‌» <ref>گلی زواره، ص۷۴</ref>

{{شعر}}{{ب|به شهر جِیْ چو دلم ناامید گشت از یار | نمود وسوسه دیو که سرکشم زنِگار}}{{ب|سفر گزینم و بدرود دوستان گویم | که در حَضَر نه مرا قدر ماند و نه مقدار}}{{ب| سروده‌اند بزرگان که‌ای هنرور مرد | به هر دیار که خوار آمدی مگیر قرار}}{{ب|که گر عزیز چو جانی چو دیر ماند هست | هماره مرد از او در گزند و در تیمار}}{{ب|از آن بسیج سفر را خیال می‌بستم | ز توشه ره خویش و ز باره رهوار}}{{ب|همی نیافتمی توشه غیر خون جگر | همی نیافتمی باره غیر پای فکار}}{{پایان شعر}} <ref>دیوان اشعار جلوه، ص۱۳۲</ref>