Automoderated users، confirmed، مدیران، templateeditor
۴٬۲۹۹
ویرایش
(←پانویس) |
Mkhaghanif (بحث | مشارکتها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
'''خَوارِج'''، گروهی از سپاه [[امام علی علیهالسلام|امام علی(ع)]] در جنگ صفین که علی بن ابیطالب را متهم به [[کفر]] کردند و علیه او شوریدند. آنها که به دلیل خروج علیه [[خلافت|خلیفه مسلمین]]، خوارج نامیده شدند، همه کسانی که [[ماجرای حکمیت|حکمیت]] را پذیرفتند و معتقد به کفر علی نبودند، را کافر میشمردند. | '''خَوارِج'''، گروهی از سپاه [[امام علی علیهالسلام|امام علی(ع)]] در جنگ صفین که علی بن ابیطالب را متهم به [[کفر]] کردند و علیه او شوریدند. آنها که به دلیل خروج علیه [[خلافت|خلیفه مسلمین]]، خوارج نامیده شدند، همه کسانی که [[ماجرای حکمیت|حکمیت]] را پذیرفتند و معتقد به کفر علی نبودند، را کافر میشمردند. | ||
شعار دادن علیه امام علی در [[مسجد کوفه]]، و تهدید وی به قتل، از کارهای خوارج شمرده شده است. آنان پس از اجرای حکمیت، در مخالفت با [[امام علی علیهالسلام|امام علی(ع)]] سرسختتر شدند، با [[عبدالله بن وهب راسبی|عبدالله بن وهب]] بیعت کردند، و در مسیر خروج از [[کوفه]] و رفتن به [[جنگ نهروان|نهروان]]، مردم بیگناه را کشتند. امام علی پس از اتمام حجت با آنان، در سال ۳۸ق با آنها وارد جنگ شد و بسیاری از آنها کشته شدند. با این حال گروهی از آنها زنده ماندند. فرقههای مختلف خوارج در طول تاریخ منقرض شدهاند و تنها [[اباضیه]] که آرایشان به عقاید سایر مسلمانان نزدیکتر است، در مناطقی از قبیل [[عمان]] و [[الجزایر]] حضور دارند. | شعار دادن علیه امام علی در [[مسجد کوفه]]، و تهدید وی به قتل، از کارهای خوارج شمرده شده است. آنان پس از اجرای حکمیت، در مخالفت با [[امام علی علیهالسلام|امام علی(ع)]] سرسختتر شدند، با [[عبدالله بن وهب راسبی|عبدالله بن وهب]] بیعت کردند، و در مسیر خروج از [[کوفه]] و رفتن به [[جنگ نهروان|نهروان]]، مردم بیگناه را کشتند. امام علی پس از [[اتمام حجت]] با آنان، در سال ۳۸ق با آنها وارد جنگ شد و بسیاری از آنها کشته شدند. با این حال گروهی از آنها زنده ماندند. فرقههای مختلف خوارج در طول تاریخ منقرض شدهاند و تنها [[اباضیه]] که آرایشان به عقاید سایر مسلمانان نزدیکتر است، در مناطقی از قبیل [[عمان]] و [[الجزایر]] حضور دارند. | ||
در منابع اسلامی، ویژگیهای مختلف و گاه متضادی برای خوارج ذکر شده است؛ از جمله اینکه اهل حفظ و قرائت قرآن بدون تدبر در آن بودهاند، جهل و تنگنظری، [[تکبر|غرور]] و ستیزهجویی و همچنین [[تعصب]] در باورها. آنها اولین گروه معارض و اولین فرقه دینی در تاریخ [[اسلام]] دانسته شدهاند. به باور خوارج، کسی که مرتکب [[گناهان کبیره|گناه کبیره]] میشود، کافر است. بیشتر خوارج، با نصب خلیفه از سوی [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] مخالف و معتقد به انتخابی بودن خلیفه بودند. آنها همچنین [[سنگسار|سنگسار زناکار]] را رد کرده و با [[تقیه]] در قول و عمل مخالف بودهاند. | در منابع اسلامی، ویژگیهای مختلف و گاه متضادی برای خوارج ذکر شده است؛ از جمله اینکه اهل حفظ و قرائت قرآن بدون تدبر در آن بودهاند، جهل و تنگنظری، [[تکبر|غرور]] و ستیزهجویی و همچنین [[تعصب]] در باورها. آنها اولین گروه معارض و اولین فرقه دینی در تاریخ [[اسلام]] دانسته شدهاند. به باور خوارج، کسی که مرتکب [[گناهان کبیره|گناه کبیره]] میشود، کافر است. بیشتر خوارج، با نصب خلیفه از سوی [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] مخالف و معتقد به انتخابی بودن خلیفه بودند. آنها همچنین [[سنگسار|سنگسار زناکار]] را رد کرده و با [[تقیه]] در قول و عمل مخالف بودهاند. | ||
خط ۲۱: | خط ۲۱: | ||
پس از اجرای حکمیت در [[شعبان]] یا [[رمضان]] ۳۷ق میان [[ابوموسی اشعری]] و [[عمرو بن عاص سهمی|عمرو بن عاص]] و پایان بدون نتیجه آن پس از فریب خوردن ابوموسی از عمروعاص،<ref>بلاذری، جمل من أنساب الأشراف، ۱۴۱۷ق، ج۳، ص۱۱۷-۱۲۶، ۱۳۳؛ طبری، تاریخ الطبری، بیروت، ج۵، ص۵۷، ۶۷، ۷۱؛ مسعودی، مروج الذهب، بیروت، ج۳، ص۱۴۵-۱۵۰.</ref> امام علی(ع)، داوری حکمین را مغایر حکم قرآن دانست و بار دیگر برای جنگ با معاویه آماده شد و در نامهای به [[عبدالله بن وهب راسبی]] و [[یزید بن حصین]]، دو تن از سران خوارج،که در [[جنگ نهروان|نهروان]] گرد آمده بودند، از آنان خواست برای نبرد با [[معاویة بن ابیسفیان|معاویه]] و ادامه جنگ صفین به او بپیوندند. آنان در پاسخ از امام علی(ع) خواستند به کفر اعتراف و از آن توبه کند وگرنه از او دوری خواهند کرد. پس از اعلام رأی حکمین، خوارج در مخالفت با امام سرسختتر شدند.<ref>نهج البلاغه، تصحیح محمد عبده، خطبه ۳۵؛ دینوری، الأخبار الطوال، ۱۹۶۰م، ص۲۰۶؛ طبری، تاریخ الطبری، بیروت، ج۵، ص۷۷-۷۸؛ معروف، الخوارج فی العصر الاموی، ۱۴۰۶ق، ص۸۵.</ref> | پس از اجرای حکمیت در [[شعبان]] یا [[رمضان]] ۳۷ق میان [[ابوموسی اشعری]] و [[عمرو بن عاص سهمی|عمرو بن عاص]] و پایان بدون نتیجه آن پس از فریب خوردن ابوموسی از عمروعاص،<ref>بلاذری، جمل من أنساب الأشراف، ۱۴۱۷ق، ج۳، ص۱۱۷-۱۲۶، ۱۳۳؛ طبری، تاریخ الطبری، بیروت، ج۵، ص۵۷، ۶۷، ۷۱؛ مسعودی، مروج الذهب، بیروت، ج۳، ص۱۴۵-۱۵۰.</ref> امام علی(ع)، داوری حکمین را مغایر حکم قرآن دانست و بار دیگر برای جنگ با معاویه آماده شد و در نامهای به [[عبدالله بن وهب راسبی]] و [[یزید بن حصین]]، دو تن از سران خوارج،که در [[جنگ نهروان|نهروان]] گرد آمده بودند، از آنان خواست برای نبرد با [[معاویة بن ابیسفیان|معاویه]] و ادامه جنگ صفین به او بپیوندند. آنان در پاسخ از امام علی(ع) خواستند به کفر اعتراف و از آن توبه کند وگرنه از او دوری خواهند کرد. پس از اعلام رأی حکمین، خوارج در مخالفت با امام سرسختتر شدند.<ref>نهج البلاغه، تصحیح محمد عبده، خطبه ۳۵؛ دینوری، الأخبار الطوال، ۱۹۶۰م، ص۲۰۶؛ طبری، تاریخ الطبری، بیروت، ج۵، ص۷۷-۷۸؛ معروف، الخوارج فی العصر الاموی، ۱۴۰۶ق، ص۸۵.</ref> | ||
خوارج در ۱۰ شوال ۳۷ق با عبدالله بن وهب بهعنوان امیر بیعت و درباره خروج از [[کوفه]] و رفتن به نهروان توافق کردند.<ref>طبری، تاریخ الطبری، بیروت، ج۵، ص۷۴-۷۵؛ ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ۱۳۸۵-۱۳۸۶ق، ج۳، ص۳۳۵-۳۳۶.</ref> خوارج در مسیر حرکت، مردم بیگناه را کشتند. امام پس از دعوت آنان به حق و اتمام | خوارج در ۱۰ شوال ۳۷ق با عبدالله بن وهب بهعنوان امیر بیعت و درباره خروج از [[کوفه]] و رفتن به نهروان توافق کردند.<ref>طبری، تاریخ الطبری، بیروت، ج۵، ص۷۴-۷۵؛ ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ۱۳۸۵-۱۳۸۶ق، ج۳، ص۳۳۵-۳۳۶.</ref> خوارج در مسیر حرکت، مردم بیگناه را کشتند. امام پس از دعوت آنان به حق و [[اتمام حجت]]، ناگزیر به جنگ با آنها شد و در [[جنگ نهروان]] در سال ۳۸ق، بیشتر آنان را از میان برداشت. گروهی از آنان به ریاست فروة بن نوفل به علت تردید در رویارویی با امام علی(ع)، از همان آغاز از جنگ کناره گرفتند.<ref>بلاذری، جمل من أنساب الأشراف، ۱۴۱۷ق، ج۵، ص۱۶۹؛ طبری، تاریخ الطبری، بیروت، ج۵، ص۸۰-۹۲؛ خطیب بغدادی، تاریخ بغداد، ۱۴۱۷ق، ج۱، ص۵۲۸.</ref> | ||
با وجود پیروزی امام علی(ع)، خوارج بهمثابه گروهی سیاسی، فکری و نظامی برقرار ماندند. امام علی(ع)، شیعیان را از جنگ با خوارج پس از خود نهی کرد.<ref>نهج البلاغه، تصحیح محمد عبده، خطبه ۶۰؛ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغة، ۱۳۸۵-۱۳۸۷ق، ج۵، ص۱۴، ۷۳.</ref> [[امام حسن مجتبی علیهالسلام|امام حسن]](ع) پس از [[صلح امام حسن علیه السلام|صلح]] با معاویه، درخواست او برای جنگ با خوارج را رد کرد.<ref>بلاذری، جمل من أنساب الأشراف، ۱۴۱۷ق، ج۵، ص۷۸-۷۹؛ عاملی، دراسات و بحوث فی التاریخ و الاسلام، ۱۴۱۴ق، ج۱، ص۳۷.</ref> | با وجود پیروزی امام علی(ع)، خوارج بهمثابه گروهی سیاسی، فکری و نظامی برقرار ماندند. امام علی(ع)، شیعیان را از جنگ با خوارج پس از خود نهی کرد.<ref>نهج البلاغه، تصحیح محمد عبده، خطبه ۶۰؛ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغة، ۱۳۸۵-۱۳۸۷ق، ج۵، ص۱۴، ۷۳.</ref> [[امام حسن مجتبی علیهالسلام|امام حسن]](ع) پس از [[صلح امام حسن علیه السلام|صلح]] با معاویه، درخواست او برای جنگ با خوارج را رد کرد.<ref>بلاذری، جمل من أنساب الأشراف، ۱۴۱۷ق، ج۵، ص۷۸-۷۹؛ عاملی، دراسات و بحوث فی التاریخ و الاسلام، ۱۴۱۴ق، ج۱، ص۳۷.</ref> |