سوره عادیات: تفاوت میان نسخه‌ها
←جنگ ذاتُ السَلاسِل و پیروزی علی(ع) بر کافران
(←جنگ ذاتُ السَلاسِل و پیروزی علی(ع) بر کافران: اصلاح نشانی وب) |
|||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
هنوز امام علی(ع) و سربازان به [[مدینه]] برنگشته بودند که سوره «و العادیات» [[نزول قرآن|نازل]] شد. پیغمبر خدا(ص) آن روز این سوره را در [[نماز صبح]] قرائت کرد. بعد از تمام شدن [[نماز]]، اصحاب گفتند: این سوره را تا به حال نشنیده بودیم! پیامبر(ص) فرمود: «آری، علی(ع) بر دشمنان پیروز شد و [[جبرئیل]] دیشب با آوردن این سوره به من بشارت داد». چند روز بعد علی(ع) با غنیمت‌ها و اسیران به مدینه وارد شد.<ref> قمی، تفسیر القمی، ج۲، ص۴۳۴؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۷، ص۲۴۰.</ref> | هنوز امام علی(ع) و سربازان به [[مدینه]] برنگشته بودند که سوره «و العادیات» [[نزول قرآن|نازل]] شد. پیغمبر خدا(ص) آن روز این سوره را در [[نماز صبح]] قرائت کرد. بعد از تمام شدن [[نماز]]، اصحاب گفتند: این سوره را تا به حال نشنیده بودیم! پیامبر(ص) فرمود: «آری، علی(ع) بر دشمنان پیروز شد و [[جبرئیل]] دیشب با آوردن این سوره به من بشارت داد». چند روز بعد علی(ع) با غنیمت‌ها و اسیران به مدینه وارد شد.<ref> قمی، تفسیر القمی، ج۲، ص۴۳۴؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۷، ص۲۴۰.</ref> | ||
==معنای کنود در آیه== | |||
تفسیر نمونه «کَنُود» را در اصل زمینى دانسته که چیزى از آن نمى‌روید و به انسان ناسپاس و بخیل نیز اطلاق مى‌شود. این تفسیر هم‌چنین می‌گوید که | |||
«ابوالفتوح رازى» حدود پانزده معنى در این زمینه نقل کرده است <ref>الرازی، روض الجنان و روح الجنان في تفسير القرآن، ۱۳۷۶ش، ج۲۰، ص۳۷۸.</ref> نویسنده : الرازي، ابوالفتوح جلد : 20 صفحه : 378که غالباً شاخ و برگ همان معناى اصلى است که ذکر شده است مانند این که: «کَنُود» کسى است که مصائبش را با آب و تاب مى شمرد، ولى نعمت ها را فراموش مى کند، | |||
کسى که نعمت هاى خدا را تنها مى خورد و از دیگران منع مى کند، چنان که در حدیثى از پیغمبر اکرم(صلى الله علیه وآله) مى خوانیم«أَ تَدْرُونَ مَنِ الْکَنُودِ»؛ (مى دانید کنود کیست) عرض شد: خدا و رسولش آگاه تر است. | |||
فرمود:«اَلْکَنُودُ الَّذِى یَأْکُلُ وَحْدَهُ وَ یَمْنَعُ رِفْدَهُ وَ یَضْرِبُ عَبْدَهُ»؛ (کنود کسى است که تنها غذا مى خورد و از عطا و بخشش به دیگران خوددارى مى کند و بنده زیردستش را مى زند)، | |||
کسى که در مشکلات و مصائب با دوستان خود هم دردى نمى‌کند، کسى که خیرش بسیار کم است، | |||
کسى که وقتى نعمتى به او برسد، از دیگران دریغ مى دارد و اگر گرفتار مشکلى گردد، ناشکیبائى و جزع مى کند، | |||
کسى که نعمت هاى الهى را در معصیت صرف مى کند، | |||
کسى که نعمت خدا را انکار مى کند. <ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج۲۷، ص۲۷۰.</ref> | |||
==معنای خیر در آیه۸== | ==معنای خیر در آیه۸== | ||