حمزة بن عبدالمطلب: تفاوت میان نسخه‌ها

حمزه بن عبدالمطلب، عموی [[پیامبر اکرم(ص)]] و از شهدای [[غزوه احد|اُحُد]]. کنیه‌اش ابوعُماره و ابویعْلی<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ۱۴۱۰ق، ج۳، ص۸.</ref> و مادرش هاله بنت اُهَیب (وُهَیب) بن عبدمَناف بن زُهره بود.<ref>ابن هشام، السیرة النبویة، قسم ۱، ص۱۰۹</ref> واژه حمزه را نیز به معنای شیر<ref> رجوع کنید به مرتضی زبیدی، تاج العروس، ۱۴۱۴ق، ج۸، ص۵۳</ref> یا تیزفهم<ref>ابن درید، کتاب الاشتقاق، ج۱، ص۴۵-۴۶</ref> دانسته‌اند.

حمزه در [[جنگ‌های فجار|جنگ‌های فِجار]] و در  پیمان [[حلف الفضول]] شرکت داشته است. وی با [[ابوطالب]] و دیگر عموهای پیامبر(ص) در [[خواستگاری]] [[خدیجه]] نیز حاضر بوده است؛ حتی برخی از منابع، با وجود فاصله سنی کم او با پیامبر(ص) و خواندن خطبه [[ازدواج]] توسط [[ابوطالب]]، در ماجرای خواستگاری خدیجه فقط از حمزه نام برده‌اند.<ref> ابن هشام، السیرة النبویة، قسم۱، ص۱۸۹ـ۱۹۰</ref>

روزی [[ابوجهل]] نزدیک [[کوه صفا|کوه صَفا]] به [[پیامبر(ص)]] برخورد و سخنانی ناشایست به وی گفت. پیامبر(ص) بدو پاسخی نداد. کنیزی در آنجا بود و این ماجرا را دید. دیری نگذشت که حمزه از شکار به [[مکه]] بازگشت. عادت حمزه چنان بود که چون از شکار برمی گشت، [[کعبه]] را طواف می‌کرد، سپس به انجمن‌های [[قریش]] می‌رفت و با آنان سخن می‌گفت. قریش حمزه را به سبب جوانمردی‎هایش دوست می‌داشتند. این بار که حمزه به عادت خود به دیدن آشنایان مشغول بود، آن کنیز نزد او رفت و گفت: نبودی تا ببینی ابوجهل به برادرزاده‎ ات چه گفت. حمزه به سروقت ابوجهل رفت، او را دید که در [[مسجدالحرام]] در میان مردم نشسته است. کمان خود را بر سر وی کوفت، چنان که سر ابوجهل زخمی بزرگ برداشت. سپس گفت: «‌تو محمد را دشنام می‌دهی، مگر نمی‌دانی من به دین او درآمده‌ام. هر چه او بگوید من هم می‌گویم ». [[بنی مخزوم]] خواستند به یاری ابوجهل برخیزند، اما وی گفت: حمزه را بگذارید، چه من برادرزاده او را دشنام‌های ناخوشایند داده‌ام. این پیشامد سبب شد که حمزه در شمار مسلمانان درآید. از آن پس، [[قریش]] چون دیدند محمد پیشتیبانی قوی مانند حمزه دارد و او را از آسیب آنان نگاه خواهد داشت، کمتر متعرض وی شدند. <ref> ابن هشام، السیرة النبویة، قسم۱، ص۲۹۱ـ۲۹۲</ref>

حمزه در [[عقد اخوت|پیمان برادری]] مسلمانان در [[مکه]] با [[زید بن حارثه]] برادر شده و در روز [[غزوه احد|اُحُد]] هم او را وصی خود کرد. <ref>رجوع کنید به ابن هشام، السیرة النبویة، قسم ۱، ص۵۰۵</ref> در پیمان برادری مدینه، پیش از [[غزوه بدر|بدر]]، حمزه با کلثوم بن هدم برادر شد.<ref>بلاذری، انساب الاشراف، ۱۴۱۷ق، ج۱، ص۲۷۰</ref>

طبق روایتی، دختر حارث با وعده آزادی وحشی، از او خواست به انتقام پدرش که در [[غزوه بدر]] کشته شده بود، [[محمد(ص)]]، حمزه یا [[علی(ع)]] را بکشد.<ref>واقدی، المغازی، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۲۸۵</ref> بنا بر روایت دیگر، [[جبیر بن مطعم]] در برابر گرفتن انتقام عمویش، طُعَیمة بن عَدی که در بدر کشته شده بود، به وحشی وعده آزادی داد؛ <ref>ابن هشام، السیرة النبویة، قسم ۲، ص۷۰ـ۷۲</ref> اما گفته شده است که انگیزه هِند دختر عُتبه و زن [[ابوسفیان]]، برای انتقام گرفتن به دلیل کشته شدن پدر، برادر و عمویش در [[غزوه بدر]]، بیشتر از جبیر یا دختر حارث بود. طبق برخی نقل‌ها، از ابتدا هند با وعده مال، وحشی را به این کار ترغیب کرد.<ref>ر.ک: بلاذری، انساب الاشراف، ۱۴۱۷ق، ج۳، ص۲۸۶ـ۲۸۷.</ref>