الحکمة المتعالیة فی الاسفار العقلیة الاربعة (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها

غایتِ حکمت عملی هم نتیجه‌اش مباشرت انسان به عمل خیر است برای این که نفس بر بدن غلبه پیدا کند و بدن در برابر نفس مطیع و منقاد شود. <ref>ملاصدرا، اسفار، ۱۹۸۱م، ج۱، ص۲۰-۲۱.</ref>  به باور ملاصدر ایمان در آیات [[قرآن|قرآن کریم]] بیانگر کمال حکمت نظری و عمل صالح حاکی از کامل شدن حکمت عملی در انسان است. وی هم‌چنین تصریح دارد که تعریف [[فلسفه اسلامی|فلسفه]] از سوی فلاسفه الهی به «تَشبُّه به اله» (خدایی شدن و شباهت به معبود پیداکردن) سخن رمزی آنان در اشاره به حکمت نظری ([[ایمان]]) و حکمت عملی(عمل صالح) است. صدرالمتألهین منظور از حدیث نبوی: «تخلقوا بأخلاق الله‌» (اخلاق الهی را خوی خویش کنید) را  همان احاطه به معلومات و تجرد از جسمانیات دانسته است. <ref>ملاصدرا، اسفار، ۱۹۸۱م، ج۱، ص۲۱-۲۲.</ref>

ملاصدرا کتابش را با سخنی از محی الدین  در فتوحات درباره  بهشتیان ودوزخیان ختم می کند که بهشتیان هر نعمتی را که در دل خوطر کنند برایشان در خارج تحقق می یابد و نیز دوزخیان از هیچ عذاب بزرگ‌تری نسبت به آن چه به آن گرفتارند نمی‌ترسند مگر این که گرفتارش خواهند شد و این همان دائمةالتکوین بودن آخرت است. <ref>ملاصدرا، اسفار،۱۹۸۱م،  ج۹، ص۳۸۰-۳۸۲.</ref>