سوره شعراء: تفاوت میان نسخه‌ها

درباره [[اسباب نزول|سبب نزول]] آیات ۲۲۴ تا ۲۲۷ سوره شعراء آمده است که در زمان [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|رسول الله(ص)]] دو نفر، همدیگر را با زبان شعر هجو می‌کردند و عده‌ای از مردم نادان نیز آنها را تبعیت می‌کردند که آیه «وَ الشُّعَراءُ يَتَّبِعُهُمُ الْغاوُونَ‏؛ و شاعران را گمراهان پيروى مى‌كنند.» نازل شد. با نزول این آیه [[عبدالله بن رواحه]]، [[کعب بن مالک]] و [[حسان بن ثابت]] نزد پیامبر آمده و گفتند [[خدا|خداوند]] می‌دانست که ما شاعر هستیم و نزول این [[آیه]] باعث هلاکت ما خواهد شد. بعد از این گفتگو آیه ۲۲۷ «إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ وَ ذَكَرُوا اللَّهَ كَثِيراً؛ مگر كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده و خدا را بسيار به ياد آورده...» نازل شد.<ref>عنایه، أسباب النزول القرآنی، ۱۴۱۱ق، ص۲۹۷-۲۹۸.</ref>در واقع آیه پایانی سوره شعرا استثنایی است که شاعران مؤمن صالح را از حکم کلی‌ای که درباره شاعران در آیه ۲۲۶ گفته شد خارج می‌سازد. <ref>حسینی شاه عبدالعظیمی، تفسیر اثنی عشری، ۱۳۶۳ش، ج۹، ص۵۲۱.</ref> نویسنده تفسیر نور پیام‌هایی را از آیه استنباط کرده مانند: مخالف نبودن اسلام با هنر و مخالفت کردن با شعر بی‌هدف، عدم همراهی شعر با ایمان و تقوا نتیجه‌اش گمراهی وسردرگمی است، پیروی نااهلان و بی هدفی وبی عملی از آفات شعر است،جدایی شعر وهنر ازایمان هموار ساختن مسیر بر ای منحرفان است. <ref>قرائتی، تفسیر نور، ۱۳۸۸ش، ج۶، ص۳۸۴.</ref>