سوره یونس: تفاوت میان نسخه‌ها

به گفته مفسران خداوند در این [[آیه]] خطاب به آخرین پیامبرش، او را از اکراه مردم به ایمان به خدا حتی در زمان قدرت بازداشته است.<ref>رشید رضا، المنار، ج۱۲، ص۲۳۲.</ref> بر اساس مفاد این آیه، مقتضای حکمت خداوند فرمان‌برداری از حق یا دشمنی با آن در اختیار انسان است تا پاک از ناپاک جدا شود و وظیفه پیامبر فقط ابلاغ پیام خدا دانسته شده و به همین خاطر نباید از [[کفر]] انسان‌ها اندوهگین شود.<ref>مغنیه، الکاشف، ۱۴۲۴ق، ج۴، ص۱۹۴-۱۹۵.</ref> مفسران این آیه را از صریح‌ترین آیاتی دانسته‌اند که بر [[جبر و اختیار|اختیار]] و اراده انسان در انتخاب دین یا عقیده تاکید می‌کند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۸، ص۳۸۹-۳۹۰؛ صادقی تهرانی، الفرقان، ۱۴۰۶ق، ج۱۴، ص۱۶۹.</ref> به نظر [[علامه طباطبایی]] خداوند در این آیه به [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر]] اعلان می‌کند تنها خداست که می‌تواند مردم را وادار به ایمان کند، ولی این کار را نکرد و برای پیامبرش نیز این کار نه سزاوار نیست؛ چرا که این کار شدنی نیست؛ زیرا ایمانی که خدواند از بندگانش خواسته و می‌پذیرد، ایمانی از روی اختیار و انتخاب است.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۱ق. ج۱۰، ص۱۲۶</ref>