ملاقات با امام زمان: تفاوت میان نسخه‌ها

درباره ملاقات با [[امام زمان]] در روزگار [[غیبت کبری|غیبت کبریٰ]] دو دیدگاه وجود دارد. برخی ارتباط را ممکن دانسته‌اند و معتقدند اتفاق هم افتاده است. این دیدگاه از [[سید مرتضی]] (۳۵۵-۴۳۶ق) شروع شده و در بین متأخران شهرت یافته و افرادی چون [[شیخ طوسی]] (۳۸۵-۴۶۰ق)، [[کراجکی|کَراجُکی]] (قرن چهارم) و [[محدث نوری]] (۱۲۵۴-۱۳۲۰ق) آن را مطرح کرده‌اند. سید مرتضی{{یادداشت|سید مرتضی: «نحن نجوّز ان یصل الیه کثیر من اولیائه و القائلین بامامته فینتفعون به: ما جایز می‌دانیم که گروه زیادی از اولیا و معتقدانِ به امامت ایشان شرفیاب محضرشان شوند و بهره گیرند» (سید مرتضی، رسائل الشریف المرتضی، ج۲، ص۲۹۷). او در تنزیه الانبیا، رساله غیبت شافی و المقنع این مسئله را ذکر کرده است. البته به نظر می‌رسد سید مرتضی و شیخ طوسی این نظر را به صورت احتمال مطرح کرده‌اند نه اینکه آن را قطعی بدانند (جمعی از نویسندگان مجله حوزه، چشم به راه مهدی (عج)، ۱۳۷۸ش، ص۷۷).}} ارتباط اولیای الهی با [[امام زمان(عج)]] را ممکن دانسته است.<ref>جمعی از نویسندگان مجله حوزه، چشم به راه مهدی (ع)، ۱۳۷۸ش، ص۷۳.</ref> گویا در آغاز، احتمال ارتباط مطرح بوده، ولی از زمان [[سید بن طاووس]] (م ۶۶۴) به بعد، با نقل داستان‌ها، قضیه یقینی شده است؛ گرچه برخی از داستان‌ها مربوط به قبل از این تاریخ می‌شود؛ مثلاً نخستین داستان مربوط به [[ابن قولویه|ابن‌قولِوَیْه]] (درگذشت: [[سال ۳۶۸ هجری قمری|۳۶۸ق]]) در سال ۳۳۹ق است.<ref>جمعی از نویسندگان مجله حوزه، چشم به راه مهدی (ع)، ۱۳۷۸ش، ص۷۳. رجوع کنید به: راوندی، الخرائج و الجرائح، ۱۴۱۱ق، ج۱، ص۴۷۵، ح۱۸.</ref> در برخی از [[حدیث|روایات]] برای دیدار با امام مهدی(عج) [[دعا|دعاها]] و اعمالی ذکر شده‌ است.<ref>برای مثال رجوع کنید به: سید بن طاووس، الطرائف، ۱۴۰۰ق، ص۱۸۴؛ اربلی، کشف الغمة، ۱۴۰۱ق، ج۳، ص۲۸۷ و ۳۲۲.</ref> بسیاری از علما آثاری در این باره تألیف کرده‌اند<ref>نام این کتاب‌ها - که شمارشان بیش از سی جلد است - همراه نشانی فصل مربوطه، در کتاب دیدار در عصر غیبت، صفحه ۲۷-۲۹ آمده است (محمدی ری‌شهری، دانشنامه امام مهدی، ج۵، ص۱۸۰، پاورقی۲).</ref> و گزارش‌های فراوانی نیز وجود دارد که می‌گویند برخی افراد امام زمان(عج) را دیده‌اند.<ref>رک: محمدی ری‌شهری، دانشنامه امام مهدی، ج۵، ص۲۰۳-۲۵۵.</ref>

'''۲. ناشناس‌ بودن امام زمان''': در برخی از [[روایات]] آمده است حضرت در میان مردم است و آنان را می‌بیند و می‌شناسد؛ ولی مردم آن حضرت را نمی‌شناسند. {{یادداشت|برای نمونه: «امام صادق(ع) از امام علی(ع) نقل می‌کند: ولو خلت الارض ساعة واحدة من حجة الله لساخت بأهلها و لکن الحجة یعرف الناس و لایعرفونه کما کان یوسف یعرف الناس و هم له منکرون: و اگر زمین یک ساعت از حجت خالی باشد، ساکنان خود را فرو خواهد برد. [حضرت] حجت مردم را می‌شناسد، لکن مردم او را نمی‌شناسند؛ همان‌گونه که [حضرت] یوسف مردم را می‌شناخت و آنان او را نمی‌شناختند» (نعمانی، کتاب الغیبه، ۱۳۹۷ق، ص۱۴.) « امیرالمؤمنین علی(ع) می‌فرماید: «إِنَّ حُجَّتَهَا عَلَيْهَا قَائِمَةٌ مَاشِيَةٌ فِي طُرُقِهَا دَاخِلَةٌ فِي دُورِهَا وَ قُصُورِهَا جَوَّالَةٌ فِي شَرْقِ هَذِهِ الْأَرْضِ وَ غَرْبِهَا تَسْمَعُ الْكَلَامَ وَ تُسَلِّمَ عَلَى الْجَمَاعَةِ تَرَى وَ لَا تُرَى إِلَى الْوَقْتِ وَ الْوَعْدِ وَ نِدَاءِ الْمُنَادِي مِنَ السَّمَاءِ أَلَا ذَلِكَ يَوْمٌ فِيهِ سُرُورُ وُلْدِ عَلِيٍّ وَ شِيعَتِه‏:حجت حق بر زمین استوار است. در جاده‌ها حرکت می‌کند، در خانه‌ها و قصرها وارد می‌شود و در شرق و غرب زمین به گردش می‌پردازد، سخن مردم را می‌شنود و بر جماعت مردم سلام می‌کند. می‌بیند و دیده نمی‌شود، تا زمان ظهور و وعده الهی و ندای آسمانی. هان! آن روز، روز شادی فرزندان علی و شیعیان اوست» (نعمانی، کتاب الغیبه، ۱۳۹۷ق، ص۱۴۴). برای دیگر احادیث رجوع کنید به: جمعی از نویسندگان مجله حوزه، چشم به راه مهدی(ع)، ۱۳۷۸ش، ص۶۱-۶۲.}}

'''۳. امتحان شیعیان در دوران غیبت''': روایات بسیاری داریم که می‌گویند غیبت امام زمان چنان طولانی می‌شود که گروهی از مردم وجود امام زمان را انکار می‌کنند.{{یادداشت|مثلاً از امیرالمؤمنین علی(ع) نقل شده است: «... وَ لَكِنْ بَعْدَ غَيْبَةٍ وَ حَيْرَةٍ فَلَا يَثْبُتُ فِيهَا عَلَى دِينِهِ إِلَّا الْمُخْلِصُونَ الْمُبَاشِرُونَ لِرَوْحِ الْيَقِين‏...: قیام او بعد از غیبت و دوران حیرتی است که کسی بر دین خود باقی نمی‌ماند، مگر افراد مخلص مباشر با روح یقین» (صدوق، کمال الدین، ۱۴۰۵ق، ج۱، ص۳۰۴) یا [[امام صادق(ع)]] می‌فرماید: «به [[خدا]] [[سوگند]] [[مهدی]] شما چنان غایب می‌شود که افراد جاهل می‌گویند خداوند نیازی به [[آل محمد]] ندارد» (مجلسی، بحار الانوار، ج۵۱، ص۱۴۵، به نقل از: جمعی از نویسندگان مجله حوزه، چشم به راه مهدی(ع)، ۱۳۷۸ش، ص۷۱). باب دوازدهم کتاب الغیبه نعمانی درباره همین موضوع (امتحان شیعیان در عصر غیبت) است و روایات بسیاری در این باب، گرد آمده است (جمعی از نویسندگان مجله حوزه، چشم به راه مهدی(ع)، ۱۳۷۸ش، ص۷۲).}} این روایات [[متواتر|متواترند]] و دلیل بر این‌اند که امکان ارتباط در عصر غیبت وجود ندارد؛ چون اگر ارتباط ممکن بود، نباید مردم به چنین ناامیدی دچار می‌شدند.<ref>جمعی از نویسندگان مجله حوزه، چشم به راه مهدی(ع)، ۱۳۷۸ش، ص۶۹.</ref>