حبابه والبیه: تفاوت میان نسخه‌ها

او را صاحبةالحَصاة (صاحب سنگریزه) نامیده‌اند؛ طبق روایتی وی از امام علی (ع) نشانه امامت خواست. امام سنگ کوچکی از او طلب کرد و آن را با خاتم خود مهر زد که جای مُهر به صورت برجسته بر سنگ حک شد و حضرت توضیح داد که هر کس مدعی امامت شد اگر بر این کار توانا باشد امام مفترض‌الطاعه است. حبابه در زمان امام رضا (ع) از دنیا رفت و ایشان لباس خود را کفن او کرد و بر او نماز گزارد.

وی دختر جعفر و منسوب به والبه، شعبه‌ای از قبیله [[بنی‌اسد]]، بود و از این‌رو به والبیه اسدیه شهرت یافت.<ref>سمعانی، ج۵، ص۵۶۸.</ref> کنیه‌اش امّ الندی است.<ref>طبرسی، ج۲، ص۱۴۰؛ ابن‌حمزه، ص۵۶۲؛ قطب راوندی، ج۱، ص۴۲۸.</ref> نام وی را‌گاه به اشتباه حبّابه ضبط کرده‌اند.<ref>مامقانی، ج۳، بخش۲، ص۷۴ ـ ۷۵.</ref>

حبابه را صاحبةالحَصاة (<small>صاحب سنگریزه</small>) نیز نامیده‌اند. البته دو زن دیگر، به نام‌های [[ام‌غانم]] و [[ام‌اسلم]]، هم حکایتی مشابه وی دارند و از این‌رو این سه زن، صاحبات الحَصی نام گرفته‌اند.<ref>طوسی، ۱۳۹۸، ص۵۰، ۱۲۲؛ طبرسی، ج۲، ص۱۳۸ ـ ۱۴۰.</ref>

حبابه زمان [[امام علی]] (ع) تا [[امام رضا]] (ع) را درک کرده و نه ماه پس از دیدار با امام رضا (ع) درگذشته است. بعد از وفات حبابه والبیه، امام رضا (ع) لباس خود را [[کفن]] او کرد و بر او [[نماز]] گزارده است.<ref>طوسی، ص۷۵.</ref> [[شیخ طوسی]] در کتاب الغیبة، عمر او را حدود دویست و سی سال ذکر کرده است.<ref>ریاحین الشریعه در ترجمه بانوان دانشمند شیعه، ج ۴، ص۱۳۸.</ref>

{{پانویس|اندازه=ریز|3}}

*طوسی، محمد بن حسن، ''رجال الطوسی''، چاپ جواد قیومی اصفهانی، قم، ۱۴۱۵.

* همو، الغيبة، تصحیح علی احمد ناصح، عبادالله طهرانی، موسسه المعارف الاسلامیه، قم.

*محلاتی، ذبیح الله، ریاحین الشریعه در ترجمه بانوان دانشمند شیعه، دار الکتب الاسلامیه، تهران،  ۱۳۷۰ ش.