سید محمد حسینی همدانی: تفاوت میان نسخه‌ها

''' سیدمحمد حسینی‌هَمِدانی'''، [[فقه|فقیه]] و [[تفسیر|مفسر]] [[امامیه|امامی]] معاصر که در سال ۱۳۲۲قمری در [[نجف]] به دنیا آمد و به [[همدان]](از شهرهای [[ایران]]) مهاجرت کرد. او از محضر استادانی همچون [[میرزا محمدحسین نایینی|میرزای نائینی]]، [[محمدحسین غروی اصفهانی]]، [[سید حسین بادکوبه‌ای]] بهره گرفت و آثاری در [[تفسیر]] و [[فقه]] و [[کلام]] تالیف کرد که مهم‌ترین آنها، [[انوار درخشان در تفسیر قرآن]] است. این اثر که به زبان فارسی است در ۱۸ مجلد به چاپ رسیده است.

پدرش، [[سید علی‌ بن سید کاظم همدانی]]، معروف به [[میرسید علی عرب]]، از شاگردان [[آخوند خراسانی]]، [[میرزا حسین خلیلی تهرانی]]، [[صاحب عروه|سید محمدکاظم یزدی]] (مؤلف عروةالوثقی) و [[ملا حسینقلی شوندی|ملا حسینقلی همدانی]] (استاد مشهور سلوک و اخلاق)، و از نوادگان محقق اَعْرَجی علامه [[سیدمحسن حسینی کاظمی]] بود<ref> آقابزرگ طهرانی، قسم ۴، ص ۱۵۰۷؛ انصاری قمی، ص ۹۲</ref>. وی در کتاب انوار درخشان<ref> ج ۱، ص ۳</ref> از خود با نام سیدمحمد حسینی نجفی‌عربزاده یاد کرده است.

سیدمحمد در ۱۳۳۰ به همراه پدرش به [[همدان]] رفت و به تحصیل علوم دینی نزد وی پرداخت.<ref> حسینی‌همدانی، ۱۳۶۷ش، ص ۳۵</ref>

در ۱۳۴۳ به [[نجف]] بازگشت و نزد علمای بنام آن شهر، مرحله سطوح را تکمیل کرد و پس از آن، در ۱۳۴۵ در آخرین دوره درس [[اصول]] میرزا[[میرزای نائینی|محمدحسین نائینی]] حاضر شد و مورد توجه وی قرار گرفت<ref> حسینی‌همدانی، ۱۳۶۷ش، ص ۳۵۳۶</ref> تا آنجا که میرزای نائینی او را به دامادی خود برگزید.<ref> ایازی، ص ۱۶۴</ref>

*[[محمد حسین غروی اصفهانی]] درفقه، اصول، کلام و فلسفه

سیدمحمد پس از تکمیل مدارج علمی نزد استادانی چون [[آقا ضیا عراقی]] و [[شیخ محمدکاظم شیرازی]]، در ۱۳۲۷ش به [[همدان]] بازگشت و به تألیف و تدریس و امامت [[نماز جماعت]] پرداخت و پس از درگذشت پدرش، در [[مسجد کولانج]] همدان به وعظ و ارشاد پرداخت.<ref> ایازی، ص ۱۶۴</ref>

حسینی در ۱۵ [[جمادی الاول|جمادی‌الاولی]] ۱۴۱۷ق/ ۸ مهر ۱۳۷۵ش در همدان وفات یافت. پیکرش، پس از تشییع با شکوه، به [[مشهد]] انتقال داده شد و در دارالزهد حرم مطهر [[امام رضا(ع)]] به خاک سپرده شد.<ref> ایازی، ص ۹۳</ref>

*[[انوار درخشان در تفسیر قرآن]]، که مهم‌ترین اثر وی و تفسیر فارسی همه قرآن است. این تفسیر در هجده مجلد در ۱۳۸۰، به اهتمام [[محمدباقر بهبودی]]، در [[تهران]] انتشار یافت. از ویژگیهای تفسیر انوار درخشان، استناد و توجه فراوان مؤلف به اخبار و روایات تفسیری اهل بیت علیهم‌السلام است.<ref> برای نمونه رجوع کنید به ج ۱، ص ۸۱، ۱۱۳، ۱۳۰۱۳۱، ج ۸، ص ۲۷۴، ۳۱۴، ج ۱۲، ص ۴۸ ۴۹، ۱۳۵، ۱۸۸، ج ۱۸، ص۵۰، ۱۰۷ ۱۰۸، ۲۲۴۲۲۵</ref> با این حال، وی به نقل اخبار و روایات [[اهل بیت(ع)]] بسنده نکرده، بلکه پس از پاره‌ای توضیحات لغوی و نحوی و بیان برخی لطایف و اشارات، به تفسیر و تحلیل [[آیه]] پرداخته است. گاهی نیز با عبارتهایی پیچیده و سنگین و با استفاده از اصطلاحات و تعبیرهای اهل معنا و معرفت، آیات را تفسیر کرده است،<ref> برای نمونه ر ک به انوار درخشان در تفسیر قرآن، ج ۱، ص ۸۳۴، ج ۱۶، ص ۲۸۲ ۲۸۵</ref> همین ویژگی، موجب شده که بهره‌گیری از این تفسیر به گروهی خاص اختصاص یابد.<ref> رجوع کنید به ایازی، ص ۱۶۵</ref> وی همچنین به روش تفسیر قرآن به قرآن توجه داشته است.<ref> ایازی، ص ۱۶۷؛ برای نمونه رجوع کنید به حسینی‌همدانی، ۱۳۸۰، ج ۱، ص ۱۹ ۱۲۰، ج ۳، ص ۳۶</ref>

*پرتوی درخشان از [[اصول کافی]]، در شش جلد، که شرح کتاب‌التوحید کافی است.

*[[معاد جسمانی و روحانی]].

*[[مسیحا مژده مهدی موعود]].<ref> انصاری‌قمی، ص ۹۲۹۳</ref>