سید محمد حسینی همدانی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[پرونده:Hoseinie Hamedani.jpg|230px|بندانگشتی|تصویری از سیدمحمد حسینی همدانی]]

''' سیدمحمد حسینی‌هَمِدانى'''، [[فقه|فقیه]] و [[تفسیر|مفسر]] [[امامیه|امامى]] معاصر که در سال 1322قمری در [[نجف]] به دنیا آمد و به [[همدان]]( از شهرهای [[ایران]]) مهاجرت کرد. او از محضر استادانی همچون [[میرزا محمدحسین نایینی|میرزاى نائینى]]، [[محمدحسین غروی اصفهانی]]، [[سید حسین باد كوبه‌اى]] بهره گرفت و آثاری در [[تفسیر]] و [[فقه]] و [[کلام]] تالیف کرد که مهم ترین آنها، [[انوار درخشان در تفسیر قرآن]] است. این اثر که به زبان فارسی است در 18 مجلد به چاپ رسیده است.

وى در 1322 در [[نجف]](از شهرهای مذهبی [[عراق]]) در خانواده‌اى اهل علم و تقوا، به دنیا آمد.<ref> حسینی‌همدانى، 1367ش، ص 35</ref>

پدرش، [[سید علی‌ بن سید كاظم همدانى]]، معروف به [[میرسید على عرب]]، از شاگردان [[آخوند خراسانی]]، [[میرزا حسین خلیلی تهرانی]]، [[صاحب عروه|سید محمدكاظم یزدى]] (مؤلف عروةالوثقى) و [[ملا حسینقلی شوندی|ملا حسینقلى همدانى]] (استاد مشهور سلوك و اخلاق)، و از نوادگان محقق اَعْرَجى علامه [[سیدمحسن حسینى كاظمى]] بود<ref> آقابزرگ طهرانى، قسم 4، ص 1507؛ انصارى قمى، ص 92</ref> . وى در كتاب انوار درخشان<ref> ج 1، ص 3</ref> از خود با نام سیدمحمد حسینى نجفی‌عربزاده یاد كرده است.

سیدمحمد در 1330 به همراه پدرش به [[همدان]] رفت و به تحصیل علوم دینى نزد وى پرداخت.<ref> حسینی‌همدانى، 1367ش، ص 35</ref>

در 1343 به [[نجف]] بازگشت و نزد علمای بنام آن شهر، مرحله سطوح را تكمیل كرد و پس از آن، در 1345 در آخرین دوره درس [[اصول]] میرزا[[میرزای نائینی|محمدحسین نائینى]] حاضر شد و مورد توجه وى قرار گرفت <ref> حسینی‌همدانى، 1367ش ، ص 35ـ36</ref> تا آنجا كه میرزاى نائینى او را به دامادى خود برگزید.<ref> ایازى، ص 164</ref>

*[[آقا عماد رشتى]]

*[[محمد حسین غروی اصفهانی]] درفقه، اصول، كلام و فلسفه

*[[سید حسین بادكوبه‌اى]] در فقه، اصول، كلام و فلسفه

*[[سید عبدالغفار مازندرانى]] (عالِم اخلاقى نجف) در اخلاق

سیدمحمد پس از تكمیل مدارج علمى نزد استادانى چون [[آقا ضیا عراقی]] و [[شیخ محمدكاظم شیرازى]]، در 1327ش به [[همدان]] بازگشت و به تألیف و تدریس و امامت [[نماز جماعت]] پرداخت و پس از درگذشت پدرش، در [[مسجد كولانج]] همدان به وعظ و ارشاد پرداخت.<ref> ایازى، ص 164</ref>

حسینى در 15 [[جمادی الاول|جمادی‌الاولى]] 1417ق/ 8 مهر 1375ش در همدان وفات یافت. پیكرش، پس از تشییع با شكوه، به [[مشهد]] انتقال داده شد و در دارالزهد حرم مطهر [[امام رضا(ع)]] به خاك سپرده شد. <ref> ایازى ، ص 93</ref>

===برخى از آثار منتشر شده===

*[[انوار درخشان در تفسیر قرآن]]، كه مهم‌ترین اثر وى و تفسیر فارسى همه قرآن است. این تفسیر در هجده مجلد در 1380، به اهتمام [[محمدباقر بهبودى]]، در [[تهران]] انتشار یافت. از ویژگیهاى تفسیر انوار درخشان، استناد و توجه فراوان مؤلف به اخبار و روایات تفسیرى اهل بیت علیهم‌السلام است.<ref> براى نمونه رجوع کنید به ج 1، ص 81، 113، 130ـ131، ج 8، ص 274، 314، ج 12، ص 48ـ 49، 135، 188، ج 18، ص50، 107ـ 108، 224ـ225</ref> با این حال، وى به نقل اخبار و روایات [[اهل بیت(ع)]] بسنده نكرده، بلكه پس از پاره‌اى توضیحات لغوى و نحوى و بیان برخى لطایف و اشارات، به تفسیر و تحلیل [[آیه]] پرداخته است. گاهى نیز با عبارتهایى پیچیده و سنگین و با استفاده از اصطلاحات و تعبیرهاى اهل معنا و معرفت، آیات را تفسیر كرده است،<ref> براى نمونه ر ک به انوار درخشان در تفسیر قرآن ، ج 1، ص 8ـ34، ج 16، ص 282ـ 285</ref> همین ویژگى، موجب شده كه بهره‌گیرى از این تفسیر به گروهى خاص اختصاص یابد.<ref> رجوع کنید به ایازى، ص 165</ref> وى همچنین به روش تفسیر قرآن به قرآن توجه داشته است.<ref> ایازى ، ص 167؛ براى نمونه رجوع کنید به حسینی‌همدانى، 1380، ج 1، ص 19ـ 120، ج 3، ص 36</ref>

*پرتوى درخشان از [[اصول کافی]]، در شش جلد، كه شرح كتاب‌التوحید كافى است.

*[[معاد جسمانى و روحانى]].

*[[مسیحا مژده مهدى موعود]].<ref> انصاری‌قمى، ص 92ـ93</ref>

*تقریرات درس فقه [[محمد حسین غروی اصفهانی|محقق اصفهانى]] (بحث مكاسب)

*تقریرات درس اصول محقق اصفهانى

*رساله‌هاى متعدد در فلسفه، كلام و شرح احادیث اخلاقى.<ref> انصاری‌قمى ، ص 93</ref>

 

{{پانویس|2}}

 

* محمدمحسن آقابزرگ طهرانى، طبقات اعلام الشیعة: نقباء البشر فى القرن الرابع عشر، مشهد 1404

* ناصرالدین انصاری‌قمى، «درگذشت حضرت‌آیت‌اللّه آقانجفى همدانى»، آینه پژوهش، سال7، ش4 (مهر ـ آبان 1375)

* محمدعلى ایازى، المفسرون: حیاتهم و منهجهم، تهران 1414

* محمد حسینی‌همدانى، انوار درخشان در تفسیر قرآن، چاپ محمدباقر بهبودى، تهران 1380

* محمد حسینی‌همدانى ، «مصاحبه با استاد آیت‌اللّه حسینی‌همدانى (نجفى)»، حوزه، سال 5، ش 6 (بهمن و اسفند 1367)