کاربر ناشناس
حسن بن زید بن محمد: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
بدون خلاصۀ ویرایش
imported>Dayyani جزبدون خلاصۀ ویرایش |
imported>Dayyani جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۳: | خط ۲۳: | ||
او با بیرون راندن طاهریان از طبرستان و ری، حکومت خود را آغاز کرد اما در نبرد با عباسیان شکست خورد. بعدها پس از مرگ معتزبالله عباسی، حکومت خود را بازپس گرفت. گفته شده وی مردی پارسا، فقیه و بخشنده بوده اما با مخالفانش با شدت برخورد می‌کرده است. | او با بیرون راندن طاهریان از طبرستان و ری، حکومت خود را آغاز کرد اما در نبرد با عباسیان شکست خورد. بعدها پس از مرگ معتزبالله عباسی، حکومت خود را بازپس گرفت. گفته شده وی مردی پارسا، فقیه و بخشنده بوده اما با مخالفانش با شدت برخورد می‌کرده است. | ||
==زندگی نامه== | ==زندگی نامه== | ||
پدر او [[زید بن محمد بن اسماعیل بن زید بن حسن]] از سادات بنی الحسن ساکن در [[مدینه]] و مادرش دختر [[عبدالله بن عبیدالله اعرج]] بود.<ref>بیهقی، ج۱، ص۲۵۶</ref>حسن بن زید روزگار جوانی خود را در [[مدینه]] به سر برد.<ref>ابن اسفندیار، ج۱، ص۹۴</ref> وی احتمالا در قیام [[یحیی بن عمر]] شرکت داشته است. بعد از سرکوب این قیام و تشدید سیاستهای ضد علوی [[متوکل]]، [[خلیفه]] [[عباسیان|عباسی]]، سادات [[حجاز]] و [[عراق]] به نواحی مرکزی [[ایران]] مهاجرت کردند. در همین زمان بود که حسن بن زید به [[ری]] رفت و در آنجا اقامت گزید.<ref>صابی، ص۱۸، ۲۰؛ حاکم جِشُمی، ص۱۲۷</ref> | |||
===دعوت اهالی طبرستان=== | ===دعوت اهالی طبرستان=== | ||
بعد از وقوع شورشی در [[طبرستان]] در سال ۲۵۰ق گروهی از اهالی به راهنمایی یکی از [[علویان]] ساکن در طبرستان به [[ری]] رفته و از حسن بن زید دعوت کردند تا رهبری آنان را بپذیرد. وی نیز از ری به طبرستان رفت و بیشتر مردم طبرستان و امیران محلی [[دیلمان]]، چون [[جستانیان|جَستانیان]]، با وی در [[رمضان]] ۲۵۰ق [[بیعت]] کردند.<ref>محمدبن جریر طبری، ج۹، ص۲۷۱؛ حمزه اصفهانی، ص۱۷۰، ۱۷۴؛ صابی، ص۲۰</ref> | بعد از وقوع شورشی در [[طبرستان]] در سال ۲۵۰ق گروهی از اهالی به راهنمایی یکی از [[علویان]] ساکن در طبرستان به [[ری]] رفته و از حسن بن زید دعوت کردند تا رهبری آنان را بپذیرد. وی نیز از ری به طبرستان رفت و بیشتر مردم طبرستان و امیران محلی [[دیلمان]]، چون [[جستانیان|جَستانیان]]، با وی در [[رمضان]] ۲۵۰ق [[بیعت]] کردند.<ref>محمدبن جریر طبری، ج۹، ص۲۷۱؛ حمزه اصفهانی، ص۱۷۰، ۱۷۴؛ صابی، ص۲۰</ref> | ||