تکیه: تفاوت میان نسخه‌ها

[[هند]] واژه تکیه در متون مذهبی شبه قاره هند، به ندرت دیده می‌شود. در [[لاهور]] بعضی از مقبره‌ها و آرامگاهها را تکیه خوانده‌اند.<ref>چشتی، ص۴۱۸ـ۴۲۱، ۴۸۱</ref> فضای این تکیه‌ها معمولاً با یک چهار دیواری خشتی نه چندان بلند، احاطه شده و در ساخت اغلب آنها از گچ و آجر خام استفاده شده است.<ref>چشتی، ص۴۸۲</ref> مخارج فعالیت‌های جاری و مراسم مختلف برخی از این تکایا، از درآمد حاصل از زمین‌های کشاورزی، که از سوی حاکمان یا معتقدان به این تکایا واگذار شده، تأمین می‌شود<ref>چشتی، ص۴۲۰</ref> در مقاله د. اسلام، با تردید و به نقل از گابوریو گفته شده که تکیه در هند اماکنی کوچک برای [[عبادت]] [[صوفیان]] بوده است. در برخی متون که به فارسی درباره شبه قاره نگاشته شده، از تکیه سخن رفته است. سرحدی<ref>ص ۸۲</ref> در وصف دره کرم ([[پاراچنار]]) از [[حسینیه]]‌ها و تکیه هایی در روستاها یاد کرده که تعدادشان به چند صد می‌رسد. اما اصطلاح تکیه در شبه قاره رایج نیست و فقط در نوشته هایی که تحت تأثیر ادبیات فارسی بوده‌اند از تکیه سخن به میان آمده است.