قدیمان
قدیمان؛ لقبی است در فقه شیعه. مراد از این لقب دو مجتهد شیعی در قرن چهارم قمری با نام ابن جنید اسکافی و ابن ابی عقیل عمانی هستند.[۱]این دو فقیه در عصر غیبت صغری میزیستهاند. [۲] پس از دوره نخست فقه که در آن، صاحبان فتوا صرفاً در چارچوب متن روایات فتوا میدادند، در دوره دوم، فقهایی همچون ابن ابی عقیل و ابن جنید پا به عرصۀ فقاهت گذاشتند که در فتواهاشان به ادله و اصول فقه و ظنّ غالب استناد میکردند و در فتواهایشان خود از محدود ساختن خود به عین تعابیری که در روایات آمده خودداری کردند. [۳] از این دو به اقدمین و قدیمین هم یاد شده است.[۴]
پانویس
- ↑ ربانی ، فقه و فقهای امامیه در گذر زمان، تهران، ۱۳۸۶، ص۸؛ سبحانی، موسوعة طبقات الفقهاء،اللجنة العلمية فى مؤسسة الإمام الصادق (عليه السلام)، ج۴، ص۱۴۴.
- ↑ ربانی، فقه و فقهای امامیه در گذر زمان، ۱۳۹۸تهران، ص۲۴.
- ↑ سبحانی، موسوعة طبقات الفقها، الناشر اللجنة العلمية فى مؤسسة الإمام الصادق (عليه السلام)،ج۴، ص۱۴۴.
- ↑ سبحانی، موسوعة طبقات الفقها، الناشر اللجنة العلمية فى مؤسسة الإمام الصادق (عليه السلام)،ج۴، ص۱۴۴.
منابع
- سبحانی، جعفر، موسوعة طبقات الفقها، تألیف:اللجنة العلمية فى مؤسسة الإمام الصادق (عليه السلام)، الناشر: اللجنة العلمية فى مؤسسة الإمام الصادق (عليه السلام)
- ربانی، محمد حسن، فقه و فقهای امامیه در گذر زمان، تهران، ۱۳۸۶ش،
- ربانی،محمدحسن، فقه و فقهای امامیه در گذر زمان، ناشر سازمان تبلیغات اسلامی، شرکت چاپ ونشر بین الملل، تهران، ۱۳۹۸ش.