مقام امام زمان (کربلا)

از ویکی شیعه
مقام امام زمان
اطلاعات اوليه
کاربریزیارت‌گاه
مکانکربلا
وقایع مرتبطتخریب در انتفاضه شعبانیه عراق
مشخصات
مساحت۱۳۰۰ متر مربع
وضعیتفعال
معماری
بازسازیدر سال‌های مختلف


مقام امام زمان(عج) زیارتگاهی در کربلا و در نزدیکی حرم امام حسین(ع) است. این مکان که در شمال کربلا و در کنار نهر علقمه قرار دارد، منسوب به حضرت مهدی(ع) است و مردم در آن به نماز و دعا می‌پردازند.[۱] اطلاعاتی درباره تاریخچه این مقام در دسترس نیست، غیر از اینکه گفته شده عالمی به این مکان آمده و به‌هنگام مناجات و دعا، امام زمان(عج) را دیده است.[۲]

نمای داخلی از مقام امام زمان در کربلا

ساختمان مقام امام زمان(عج)، ابتدا به‌صورت اتاقی کوچک و گِلی بود و بعدها فردی خَیّر به‌نام حاج حمزه خلیل، در سال ۱۳۷۸ق آن را با آجر بازسازی کرد و گسترش داد.[۳] دومین بازسازی در سال ۱۳۹۱ق به‌دست محسن حمید ملا مهدی وزنی انجام گرفت که او بخشی از آن را تخریب کرد و دوباره ساخت. مقام امام زمان(عج) در واقعه انتفاضه شعبانیه عراق توسط حکومت بعث، دچار آسیب جدی شد و عباس آل بحر یساری از بزرگان و ثروتمندان شهر کربلا اقدام به تعمیر و بازسازی آن کرد که تا کنون باقی مانده است.[۴]

در کتاب «کربلاء فی الذاکرة» آمده، هر صبح جمعه، دعای ندبه در این مکان خوانده می‌شود و زن‌ها در عصر جمعه، نذورات خود را در این مکان پخش می‌کنند. همچنین مردم، حاجات خود را در توده‌ای از گِل می‌گذارند و درون نهر آب نزدیک مقام می‌اندازند.[۵]

مساحت این مکان، ۱۳۰۰ متر مربع است و بنای آن دارای نمایی از سنگ مرمر، سه ورودی، یک محراب تزئین‌شده و یک گنبد کاشی‌کاری‌شده است.[۶]

جستارهای وابسته

پانویس

  1. قمی، اماکن زیارتی و سیاحتی عراق، ص۵۱.
  2. فقیه بحرالعلوم، زیارتگاه‌های عراق، ص۲۴۷.
  3. طعمه، کربلاء فی الذاکرة، ۱۹۸۸م، ص۱۶۰.
  4. قریشی، مراقد و مکان‌های زیارتی کربلا، ۱۳۹۱ش، ص۲۸۴.
  5. طعمه، کربلاء فی الذاکرة، ۱۹۸۸م، ص۱۶۱.
  6. قریشی، مراقد و مکان‌های زیارتی کربلا، ۱۳۹۱ش، ص۲۸۴.

منابع

  • فقیه بحرالعلوم، محمدمهدی، زیارتگاه‌های عراق (معرفی زیارتگاه‌های مشهور در کشور عراق)، تهران، سازمان حج و زیارت.
  • قریشی، عبدالامیر، مراقد و مکان‌های زیارتی کربلا، تهران، مشعر، ۱۳۹۱ش.
  • قمی، محمدرضا، اماکن زیارتی و سیاحتی عراق، تهران، مشعر.
  • الطعمة، سلمان هادی، کربلاء فی الذاکرة، بغداد، مطبعة العانی، ۱۹۸۸م.