confirmed، templateeditor
۱۱٬۵۸۱
ویرایش
جز (ویکی سازی) |
جز (تمیز کاری) |
||
خط ۳۲: | خط ۳۲: | ||
'''جمالالدین حسین بن علی بن محمد خزاعی نیشابوری رازی''' (حدود۴۷۰-۵۵۲ یا ۵۵۶ق.) مشهور به '''ابوالفتوح رازی''' از [[مفسر|مفسران]] و [[محدث|محدثان]] بزرگ [[شیعه]] در [[قرن ششم]] ''[[هجری قمری]]'' و صاحب [[تفسیر]] فارسی [[روض الجنان و روح الجنان]] است. نسب وی به [[قبیله خزاعه]] میرسد و جد اعلای او، [[نافع بن بدیل بن ورقاء خزاعی]] [[صحابه|صحابی]] [[پیامبر(ص)]] است. ابوالفتوح از شاگردان [[زمخشری]] و از اساتید [[ابن شهر آشوب]] و [[ابن حمزه طوسی]] بود. | '''جمالالدین حسین بن علی بن محمد خزاعی نیشابوری رازی''' (حدود۴۷۰-۵۵۲ یا ۵۵۶ق.) مشهور به '''ابوالفتوح رازی''' از [[مفسر|مفسران]] و [[محدث|محدثان]] بزرگ [[شیعه]] در [[قرن ششم]] ''[[هجری قمری]]'' و صاحب [[تفسیر]] فارسی [[روض الجنان و روح الجنان]] است. نسب وی به [[قبیله خزاعه]] میرسد و جد اعلای او، [[نافع بن بدیل بن ورقاء خزاعی]] [[صحابه|صحابی]] [[پیامبر(ص)]] است. ابوالفتوح از شاگردان [[زمخشری]] و از اساتید [[ابن شهر آشوب]] و [[ابن حمزه طوسی]] بود. | ||
او در نیمه قرن ششم وفات نمود. بدنش در صحن [[ | او در نیمه قرن ششم وفات نمود. بدنش در صحن [[حمزة بن موسی الکاظم (ع)]] و در جوار [[حضرت عبدالعظیم]] [[دفن]] شده است. | ||
{{تفسیر}} | {{تفسیر}} | ||
== معرفی کلی== | == معرفی کلی== | ||
این کتاب، اولین تفسیر کامل شیعی فارسی است که همه [[سوره]]های [[قرآن]] را در برمیگیرد. به نام کتاب، در خود تفسیر اشارهای نشده و در کتب [[شیخ منتجب الدین رازی]] و [[ابن شهر آشوب]] با نام «روض الجنان و روح الجنان» آمده است.<ref>رازی، فهرست منتجبالدین، ۱۳۶۶ ش، ص۴.</ref> <ref>ابن شهرآشوب، المناقب، ج ۱، ص۱۴.</ref> ابن شهر آشوب در کتاب دیگر خود از این کتاب با عنوان «روح الجنان» یاد میکند.<ref>ابن شهرآشوب، معالم العلماء، ص۱۷۵.</ref> | این کتاب، اولین تفسیر کامل شیعی فارسی است که همه [[سوره]]های [[قرآن]] را در برمیگیرد. به نام کتاب، در خود تفسیر اشارهای نشده و در کتب [[شیخ منتجب الدین رازی]] و [[ابن شهر آشوب]] با نام «روض الجنان و روح الجنان» آمده است.<ref>رازی، فهرست منتجبالدین، ۱۳۶۶ ش، ص۴.</ref> <ref>ابن شهرآشوب، المناقب، ج ۱، ص۱۴.</ref> ابن شهر آشوب در کتاب دیگر خود از این کتاب با عنوان «روح الجنان» یاد میکند.<ref>ابن شهرآشوب، معالم العلماء، ص۱۷۵.</ref> |