کاربر ناشناس
حجاز: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
←ظهور اسلام
(پیوند میان ویکی و حذف از مبدا ویرایش) |
imported>Fayaz جز (←ظهور اسلام) |
||
| خط ۴۱: | خط ۴۱: | ||
=== ظهور اسلام === | === ظهور اسلام === | ||
پس از ظهور اسلام، حجاز از شأن و منزلت بیشتری برخوردار شد و دولت اسلامی که [[پیامبر(ص)]] مؤسس آن بود، موجب وحدت شبه جزیره شد.<ref>رجوع کنید به صالح احمد علی، ص۷ـ۸</ref> پس از وفات پیامبر اکرم(ص) در آغاز سال | پس از ظهور اسلام، حجاز از شأن و منزلت بیشتری برخوردار شد و دولت اسلامی که [[پیامبر(ص)]] مؤسس آن بود، موجب وحدت شبه جزیره شد.<ref>رجوع کنید به صالح احمد علی، ص۷ـ۸</ref> پس از وفات پیامبر اکرم(ص) در آغاز [[سال ۱۱ هجری قمری|سال یازدهم قمری]]، اهتمام خلفا بیشتر صرف گسترش حاکمیت اسلام در [[جزیرة العرب]] و نواحی دیگر شد. پس از کشته شدن [[عثمان بن عفان]] در [[سال ۳۵ هجری قمری|سال ۳۵ق]] و انتقال خلافت به [[امام علی(ع) |علی بن ابی طالب]](ع)، او مرکز حکومتش را از [[مدینه]] به [[کوفه]] منتقل کرد. در همین اوان، بخش بزرگی از قبایل به کوفه مهاجرت کردند. در [[سال ۴۱ هجری قمری|سال ۴۱ق]]، خلافت به [[معاویه|معاویة بن ابی سفیان]] رسید و او سرزمین شام را مرکز حکومت خود و [[دمشق]] را پایتخت دولت اسلامی کرد.<ref>الموسوعةالعربیة، ج۸، ص۶۵</ref> | ||
انتقال مرکز سیاسی به شام در دوره [[امویان]] و سپس به [[بغداد]] در دوران [[عباسیان]]، از اهمیت حجاز و شهرهای مکه و مدینه نکاست.<ref>رجوع کنید به بیضون، ص۱۱ـ ۱۲</ref> در دوران امویان و | انتقال مرکز سیاسی به شام در دوره [[امویان]] و سپس به [[بغداد]] در دوران [[عباسیان]]، از اهمیت حجاز و شهرهای مکه و مدینه نکاست.<ref>رجوع کنید به بیضون، ص۱۱ـ ۱۲</ref> در دوران امویان و عباسیان، حجاز که ایالتی تابع حکومت‌های مذکور بود، منزلت دینی خود را در میان مسلمانان جهان حفظ کرد.<ref>مالکی، ص۲۳</ref> در دوره امویان، مدینه مرکز سرزمین حجاز بود و فقط در دوره خلافت [[عبدالله بن زبیر]] (۶۴ـ۷۳) [[مکه]] مرکز حجاز گردید.<ref>الموسوعة العربیة، ج۸، ص۶۵</ref> در[[سال ۱۴۵ هجری قمری|سال ۱۴۵ق]]، محمد بن عبداللّه معروف به [[محمد نفس زکیه|نفس زکیه]]، از سادات بنی حسن، در مدینه بر [[منصور عباسی]] خروج کرد و بر مدینه و مکه و [[یمن]] مسلط شد، امّا پس از دو ماه و نیم در نبرد با سپاه عباسیان شکست خورد و کشته شد. منصور [[علویان]] را از دریافت اموال محروم کرد و حجاز در فقر به سر می‌برد و بی‌رونقی و رکود علم و فرهنگ در این سرزمین پدید آمد ولی علم حدیث و [[فقه]] چندان تحت تأثیر قرار نگرفت.<ref>الموسوعة العربیة، ج۸، ص۶۵</ref> | ||
در | در [[سال ۳۰۱ هجری قمری| ۳۰۱ق]]، علویان به رهبری محمد بن سلیمان، از نوادگان سلیمان بن [[داوود]] فرزند [[حسن مثنی|حسن مُثَنّی]] (فرزند [[امام حسن مجتبی]])، در مکه مراسم [[حج]] و تجمع حجاج را مغتنم شمردند و به اماراتی که تحت تسلط عباسیان بود دست یافتند و محمد بن سلیمان خود را خلیفه مسلمانان اعلام کرد.<ref>رجوع کنید به قلقشندی، ج۴، ص۲۶۷ـ ۲۶۸؛ محمد جمال الدین سرور، ص۱۹؛ دحلان، ص۱۵</ref> | ||
با ضعف خلافت [[عباسیان]]، شورش در سرزمین حجاز آغاز شد. قحطی و گرسنگی و نیز حمله [[قرامطه]] بحرین به کاروان‌های حجاج، موجب آزار اهالی حجاز شد. حجاز مدتی در بین حاکمان مختلف دست به دست می‌شد. | با ضعف خلافت [[عباسیان]]، شورش در سرزمین حجاز آغاز شد. قحطی و گرسنگی و نیز حمله [[قرامطه]] بحرین به کاروان‌های حجاج، موجب آزار اهالی حجاز شد. حجاز مدتی در بین حاکمان مختلف دست به دست می‌شد. | ||