خودکشی: تفاوت میان نسخه‌ها
←موارد استثنا
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۶۲: | خط ۶۲: | ||
علی‌رغم حرمت خودکشی و تاکید بر آن در منابع روایی و فقهی و تعیین مجازات سنگین [[آخرت|اخروی]] برای آن، بر اساس گزارش برخی از منابع فقهی گاه خودکشی به سبب اضطرار یا وجود مصلحتی مهم‌تر مانند حفظ جان [[مسلمانان]] جایز دانسته شده است؛ اگرچه در مواردی مانند [[اتانازی]] (آسان‌مرگی) اغلب فقهای معاصر به جایز نبودن همه راه‌های آن حکم داده‌اند.<ref>اسلامی تبار و الهی منش، مسائل اخلاقی در قتل ترحم آمیز، ص۲۰۷-۲۰۹.</ref> | علی‌رغم حرمت خودکشی و تاکید بر آن در منابع روایی و فقهی و تعیین مجازات سنگین [[آخرت|اخروی]] برای آن، بر اساس گزارش برخی از منابع فقهی گاه خودکشی به سبب اضطرار یا وجود مصلحتی مهم‌تر مانند حفظ جان [[مسلمانان]] جایز دانسته شده است؛ اگرچه در مواردی مانند [[اتانازی]] (آسان‌مرگی) اغلب فقهای معاصر به جایز نبودن همه راه‌های آن حکم داده‌اند.<ref>اسلامی تبار و الهی منش، مسائل اخلاقی در قتل ترحم آمیز، ص۲۰۷-۲۰۹.</ref> | ||
* [[علامه حلی]] ذیل مسائل [[جهاد]] به این مسأله اشاره کرده است که اگر [[کفار]] در کشتی مسلمانان آتش افکندند، آیا جایز است برای نجات از آتش خود را به دریا بیندازند؟ بر اساس نظر وی چنانچه باقی ماندن در کشتی باعث کشته شدن بر اثر سوختگی شود، انداختن خود در آب دریا جایز است؛ اگرچه به غرق شدن آنها منجر شود.<ref>علامه حلی، منتهی المطلب، ۱۴۱۲ق، ج۱۴، ص۸۱-۸۲.</ref> | * [[علامه حلی]] ذیل مسائل [[جهاد]] به این مسأله اشاره کرده است که اگر [[کفار]] در کشتی مسلمانان آتش افکندند، آیا جایز است برای نجات از آتش خود را به دریا بیندازند؟ بر اساس نظر وی چنانچه باقی ماندن در کشتی باعث کشته شدن بر اثر سوختگی شود، انداختن خود در آب دریا جایز است؛ اگرچه به غرق شدن آنها منجر شود.<ref>علامه حلی، منتهی المطلب، ۱۴۱۲ق، ج۱۴، ص۸۱-۸۲.</ref> | ||
* برخی فقیهان مثل [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] و [[حسینعلی منتظری]] خودکشی مسلمانی که در دست دشمن [[اسیر]] است و تاب شکنجه و حفظ اسرار مسلمانان را ندارد، جهت جلوگیری از ضربه شدید به [[مسلمانان]]، جایز دانسته‌اند.<ref>منتظری، دراسات فی ولایة الفقیه، ۱۴۰۹ق، ج۲، ص۵۸۳-۵۸۴؛ مکارم شیرازی، استفتائات جدید، ۱۴۲۷ق، ج۱، ص۵۳۱-۵۳۲.</ref> | * برخی فقیهان مثل [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] و [[حسینعلی منتظری]] خودکشی مسلمانی که در دست دشمن [[اسیر]] است و تاب شکنجه و حفظ اسرار مسلمانان را ندارد، جهت جلوگیری از ضربه شدید به [[مسلمان |مسلمانان]]، جایز دانسته‌اند.<ref>منتظری، دراسات فی ولایة الفقیه، ۱۴۰۹ق، ج۲، ص۵۸۳-۵۸۴؛ مکارم شیرازی، استفتائات جدید، ۱۴۲۷ق، ج۱، ص۵۳۱-۵۳۲.</ref> | ||
* بسیاری از فقهای معاصر انجام دادن [[عملیات استشهادی]] را، حتی اگر نوعی خودکشی محسوب شود، در صورتی که برای واجبی مهم‌تر مانند ضربه‌زدن به دشمنان اسلام یا دفاع از مسلمانان باشد، جایز دانسته و آن را در قالب [[جهاد دفاعی]] تحلیل کرده‌اند.<ref>منتظری، مجازات‌های اسلامی و حقوق بشر، ۱۴۲۹ق، ص۹۲؛ مکارم شیرازی، استفتائات جدید، ۱۴۲۷ق، ج۳، ص۳۵۳؛ فیرحی، «دفاع مشروع، ترور و عملیات شهادت‌طلبانه در مذهب شیعه»، ص۱۱۳-۱۱۵؛ ۱۲۳-۱۲۴؛ ورعی، «مبانی فقهی عملیات شهادت‌طلبانه»، ص۳۱۹-۳۲۱؛ ۳۲۹-۳۳۲.</ref> | * بسیاری از فقهای معاصر انجام دادن [[عملیات استشهادی]] را، حتی اگر نوعی خودکشی محسوب شود، در صورتی که برای واجبی مهم‌تر مانند ضربه‌زدن به دشمنان اسلام یا دفاع از مسلمانان باشد، جایز دانسته و آن را در قالب [[جهاد دفاعی]] تحلیل کرده‌اند.<ref>منتظری، مجازات‌های اسلامی و حقوق بشر، ۱۴۲۹ق، ص۹۲؛ مکارم شیرازی، استفتائات جدید، ۱۴۲۷ق، ج۳، ص۳۵۳؛ فیرحی، «دفاع مشروع، ترور و عملیات شهادت‌طلبانه در مذهب شیعه»، ص۱۱۳-۱۱۵؛ ۱۲۳-۱۲۴؛ ورعی، «مبانی فقهی عملیات شهادت‌طلبانه»، ص۳۱۹-۳۲۱؛ ۳۲۹-۳۳۲.</ref> | ||