انس بن حارث کاهلی: تفاوت میان نسخه‌ها

انس از اصحاب پیامبر(ص) بود و گفته‌اند در [[جنگ بدر]] و [[جنگ حنین|جنگ حُنَین]] شرکت داشته است.<ref>علامه امینی، أصحاب أمیر المؤمنین علیه‌السلام و الرواة عنه، ج‌۱، ص۶۸.</ref> پدر او [[حارث بن نبیه]] نیز از اصحاب پیامبر و جزو [[اصحاب صفه]] بوده است.<ref>ابن حجر عسقلانی، الإصابة، ج‌۱، ص۶۹۳.</ref>  

«این پسرم (یعنی حسین) در سرزمینی که به آن [[کربلا]] گفته می‌شود، کشته می‌شود. پس هر یک از شما آن را درک کرد، او را یاری کند.»<ref>الاصابه، ج۱، ص۲۷۱؛ المناقب، ابن شهرآشوب،ج‌۱، ص۱۴۰</ref> }}

به گفته بَلاذُری، اَنَس که در [[کوفه]] زندگی می‌کرد برای پرهیز از وارد شدن در جنگ، از کوفه خارج شد. او در منزلگاه [[قصر بنی مقاتل]] گفتگوی امام حسین(ع) با [[عبیدالله بن حر جعفی]] (که او نیز با همین قصد از کوفه خارج شده بود) را شنید و پس از آن نزد امام آمد و گفت:

:::«به خدا سوگند از کوفه خارج نشدم جز به این سبب که همانند عبیدالله بن حر، جنگیدن با تو یا جنگیدن در کنار تو را ناخوش داشتم، ولی خداوند یاری تو را در دلم انداخت و به همراهی با تو برانگیخت.»<ref>أنساب الأشراف، ج‌۳، ص۱۷۵</ref>  

ولی به نقل برخی دیگر از منابع او در [[کربلا]] به [[امام حسین(ع)]] پیوست.<ref>أسد الغابة، ج۱، ص۱۲۳</ref>  

بنا بر نقل برخی منابع، اَنَس قبل از [[عاشورا]] به خواست امام حسین(ع) نزد [[عمر سعد]] رفت تا او را موعظه کند. وقتی بر عمر سعد وارد شد، بر او سلام نکرد. عمر گفت: چرا بر من سلام نکردی؟ مگر من مسلمان نیستم؟ انس گفت: به خدا سوگند تو مسلمان نیستی چون می‌خواهی پسر [[رسول خدا(ص)]] را بکشی.

انس نزد امام حسین(ع) بازگشت و ایشان را از سخن عمر سعد آگاه کرد.<ref>ینابیع الموده، قندوزی، ج۳، ص۶۹</ref>  

|قَدْ عَلِمَتْ كَاهِلُهَا وَ دُودَا|وَ الْخِنْدِفِیونَ وَ قَیسُ عَیلَانَ

|ترجمه=قبایل کاهل و دودان و خندف و قیس عیلان همه می‌دانند{{سخ}}که قبیله من نابود کننده هماوردان است؛ ای یاران همچون شیر غران باشید{{سخ}}همانا [[آل علی]] پیرو خدای رحمان هستند و آل حرب (بنی سفیان) پیرو شیطانند.<ref>امالی شیخ صدوق، ص۱۱۶</ref> }}

او پس از کشتن چندین نفر به [[شهادت]] رسید. نام او در [[زیارت الشهداء|زیارت ناحیه مقدسه (غیر معروفه)]] آمده است.

* قندوزی، سلیمان بن ابراهیم، ینابیع المودة لذو القربی، قم، اسوه، چاپ دوم،۱۴۲۲ق.

* شیخ صدوق، أمالی الصدوق، بیروت، اعلمی، پنجم، ۱۴۰۰ق.