عبد صالح (لقب): تفاوت میان نسخه‌ها

'''عَبد صالِح'''، به معنای بنده نیکوکار و از اصطلاحات قرآنی که درباره برخی افراد به کار رفته است. منابع شیعه و سنی [[امام کاظم(ع)]] را به دلیل عبادت بسیار به عبد صالح ملقب کرده‌اند.  

عبد صالح به معنای بنده نیکوکار است. این واژه در [[قرآن]] به صورت جمع (عبادک الصالحین) به کار رفته است.<ref>سوره نمل، آیه۱۹.</ref> قرآن از [[نوح]] و [[لوط]] به عنوان دو بنده صالح خدا یاد کرده است.<ref>سوره تحریم، آیه ۱۰.</ref> در [[روایت]]ی، [[ذوالقرنین]] نیز به عبد صالح ملقب شده است.<ref>مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۱۲، ص۱۹۹؛ عیاشی، تفسیر، ۱۳۸۰ق، ج۲، ص۳۴۳.</ref>  

در [[زیارت‌نامه]] حضرت عباس که از [[امام صادق(ع)]] روایت شده، از وی به عنوان عبد صالح یاد شده است.<ref>ابن قولویه، کامل الزیارات، ۱۳۵۶ش، ص۲۵۷؛ مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۹۸، ص۲۷۷.</ref> همچنین در زیارتنامه [[مسلم بن عقیل]] <ref>ابن مشهدی، المزار الکبیر، ۱۴۱۹ق، ص۱۷۸؛ مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۹۷، ص۴۲۸.</ref> و [[هانی بن عروه]]<ref>ابن مشهدی، المزار الکبیر، ۱۴۱۹ق، ص۱۸۰؛ مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۹۷، ص۴۲۸.</ref> نیز به آن دو به عنوان عبد صالح سلام داده شده است. همچنین در [[سلام نماز]] به بندگان صالح خدا درود فرستاده می‌شود.