عبد صالح (لقب): تفاوت میان نسخه‌ها

عبد صالح به معنای بنده نیکوکار است. این واژه در [[قرآن]] به صورت جمع(عبادک الصالحین) به کار رفته،<ref>سوره نمل، آیه۱۹.</ref> قرآن از [[نوح]] و [[لوط]] به عنوان دو بنده صالح خدا یاد کرده است.<ref>سوره تحریم، آیه ۱۰.</ref> در روایتی،[[ذوالقرنین]] نیز صالح یاد معرفی شده است.<ref>مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۱۲، ص۱۹۹؛ عیاشی، تفسیر، ۱۳۸۰ق، ج۲، ص۳۴۳.</ref>

در [[زیارت‌نامه]] حضرت عباس که  از [[امام صادق(ع)]] روایت شده، از وی به عنوان عبد صالح یاد شده است.<ref>ابن قولویه، کامل الزیارات، ۱۳۵۶ش، ص۲۵۷؛ مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۹۸، ص۲۷۷.</ref> همچنین در زیارتنامه [[مسلم بن عقیل]] <ref>ابن مشهدی، المزار الکبیر، ۱۴۱۹ق، ص۱۷۸؛ مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۹۷، ص۴۲۸.</ref> و [[هانی بن عروه]]<ref>ابن مشهدی، المزار الکبیر، ۱۴۱۹ق، ص۱۸۰؛ مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۹۷، ص۴۲۸.</ref> نیز به آن دو به عنوان عبد صالح سلام داده شده است.

در [[سلام نماز]] به بندگان صالح خدا درود فرستاده می‌شود.