حنوط: تفاوت میان نسخه‌ها

حنوط به هر مادّه خوشبویی که بدن یا کفن میت را به وسیله آن معطّر کنند گفته می‌شود، اما در آثار فقهی تنها درباره کافور به کار رفته که به مواضعی از بدن میت مالیده می‌شود. مالیدن کافور به بدن میت را «تحنیط» می گویند<ref>لسان العرب و مجمع البحرین/ واژه «حنط»؛ حکیم، مستمسک العروة، قم، ج۴، ص۱۸۵؛ جامع المقاصد، ج۱، ص۳۵۸.</ref> و از آن در باب [[طهارت]] سخن گفته‌اند.

*مالیدن کافور به بدن میت مسلمان [[واجب]] است،<ref>جواهرالکلام، ج۴، ص۱۷۶؛ حکیم، مستمسک العروة، قم، ج۴، ص۱۹۰.</ref> ولی حنوط بر میت [[احرام|مُحرم]]-به خاطر حرمت استعمال موادّ خوش بو بر محرم-جایز نیست. البتّه زن در [[عده|عدّه وفات]] و معتکف به رغم حرمت بوی خوش بر آنان، در این حکم ملحق به محرم نیستند و تحنیط آنان واجب است.<ref>نجفی، جواهر الکلام، تهران، ج۴، ص۱۸۲ ۱۸۴ و ج ۱۸، ص۴۲۱.</ref>

*در اینکه تحنیط قبل از [[کفن کردن]] میت انجام می‌شود یا بعد از کفن کردن وی یا پس از پوشاندن لنگ و قبل از پوشاندن پیراهن و یا همه صورت های فوق جایز است، اختلاف است. هر چند بهتر آن است که تحنیط قبل از تکفین باشد.<ref>جواهرالکلام، ج۴، ص۱۷۵-۱۷۶.</ref>

* و نوک انگشتان شصت پاها و بنابر قول برخی، نوک بینی.<ref>المقنعة، ص۷۸؛ المهذّب ج ۱، ص۶۱-۶۲؛ منتهی المطلب، ج۷، ص۲۲۹.</ref>

برخی، تحنیط نوک بینی را مستحب دانسته‌اند. چنان که برخی، تحنیط زیر بغل، گودی گلو، زیر زانو، مفاصل، کف پاها، پشت دست ها و هر موضعی از بدن را که عرق می‌کند و بوی بد می‌دهد، مستحب دانسته‌اند.<ref>نجفی، جواهر الکلام، تهران، ج۴، ص۱۷۹-۱۸۰؛ طباطبایی یزدی، العروة الوثقی، قم، ج۲، ص۷۹-۸۰؛ حکیم، مستمسک العروة، قم، ج۴، ص۱۸۶-۱۹۰.</ref> مستحب است حنوط اضافی بر سینه میت نهاده شود.<ref>نجفی، جواهر الکلام، تهران، ج۴، ص۱۸۰-۱۸۱؛ حکیم، مستمسک العروة، قم، ج۴، ص۱۹۸.</ref> داخل کردن کافور در چشم، گوش و بینی میت مکروه است.<ref>طباطبایی یزدی، العروة الوثقی، قم، ج، ۲ ص ۸۲؛ حکیم، مستمسک العروة، قم، ج۴، ص۱۹۷.</ref>