صفات خبری: تفاوت میان نسخه‌ها

'''صفات خبری''' ویژگی‌هایی که به نوعی شباهت به انسان را می‌رسانند ولی به دلیل ذکر شدن در [[قرآن]] یا [[روایات]] به عنوان صفت به [[خدا]] نسبت داده می‌شوند، مانند وجه الله، ید الله، استواء خدا بر عرش.

در سده‌های نخستین اسلامی، نص‌گرایی افراطی [[فرقه صفاتیه]] و [[اهل حدیث]]، زمینه‌ساز طرح صفات خبری در تفکر اسلامی شد. آنها با استناد به آیاتی از قرآن، خدا را به دارا بودن «عین»، «ید»، «وجه» و... متصف نموده، این امور را از صفات الاهی می‌شمردند. [[معتزله]] و [[امامیه]] با آنها مخالفت کردند، اما [[اشاعره]] با اندیشه اهل حدیث هماهنگ شدند و برای نخستین بار در کتاب‌های کلامی خود، صفات خداوند را به صفات خبری و غیر خبری (عقلی)، و نیز صفات خبری را به صفات ذاتی، فعلی و کیفی تقسیم کردند.

امامیه از منظر هستی‌شناختی، صفات خبری را در معنای ظاهری نفی می‌کنند، زیرا لازمۀ اثبات آن، اثبات جسمیت است. اما از نظر معناشناختی، همۀ آیات را می‌پذیرند و با ارجاع [[متشابهات]] به [[محکمات]] و با توجه به اصول معرفتی [[قرآن کریم]] و نیز با تکیه بر عقل، این صفات را تأویل می‌کنند.