Automoderated users، confirmed، movedable، protected، مدیران، templateeditor
۶٬۷۸۵
ویرایش
عمرة القضاء: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (←وقایع دیگر: اصلاح لینک) |
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''عُمْرَةُ الْقَضاء''' یا '''عُمْرَةُ القضیة''' و یا '''عُمْرَةُ الْقَصاص''' عمره‌ای است که [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|حضرت محمد(ع)]] و [[مسلمانان]] در ذی‌القعده [[سال ۷ هجری قمری|سال هفتم هجری]] انجام دادند. نام‌گذاری آن به عمرة القضا به این جهت بود که مسلمانان در [[ذی القعده]] سال قبل قصد برگزاری عمره داشتند؛ اما مشرکان مکه مانع انجام آن شدند و بر اساس پیمانی که به [[صلح حديبيه|صلح حُدَیبیه]]<nowiki/> معروف شد، مسلمانان اجازه یافتند یک سال پس از صلح، [[حج عمره]] را انجام دهند. | '''عُمْرَةُ الْقَضاء''' یا '''عُمْرَةُ القضیة''' و یا '''عُمْرَةُ الْقَصاص''' عمره‌ای است که [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|حضرت محمد(ع)]] و [[مسلمانان]] در ذی‌القعده [[سال ۷ هجری قمری|سال هفتم هجری]] انجام دادند. نام‌گذاری آن به عمرة القضا به این جهت بود که مسلمانان در [[ذی القعده]] سال قبل قصد برگزاری عمره داشتند؛ اما مشرکان مکه مانع انجام آن شدند و بر اساس پیمانی که به [[صلح حديبيه|صلح حُدَیبیه]]<nowiki/> معروف شد، مسلمانان اجازه یافتند یک سال پس از صلح، [[حج عمره]] را انجام دهند. | ||
<br /> | <br /> | ||
پیامبر در این عمره، [[طواف]] و [[سعی صفا و مروه|سعیِ صفا و مروه]] را در حالی که سوار بر شتر بود، انجام داد و با عصای خود [[حجر الاسود|حجر الأسود]] را [[استلام حجر الأسود|لمس]] کرد. به باور برخی از مفسران [[آیه]] ۱۹۴ [[سوره بقره]] درباره عمرة القضاء نازل شده است. همچنین | پیامبر در این عمره، [[طواف]] و [[سعی صفا و مروه|سعیِ صفا و مروه]] را در حالی که سوار بر شتر بود، انجام داد و با عصای خود [[حجر الاسود|حجر الأسود]] را [[استلام حجر الأسود|لمس]] کرد. به باور برخی از مفسران [[آیه]] ۱۹۴ [[سوره بقره]] درباره عمرة القضاء نازل شده است. همچنین برخی معتقدند نزول آیه ۲۷ [[سوره فتح]] و ازدواج پیامبر با [[میمونه دختر حارث بن حزن|میمونه]] در این سفر صورت گرفته است. | ||
==علت نام‌گذاری== | ==علت نام‌گذاری== | ||
در [[سال هفتم هجری قمری|سال هفتم قمری]]<ref>بلاذری، أنساب الأشراف، ۱۴۱۷ق، ج۱، ص۳۵۳.</ref> [[پیامبر اسلام]] به همراه تعدادی از مسلمانان برای انجام [[حج]] عُمره، به [[مکه]] رفت.<ref>ابن خلدون، تاریخ ابن خلدون، ۱۴۰۸ق، ج۲، ص۴۵۵.</ref> این حج عُمره را برای آنکه قضای حج سال قبل محسوب می‌شد، «عمرة القضاء» نامیدند.<ref> مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۲، ص۱۰۷.</ref> | در [[سال هفتم هجری قمری|سال هفتم قمری]]<ref>بلاذری، أنساب الأشراف، ۱۴۱۷ق، ج۱، ص۳۵۳.</ref> [[پیامبر اسلام]] به همراه تعدادی از مسلمانان برای انجام [[حج]] عُمره، به [[مکه]] رفت.<ref>ابن خلدون، تاریخ ابن خلدون، ۱۴۰۸ق، ج۲، ص۴۵۵.</ref> این حج عُمره را برای آنکه قضای حج سال قبل محسوب می‌شد، «عمرة القضاء» نامیدند.<ref> مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۲، ص۱۰۷.</ref> | ||
در سال قبل یعنی [[سال ششم هجری|سال ششم هجرت]]، مسلمانان برای انجام [[عمره مفرده|عُمره]] به سمت [[مکه]] حرکت کرده بودند؛<ref>ابن‌کثیر، البدایة و النهایة، ۱۴۰۷ق، ج۴، ص۱۶۴.</ref> اما مشرکان مکه مانع ورود آنها به مکه شدند. سرانجام صلحنامهای میان مسلمانان و مشرکان مکه نوشته شد که به [[صلح حدیبیه]] معروف | در سال قبل یعنی [[سال ششم هجری|سال ششم هجرت]]، مسلمانان برای انجام [[عمره مفرده|عُمره]] به سمت [[مکه]] حرکت کرده بودند؛<ref>ابن‌کثیر، البدایة و النهایة، ۱۴۰۷ق، ج۴، ص۱۶۴.</ref> اما مشرکان مکه مانع ورود آنها به مکه شدند. سرانجام صلحنامهای میان مسلمانان و مشرکان مکه نوشته شد که به [[صلح حدیبیه]] معروف گردید. براساس صلح‌نامه حدیبیه، مسلمانان در سال ششم اجازه انجام حج نداشتند؛ اما در سال بعد (سال هفتم) می‌توانستند به مدت سه روز وارد مکه شده و عمره به‌جا بیاورند.<ref>بیهقی، دلائل النبوة، ۱۴۰۵ق، ج۴، ص۱۴۵.</ref> | ||
عُمرة القضاء با نام‌های دیگری چون «عُمرَة القضیة»، «غَزوَة القضاء»، «عُمرَة الصّلح»، و «عُمرَة القِصاص» نیز شناخته می‌شود.<ref>مقریزی، إمتاع الأسماع، ۱۴۲۰ق، ج۱، ص۳۳۰.</ref> نام‌گذاری آن به عمرة القصاص را به این جهت دانسته‌اند که پیامبر با عمره گذاردن در ماه حرام، (ذی‌القعده سال هفتم)، از مشرکان که مانع عمره او در ماه حرام (ذی‌القعده سال ششم) شده بودند، قصاص کرد.<ref> ابن هشام، السیر النبویه، دار المعرفه، ج۲، ص۳۷۰.</ref> | عُمرة القضاء با نام‌های دیگری چون «عُمرَة القضیة»، «غَزوَة القضاء»، «عُمرَة الصّلح»، و «عُمرَة القِصاص» نیز شناخته می‌شود.<ref>مقریزی، إمتاع الأسماع، ۱۴۲۰ق، ج۱، ص۳۳۰.</ref> نام‌گذاری آن به عمرة القصاص را به این جهت دانسته‌اند که پیامبر با عمره گذاردن در ماه حرام، (ذی‌القعده سال هفتم)، از مشرکان که مانع عمره او در ماه حرام (ذی‌القعده سال ششم) شده بودند، قصاص کرد.<ref> ابن هشام، السیر النبویه، دار المعرفه، ج۲، ص۳۷۰.</ref> | ||