خوجه: تفاوت میان نسخه‌ها

خوجه (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۶ مهٔ ۲۰۱۴، ساعت ۱۳:۴۵

۳٬۴۷۴ بایت اضافه‌شده ، ‏۶ مهٔ ۲۰۱۴

←‏خوجه‌های اثناعشری در آفریقا

دیداریویکی‌متن

کاربر ناشناس

imported>Lohrasbi

@@ خط ۳۹: / خط ۳۹: @@
 === تأسیس جماعت ===
-{{اصلی|جماعت}}
-شیعیان مهاجر برای پیشبرد اهدافشان، نیاز به همکاری و تفاهم با یکدیگر و برنامه ریزی و تعیین خط سیاسی مشخصی داشتند. لذا به تدریج زمینه‌های تأسیس اجتماعاتی که خوجه‌ها آن را «‌[[جماعت‌]]» می‌نامیدند احساس شد. آنان ضمن راهنمایی و یاری کردن اعضای جماعت از اقوام خود در هند نیز دعوت می‌کردند که به آفریقا مهاجرت کنند و از امکانات بی‌نظیر منطقه بهره برند.<ref>روغنی، ص۸</ref>
+[[شیعیان]] مهاجر برای پیشبرد اهدافشان، نیاز به همکاری و تفاهم با یکدیگر و برنامه ریزی و تعیین خط سیاسی مشخصی داشتند. لذا به تدریج زمینه‌های تأسیس اجتماعاتی که خوجه‌ها آن را «‌جماعت‌» می‌نامیدند احساس شد. آنان ضمن راهنمایی و یاری کردن اعضای جماعت از اقوام خود در هند نیز دعوت می‌کردند که به آفریقا مهاجرت کنند و از امکانات بی‌نظیر منطقه بهره برند.<ref>روغنی، ص۸</ref>
 جماعات بر پایۀ قوانین و مقررات دموکراتیک اداره می‌شدند و به دلیل وجود ارتباطات تنگاتنگ خویشاوندی بین اعضاء، این قوانین به سهولت به اجرا درمی‌آمدند.<ref>روغنی، ص9</ref>
@@ خط ۵۷: / خط ۵۷: @@
 خدمات خوجه‌ها در رشته‌های مختلف ولی با ماهیتی مذهبی بود. نفوذ علامه حاجی غلامعلی حاجی اسماعیل در جماعات خوجه‌ها زیاد بود. او با نگارش ۳۰۰ جلد کتاب در زمینۀ آداب نماز و اخلاقیات و همچنین ترجمۀ کتاب معراج السعادة، زندگی بسیاری از آنان را متحول ساخت. از بین بومیان، مبلغان و سخنورانی برخاستند که به تدریس و تبلیغ مشغول شدند. نویسندگانی چون غلامحسین محمد ولی درسی و محمدجعفر شریف دوجی از نظر سطح معلومات مذهبی و تبحر در مسائل دینی حتی در هند نیز مشهور بودند. سید آقا حسن مجتهد بزرگ شهر لکنو، در سال ۱۹۱۰ به غلامحسین محمد ولی درسی لقب «‌حامی اسلام‌» اعطا کرد. در آن دوره محمدجعفر شریف دوجی نیز در مورد مسائل مذهبی و اجتماعی قلم می‌زد. وی ۲۰ جلد کتاب تألیف کرد. او به غیر از نوشتن به زبان گجراتی، به تبلیغات مذهبی نیز می‌پرداخت.<ref>روغنی، ص۹</ref>
+=== تشکیل فدراسیون شیعیان خوجۀ اثناعشری آفریقا ===
+اسناد تاریخی حکایت از آن دارد که تا سال ۱۹۲۰ کلیۀ جماعات مقیم آفریقا که هم اکنون نیز فعالند، شکل گرفته بودند. رشد کمی و کیفی جماعات و گسترش ابعاد فعالیت‌ها، رهبران خوجه را در دهۀ ۱۹۳۰ بر آن داشت که سازمانی تأسیس کنند که امور کلیۀ جماعات ساکن شرق آفریقا را بر عهده داشته باشد.
+[[عبدالحسین ساچادینا]] (آزاد) سردبیر ماهنامۀ گجراتی ''منادی'' اولین فردی بود که در این مورد قلم زد و در سرمقاله‌ای در سال ۱۹۳۲ از رهبران جماعات خواست که به پاخیزند و خود را برای مواجهه با چالش‌های دنیای مدرن آماده سازند. وی در تلاش بود توجه رهبران خوجه را به پراکندگی جماعات در نقاط دوافتادۀ آفریقا جلب و خاطرنشان کند که این جماعات به تدریج سازماندهی خود را از دست می‌دهند و ارتباطاتشان با شبکۀ اصلی [[شیعه اثناعشری|تشیع اثناعشری]] قطع خواهد شد. برای جلوگیری از آن وضعیت وی پیشنهاد کرد:
+::نیل به پیشرفت و توسعه بدون سازماندهی و اصلاحات میسر نیست. لذا خوجه‌ها به تصویب قوانین منسجمی نیاز دارند که انضباط را در کلیۀ جماعات کوچک و بزرگ برقرار و زمینۀ پیشرفت را هموار سازد. آسان‌ترین مسیر برای نیل به این هدف، تشکیل یک شورای مرکزی جوامع شیعۀ اثناعشری در شرق آفریقا است.
+در پاسخ به این سرمقاله، [[عبدالحسین نورمحمد]] در نامه‌ای که در ماهنامۀ ژانویه ۱۹۳۳ به چاپ رسید، ضمن حمایت از تشکیل چنین شورایی، برنامه‌های پیشنهادی به آن شورا را برشمرد.
+پس از [[جنگ جهانی دوم]] و تأسیس [[سازمان ملل متحد]]، رهبران خوجۀ جماعات پراکنده در شرق آفریقا بحث و تبادل نظر در خصوص تأسیس یک سازمان مرکزی هماهنگ کنندۀ امور جماعات را با شدت و حدت بسیار دنبال کردند. بنا بر این اولین کنفرانس قانون اساسی شیعیان خوجۀ اثناعشری مقیم آفریقا در شهر دارالسلام در سال ۱۹۴۶ برگزار شد.
+در این کنفرانس نمایندگان جماعات کنیا، اوگاندا، تانگانیکا و زنگبار شرکت داشتند و عبدالحسین نورمحمد را به عنوان رئیس کنفرانس برگزیدند. در این گردهمایی سه روزه، شرکت کنندگان موفق شدند فدراسیون شیعیان خوجه اثناعشری آفریقا را تأسیس کنند. نورمحمد که از زمرۀ خوجه‌های دوراندیش و باشخصیت ساکن مومباسا بود، به عنوان اولین رئیس فدراسیون شرق آفریقا برگزیده شد.<ref>روغنی، ص۱۰ - ۱۱</ref>
 == پانویس ==