Automoderated users، confirmed، مدیران، templateeditor
۶٬۰۷۱
ویرایش
البرهان فی تفسیر القرآن (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها
جز
←ساختار و سبک تالیف
جز (←ساختار و سبک تالیف) |
جز (←ساختار و سبک تالیف) |
||
| خط ۴۸: | خط ۴۸: | ||
علامه بحرانی در البرهان، تنها به ذکر روایات و اخبار بسنده کرده، و سلسله اسناد احادیث ضبط شده و احادیث اهل سنت را به صورت جداگانه در پایان هر بخش آورده است. او کتاب تفسیر خود را بیان تأویل آیات می‌داند.<ref>بحرانی، هاشم، البرهان فی تفسیر القرآن، ج۱، ص۴</ref>و منظور وی از تأویل دقیقاً احادیث نقل شده از [[ائمه معصومین|امامان معصوم]](ع) و ذکر فضایل آنان است. وی در خلال تفسیر خود توضیحی بر مطالب جمع‌آوری شده، نیفزوده است، اما در مقدمه مفصلی که پیش از تفسیر آورده، دیدگاه‌ها و تحلیل خود از تفسیر و مبانی آن را وصف کرده است.<ref>بحرانی، هاشم، البرهان فی تفسیر القرآن، ج۱، ص۲-۵</ref> مقدمه دیگری نیز بر کتاب او توسط [[ابوالحسن شریف عاملی اصفهانی]] (د ۱۱۳۸ق یا ۱۱۴۰ق) با عنوان [[مرآة الانوار و مشکاة الاسرار]] نگارش یافته است. | علامه بحرانی در البرهان، تنها به ذکر روایات و اخبار بسنده کرده، و سلسله اسناد احادیث ضبط شده و احادیث اهل سنت را به صورت جداگانه در پایان هر بخش آورده است. او کتاب تفسیر خود را بیان تأویل آیات می‌داند.<ref>بحرانی، هاشم، البرهان فی تفسیر القرآن، ج۱، ص۴</ref>و منظور وی از تأویل دقیقاً احادیث نقل شده از [[ائمه معصومین|امامان معصوم]](ع) و ذکر فضایل آنان است. وی در خلال تفسیر خود توضیحی بر مطالب جمع‌آوری شده، نیفزوده است، اما در مقدمه مفصلی که پیش از تفسیر آورده، دیدگاه‌ها و تحلیل خود از تفسیر و مبانی آن را وصف کرده است.<ref>بحرانی، هاشم، البرهان فی تفسیر القرآن، ج۱، ص۲-۵</ref> مقدمه دیگری نیز بر کتاب او توسط [[ابوالحسن شریف عاملی اصفهانی]] (د ۱۱۳۸ق یا ۱۱۴۰ق) با عنوان [[مرآة الانوار و مشکاة الاسرار]] نگارش یافته است. | ||
علامه بحرانی در ۱۶ باب مقدمه مسائل قرآنی و دیدگاه‌های تفسیری خود را بیان می‌کند و فضای حاکم بر این ابواب و مقدمات بیان اختصاص تفسیر به [[ائمه اطهار]](ع) است و صریحاً در باب ششم دیگران را از دست زدن به [[تفسیر]] نهی می‌کند. هرچند تعبیر او از تفسیر در اینجا به [[تفسیر|تأویل]] بسیار نزدیک شده است. در باب پانزدهم به بیان همبستگی [[اهل بیت(ع)|عترت]] و | علامه بحرانی در ۱۶ باب مقدمه مسائل قرآنی و دیدگاه‌های تفسیری خود را بیان می‌کند و فضای حاکم بر این ابواب و مقدمات بیان اختصاص تفسیر به [[ائمه اطهار]](ع) است و صریحاً در باب ششم دیگران را از دست زدن به [[تفسیر]] نهی می‌کند. هرچند تعبیر او از تفسیر در اینجا به [[تفسیر|تأویل]] بسیار نزدیک شده است. در باب پانزدهم به بیان همبستگی [[اهل بیت(ع)|عترت]] و قرآن و تأکید بر اینکه باطن و علم قرآن نزد ائمه(ع) است، می‌پردازد. باب آخر مقدمه، یعنی باب شانزدهم معرفی منابع وی و ارائه برخی اصطلاحات رایج تفسیری است؛ بی‌آنکه تعریفی از هیچ یک از این اصطلاحات از قبیل [[ناسخ و منسوخ]]، [[محکم و متشابه]]، عام و خاص، و تقدیم و تأخیر ارائه دهد و بدین‌گونه، زمینه را برای وارد شدن در تفسیر آیات و بیان احادیثی در ذیل آیه، یا آیات منتخب هموار می‌سازد. حسی که به فضای تفسیر البرهان غلبه دارد، حاکی از دفاعی کلامی برای اثبات حقانیت و معرفی فضایل [[اهل بیت]](ع) است. | ||
==منابع تفسیر== | ==منابع تفسیر== | ||