آیه ولایت: تفاوت میان نسخه‌ها
←استدلال امامان شیعه برای اثبات امامت
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۵۴: | خط ۵۴: | ||
عالمان شیعه این آیه را دلیلی بر ولایت و خلافت امام علی(ع) می‌دانند. از نظر آنان، این آیه با واژه «اِنّما» (به معنای فقط) آغاز شده و در ادبیات عرب، وقتی جمله‌ای با «اِنّما» آغاز شود، مفهوم جمله را منحصر می‌کند؛<ref>ابن‌هشام، مغنی‌اللبیب، ۱۴۱۰ق، ج۱، ۳۹.</ref> یعنی در این آیه، [[ولایت]] منحصر شده است در خدا، پیامبر(ص) و کسانی که در [[رکوع]] انفاق می‌کنند.<ref>سید مرتضی، الذخیره، ۱۴۳۱ق، ص۴۳۹.</ref> بر اساس [[اسباب نزول|شأن نزول]] این آیه، مصداقِ کسی که در رکوع انفاق می‌کند امام علی(ع) است.<ref>شوشتری، احقاق‌الحق، ۱۴۰۹ق، ج۲، ص۴۰۰؛ حاکم حسکانی، شواهد التنزیل، ۱۴۱۱ق، ج۱، ص۲۰۹-۲۳۹.</ref> | عالمان شیعه این آیه را دلیلی بر ولایت و خلافت امام علی(ع) می‌دانند. از نظر آنان، این آیه با واژه «اِنّما» (به معنای فقط) آغاز شده و در ادبیات عرب، وقتی جمله‌ای با «اِنّما» آغاز شود، مفهوم جمله را منحصر می‌کند؛<ref>ابن‌هشام، مغنی‌اللبیب، ۱۴۱۰ق، ج۱، ۳۹.</ref> یعنی در این آیه، [[ولایت]] منحصر شده است در خدا، پیامبر(ص) و کسانی که در [[رکوع]] انفاق می‌کنند.<ref>سید مرتضی، الذخیره، ۱۴۳۱ق، ص۴۳۹.</ref> بر اساس [[اسباب نزول|شأن نزول]] این آیه، مصداقِ کسی که در رکوع انفاق می‌کند امام علی(ع) است.<ref>شوشتری، احقاق‌الحق، ۱۴۰۹ق، ج۲، ص۴۰۰؛ حاکم حسکانی، شواهد التنزیل، ۱۴۱۱ق، ج۱، ص۲۰۹-۲۳۹.</ref> | ||
== استدلال امامان شیعه برای اثبات امامت== | === استدلال امامان شیعه برای اثبات امامت=== | ||
امامان شیعه همواره به این روایت برای اثبات امامت و واجب بودن اطاعت از اوصیای الهی استدلال کرده‌اند. از جمله: [[امام علی علیه‌السلام|امام علی]](ع)، <ref>شیخ صدوق، محمد بن علی، كمال الدين وتمام النعمة، ۱۴۰۵ق، ص۲۷۴- ۲۷۷.</ref> [[امام حسن مجتبی علیه‌السلام|امام حسن مجتبی]](ع)،<ref>ابن بطريق، خصائص الوحي المبين، ۱۴۱۷ق، ص۷۲-۸۳.</ref> [[امام سجاد علیه‌السلام|امام سجاد]](ع)،<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۴۲۷.</ref> [[امام محمد باقر علیه‌السلام|امام باقر]](ع)،<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۲۸۹.</ref> [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق]](ع)،<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۵۱۳-۵۱۴.</ref> [[امام رضا علیه‌السلام|امام رضا]](ع)،<ref>شیخ صدوق، محمد بن علی، عيون أخبار الرضا عليه السلام، ۱۴۰۴ق، ج۲، ص۲۰۷-۲۱۵</ref> [[امام هادی علیه‌السلام|امام هادی]](ع) و [[امام حسن عسکری علیه‌السلام|امام حسن عسکری]](ع)<ref>مشهدی، المزار الکبیر، ۱۴۱۹ق، ص۲۷۲.</ref> | امامان شیعه همواره به این روایت برای اثبات امامت و واجب بودن اطاعت از اوصیای الهی استدلال کرده‌اند. از جمله: [[امام علی علیه‌السلام|امام علی]](ع)، <ref>شیخ صدوق، محمد بن علی، كمال الدين وتمام النعمة، ۱۴۰۵ق، ص۲۷۴- ۲۷۷.</ref> [[امام حسن مجتبی علیه‌السلام|امام حسن مجتبی]](ع)،<ref>ابن بطريق، خصائص الوحي المبين، ۱۴۱۷ق، ص۷۲-۸۳.</ref> [[امام سجاد علیه‌السلام|امام سجاد]](ع)،<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۴۲۷.</ref> [[امام محمد باقر علیه‌السلام|امام باقر]](ع)،<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۲۸۹.</ref> [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق]](ع)،<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۵۱۳-۵۱۴.</ref> [[امام رضا علیه‌السلام|امام رضا]](ع)،<ref>شیخ صدوق، محمد بن علی، عيون أخبار الرضا عليه السلام، ۱۴۰۴ق، ج۲، ص۲۰۷-۲۱۵</ref> [[امام هادی علیه‌السلام|امام هادی]](ع) و [[امام حسن عسکری علیه‌السلام|امام حسن عسکری]](ع)<ref>مشهدی، المزار الکبیر، ۱۴۱۹ق، ص۲۷۲.</ref> | ||