علم ذاتی خدا: تفاوت میان نسخه‌ها

همه [[فلاسفه]] و [[متکلمین]] در این که خداوند موجودی مجرد و غیر مادی است، اتفاق نظر دارند<ref>ملاصدرا، اسفار، ۱۹۸۱م، ج۳، ص۴۴۷؛ حلی، کشف المراد، ص۲۸۴؛ تفتازانی، شرح المقاصد، ۱۴۰۹ق، ج۴، ص۱۱۴.</ref>و موجود مجرد، به علم حضوری ذاتش را ادراک می‌کند؛ زیرا علم، همان حضور مجرد برای مجرد است و ذات مجرد در نزد خودش حاصل و حاضر است<ref>طوسی، شرح الاشارات و التنبیهات، ج۳، ص۶۵؛ ملاصدرا، اسفار، ۱۹۸۱م، ج۳، ص۴۵۵؛ حلی، کشف المراد، ص۲۸۴؛ تفتازانی، شرح المقاصد، ۱۴۰۹ق، ج۴، ص۱۱۵؛ مطهری، اصول فلسفه و روش رئالیسم، ۱۳۸۹ش، ج۵، ص۱۷۶؛ طباطبایی؛ نهایة الحکمة، ۱۴۳۴ق، ج۲، ص۳۱۸.</ref>بنابراین خداوند به علم حضوری، ذاتش را ادراک می‌کند<ref>ملاصدرا، اسفار، ۱۹۸۱م، ج۶، ص۲۱۷؛ حلی، کشف المراد، ص۲۸۴؛ تفتازانی، شرح المقاصد، ۱۴۰۹ق، ج۴، ص۱۱۵.</ref>و از آنجا که خداوند متعال به ذات خود علم دارد و ذاتش علّت تامهٔ همه موجودات است پس به همهٔ موجودات نیز علم دارد.<ref>ابن سینا، الالهیات شفا، ج۱، ص۳۸۴؛ ملاصدرا، اسفار، ۱۹۸۱م، ج۳، ص۴۴۵؛ تفتازانی، شرح المقاصد، ۱۴۰۹ق، ج۴، ۱۱۵؛ مطهری، اصول فلسفه و روش رئالیسم، ۱۳۸۹ش، ج۵، ص۱۷۶.</ref>[[محقق دوانی]] معتقد است که حقیقت علم، عدم غیبت مجرد از مجرد است و از آنجا که خداوند در اعلامرتبه تجرد است پس خود، علم و معلوم است.<ref>محمدخانی، «محقق دوانی و مسئله علم الهی»، ص۱۲۶.</ref>