نامه امام علی(ع) به عثمان بن حنیف: تفاوت میان نسخه‌ها

عثمان بن حنیف کارگزار امام علی(ع) در [[بصره]] بود. این نامه پس از اطلاع امام علی(ع) از رفتن عثمان به مهمانى‌ای در بصره که او را دعوت کرده بودند، نوشته شد. در این نامه از رفتن عثمان به مهمانی‌ای که تهی‌دستان به آن دعوت نمی‌شوند و مختص ثروتمندان است، انتقاد شده است.<ref>نهج البلاغه، تحقیق صبحی صالح، دارالکتب البنانی، نامه ۴۵، ص۴۱۶.</ref> میزبان عثمان بن حنیف در تعبیر امام (رَجُلاً مِنْ فِتْيَةِ أَهْلِ اَلْبَصْرَةِ) مردی از جوانان بصره است فِتیه می‌تواند هم به معنای جوان باشد و هم به معنای شخصی که اهل [[سخاوت]] است. <ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ناشر: مکتبة آیة الله العظمی المرعشي النجفي (ره)، ج۱۶، ص۲۰۶.

در این نامه به ساده‌زیستی رهبران و کارگزاران حکومت اسلامی تأکید شده است چراکه امام جامعه باید در سختی‌های و تلخی‌های مردم شریک و الگوی آنان باشد. همچنین امام علی(ع) از کارگزارانش خواسته است که اگر به روش او که دو جامه كهنه و دو قرص نان [[قناعت]] می‌کرد، نمی‌توانند زندگی کنند با رعایت [[تقوا]]، كوشش در [[عبادت]]، پاكدامنی و درستی او را یاری کنند.

== متن نامه ==