سوره زمر: تفاوت میان نسخه‌ها

در این سوره به مسئله [[معاد]]، آثار [[توحید]]، تنزیه خداوند و ذکر این نکته که انسان معمولا در مواقع اضطرار و درماندگی به خدا روی می‌آورد؛ ولی بعد از گشایش و راحتی دچار غفلت می‌شود، پرداخته است.<br />

سوره زمر ۷۵ آیه، ۱۱۸۰ کلمه، ۴۸۷۱ حرف دارد. این سوره از نظر حجمی جزو [[سوره‌های مثانی|سوره‌های مَثانی]] و در حدود نیم [[جزء (قرآن)|جزءِ]] قرآن است.<ref>خرمشاهی، «سوره زمر»، ج۲، ص۱۲۴۸.</ref>

قسمت اول آیه ۲۲ سوره زمر را «أَفَمَن شَرَ‌حَ اللَّـهُ صَدْرَ‌هُ لِلْإِسْلَامِ فَهُوَ عَلَىٰ نُورٍ‌ مِّن رَّ‌بِّهِ ۚ فَوَيْلٌ لِّلْقَاسِيَةِ قُلُوبُهُم مِّن ذِكْرِ‌ اللَّـهِ...» درباره [[حمزه سید الشهداء]] و [[امام علی(ع)]] دانسته‌اند که خداوند سینه‌ای گشاده برای پذیرش [[اسلام]] به آنان اعطا کرده بود و قسمت دوم آیه را درباره [[ابولهب]] و فرزندانش می‌دانند که به خاطر سنگ‌دلی از [[ذکر خدا]] سرباز می‌زدند.<ref>واحدی، اسباب نزول القرآن، ۱۴۱۱ق، ص۳۸۳.</ref>

#جوانی{{یاد| [[شیخ عباس قمی]]  او را بهلول نبّاش معرفی کرده است.[[سفینة البحار و مدینة الحکم و الآثار (کتاب) |سفینة البحار]] ، ج۸، ص۱۷۵. }} که کفن دزدی می‌کرد و روزی جسد دختری از [[انصار]] را برهنه کرد و عمل منافی [[عفت]] با آن انجام داد.<ref>ابوالفتوح رازی، روض الجنان و روح الجنان، ۱۴۰۸ق، ج۱۶، ص۳۳۸-۳۳۹.</ref>

اگرچه خطاب آیه به [[پیامبر اسلام(ص)]] است؛ عمومیت قانون [[مرگ]] را نسبت به همه انسان‌ها روشن ساخته و مسئله مرگ را از مسائلی می‌داند که همه انسان‌ها در آن یک‌سانند و هیچگونه استثنا و تفاوتی در آن وجود ندارد.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۱۹، ص۴۴۶</ref>

خطاب آیه به پیامبر و دیگر پیامبران خطابی حقیقی است زیرا پیامبران مانند همه مردم مأمور به آوردن ایمان هستند و صرف اینکه انبیاء معصوم به عصمت الهى هستند و با داشتن آن دیگر ممکن نیست معصیت از ایشان سربزند، باعث نمى‌شود که تکلیف از ایشان ساقط باشد چون در این صورت  دیگر معصیت در حقشان تصور نمى‌شد و عصمت آنان بی معنی بود پس [[عصمت پیامبران]] منافات با داشتن اختیار ندارد، و در حقیقت [[عصمت]] از شؤون مقام علم است و اختیار از شؤون مقام عمل است  به این معنا که هم صدور فعل از جوارح و اعضا صحیح باشد و هم ترک فعل (معصوم به کسى گفته مى شود که بتواند گناه کند، ولى نکند.)<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۳ق، ج۱۷، ص۲۹۰- ۲۹۱ . موسوی همدانی، ترجمه المیزان، ج۱۷، ص۴۴۰.</ref>