شجاعت: تفاوت میان نسخه‌ها
←اهمیت و جایگاه
| خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
شجاعت به عنوان یکی از چهار فضیلت اخلاقی برتر ([[حکمت]]، [[عدالت]]، شجاعت و [[عفت]]) نزد علمای اخلاق<ref>نراقی، جامع السعادات، ۱۹۶۷م، ج۱، ص۸۵؛ طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۱، ص۳۷۲.</ref> مورد توجه [[آیات]] و [[روایات]] قرار گرفته است؛ فضیلتی که به نقل از [[امام علی(ع)]] پیروزی در دسترس و آشکار است.<ref>لیثی واسطی، عیون الحکم و المواعظ، ۱۳۷۶ش، ص۵۰.</ref> | شجاعت به عنوان یکی از چهار فضیلت اخلاقی برتر ([[حکمت]]، [[عدالت]]، شجاعت و [[عفت]]) نزد علمای اخلاق<ref>نراقی، جامع السعادات، ۱۹۶۷م، ج۱، ص۸۵؛ طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۱، ص۳۷۲.</ref> مورد توجه [[آیات]] و [[روایات]] قرار گرفته است؛ فضیلتی که به نقل از [[امام علی(ع)]] پیروزی در دسترس و آشکار است.<ref>لیثی واسطی، عیون الحکم و المواعظ، ۱۳۷۶ش، ص۵۰.</ref> | ||
<br /> | <br /> | ||
در [[آیه]] ۲۹ [[سوره فتح]] یکی از ویژگی‌های [[پیامبر اسلام(ص)]] و همراهان او را شجاعت معرفی کرده و در آیه ۳۹ [[سوره احزاب]] از شرایط | در [[آیه]] ۲۹ [[سوره فتح]] یکی از ویژگی‌های [[پیامبر اسلام(ص)]] و همراهان او را شجاعت و استواری در برابر [[کفر|کفار]] معرفی کرده و در آیه ۳۹ [[سوره احزاب]] از شرایط تبلیغ رسالت الهی را عدم ترس از غیرخدا و شهامت در دعوت مردم به سوی [[خدا]] دانسته است. بر اساس آیه ۲۴۷ [[سوره بقره]] شجاعت وبهره‌مندی از نیروی بدنی یکی از شرایط لازم در کسب فرمانروایی و حاکمیت بر جامعه است<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۱۳۷۲ش، ج۲، ص۶۱۳.</ref> و در دیگر آیات، [[مؤمنان]] در مقابل کافران به داشتن دلیری ترغیب شده‌اند.<ref>سوره مائده، آیه ۵۴؛ سوره صف، آیه ۴.</ref> شجاعت همچنین به عنوان یکی از رموز موفقیت و پیروزی [[مسلمانان]] معرفی شده است.<ref>سوره احزاب، آیه ۲۲.</ref> | ||
<br /> | <br /> | ||
در روایات، شجاعت به عنوان یکی از مکارم اخلاق که خداوند به [[پیامبران(ع)]] اختصاص داده<ref>ابن شعبه حرانی، تحف العقول، ۱۴۰۴ق، ص۳۶۲.</ref> و از صفات [[امامان معصوم(ع)]] معرفی شده است.<ref>صدوق، عیون اخبار الرضا، ۱۳۷۸ق، ج۱، ص۲۱۳.</ref> | در روایات، شجاعت به عنوان یکی از مکارم اخلاق که خداوند به [[پیامبران(ع)]] اختصاص داده<ref>ابن شعبه حرانی، تحف العقول، ۱۴۰۴ق، ص۳۶۲.</ref> و از صفات [[امامان معصوم(ع)]] معرفی شده است.<ref>صدوق، عیون اخبار الرضا، ۱۳۷۸ق، ج۱، ص۲۱۳.</ref> | ||