تلاوت قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

در برخی روایات نبوی به خواندن قرآن با [[غناء|غنا]] سفارش شده است. فقیهان بواسطه اختلاف در فهم معنای «غنا» و گوناگونی روایات مربوطه، نظرات مختلفی دارند.<ref>صادقی مزیدی و فرحناک بوشهری، نگرشی بر ماهیّت تغنّی در تلاوت قرآن، ص۱۹۵.</ref> برخی به‌واسطه روایاتی که سفارش به خواندن قرآن با غنا و صوت زیبا با استفاده از الحان عرب و.. کرده‌اند، خواندن قرآن در غالب الحان را جایز می‌دانند.<ref>اسماعیلی، بررسی دیدگاه اندیشمندان اسلامی دربارهٔ تغنی در قرائت قرآن، ص۱–۳.</ref> در مقابل عده‌ای به عمومات حرمت غنا تمسک جسته و روایاتی نظیر «مَن لَم یَتَغَنَّ بالقُرآن فلیسَ مِنّا» (هر کس قرآن را با غنا نخواند از ما نیست) را به «من لم یستغن بالقرآن فلیس منا» (هر کس خود را از قرآن بی‌نیاز بداند پس از ما نیست) معنا کرده و قائل به حرمت این‌گونه تلاوت قرآن شده‌اند.<ref>اسماعیلی، بررسی دیدگاه اندیشمندان اسلامی دربارهٔ تغنی در قرائت قرآن، ص۱–۳.</ref>

بر اساس آیات قرآن و روایات [[چهارده معصوم|معصومان(ع)]]، خواندن قرآن آدابی دارد که برخی از آنها واجب و گاه مستحب معرفی شده‌اند. وضوء گرفتن، روبه قبله بودن، تفکر و تدبر در آیات الهی،<ref>سبزواری، مهذب الاحکام فی بیان حلال و الحرام، دارالتفسیر، ج۷، ص۱۲۸.</ref> سکوت و گوش دادن به آیاتی که قاری قرآن می‌خواند،<ref>سوره اعراف، آیه۲۴.</ref> [[استعاذه|اعوذ بالله گفتن]]،<ref>سوره نحل، آیه۹۸.</ref> گفتن بعضی از اوراد و اذکار هنگام تلاوت برخی از آیات قرآن و خواندن دعای شروع و ختم قرآن از [[مستحب|مستحبات]] تلاوت قرآن است.<ref>دولتی، تلاوت قرآن، ص۷۸.</ref> همچنین [[اخلاص]]، دوری از [[ریا]] و [[خشوع]]<ref>مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج ۸۹، ص۱۸۴ و ۲۱۰</ref> و نیز عمل در حد توان به مفاد آیاتی که خوانده می‌شود<ref>نهج البلاغة، تصحیح صبحی صالح، خطبة ۱۱۰؛ مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج ۸۹، ص۱۸۵.</ref> از آدابی است که در [[حدیث|روایات]] به آنها سفارش شده است.<ref>دولتی، تلاوت قرآن، ص۷۸.</ref>

به سفارش پیامبر(ص) قرآن باید با حزن و اندوه خوانده شود تا تأثیر بیشری بر قلب و روح انسان بگذارد.<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۶۱۴.</ref> همچنین سفارش شده الحانی که در خواندن قرآن مورد استفاده قرار می‌گیرد از الحان عرب باشد و از الحان غیر عرب برای خواندن قرآن بهره‌گیری نشود.<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۶۱۴.</ref>

از [[امام محمد باقر علیه‌السلام|امام باقر(ع)]] نقل شده است که [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] زیباترین صدا را در تلاوت قرآن داشت،<ref>طباطبایی، سنن النبی، ۱۳۸۷ش، ص۳۱۱.</ref> و قرآن را با تانّی تلاوت می‌کردند به‌گونه‌ای که [[ام‌سلمه (همسر پیامبر)|اُم‌ّ سَلَمه]] گفته است پیامبر(ص) به صورت واضح و حرف به حرف و آیه به آیه قرآن می‌خواند به‌گونه‌ای که می‌توانستی حروف آیات را بشماری.<ref>[https://mqmeshkat.com/fa/view_post/91 «ویژگی‌های قرائت پیامبر چیست؟ پیامبر و مسلمانان صدر اسلام چگونه قرآن را تلاوت می‌کردند؟»]، وبگاه مؤسسه قرآنی مشکات.</ref> [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] شیوه تلاوت پیامبر(ص) را بدون ترجیع، همراه با کشیدن حروف و ترتیل معرفی کرده است.<ref>سخاوی، جمال القراء و کمال الاقراء، کتابخانه آیه الله مرعشی، ج۲، ص۵۲۵.</ref>

مطابق برخی روایات فضیلت خواندن قرآن از روی مصحف نسبت به خواندن آیات از حفظ، فضیلت بیشری دارد؛ امام صادق(ع) سبب این بیان را بهره‌بردن چشمان از نگاه کردن به متن قرآن بیان کرده است.<ref>خوئی، البیان فی تفسیر القرآن، دارالزهراء، ص۲۶.</ref> زرکشی با نقد و بررسی روایات مربوطه، معتقد است، ملاک دراین‌باره تدبر و بهره بیشتر شخص و حضور قلب او هنگام تلاوت است؛ پس اگر انسان هنگام حفظ بهره بیشتری ببرد، خواندن او از حفظ دارای فضیلت بیشتری است و الا خواندنش از وری مصحف بهتر است.<ref>زرکشی، البرهان، ۱۳۷۶ق، ج۱، ص۴۶۱.</ref>