الباب الحادی عشر (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها

ابومنصور جمال‌الدین، حسن بن یوسف بن مطهّر حلّی (۶۴۸-۷۲۶ قمری) معروف به علامه حلّی، از علمای شیعه قرن هفتم و هشتم قمری است.<ref>امین، اعیان الشیعه، ۱۴۰۳ق، ج۵، ص۳۹۶.</ref> مناظرات و آثار او موجب گرایش [[اولجایتو|سلطان محمد خدا بنده]] به [[شیعه|تشیع]] و رواج مذهب شیعه در ایران گردید.<ref>خوانساری، روضات الجنات، ۱۳۹۰ق، ج۲، ص۲۸۱.</ref> علامه حلی دارای تالیفات بسیاری در علوم [[فقه]]، [[اصول فقه|اصول]]، [[کلام اسلامی|عقاید]]، [[فلسفه اسلامی|فلسفه]]، [[منطق]]، کتب ا[[دعا|دعیه]] و... است. از جمله آثار او کتاب [[تبصرة المتعلمین فی احکام الدین (کتاب)|تبصرة المتعلمین فی احکام الدین]]، [[کشف المراد فی شرح تجرید الاعتقاد (کتاب)|کشف المراد]]، [[نهج الحق و کشف الصدق (کتاب)|نهج الحق و کشف الصدق]]، باب حادی عشر، [[خلاصة الاقوال فی معرفة الرجال (کتاب)|خلاصة الاقوال فی معرفة الرجال]]، [[الجوهر النضید (کتاب)|الجوهر النضید]] است.<ref>امین، اعیان الشیعه، ۱۴۰۳ق، ج۵، ص۴۰۳.</ref> او نخستین کسی بود که به علت فضل و دانش بسیارش با لقب [[آیت‌الله|آیت الله]] خوانده شد.<ref>مولوی، [https://www.cgie.org.ir/fa/article/222486/ «آیت‌الله]»، سایت دائره المعارف بزرگ اسلامی.</ref>