آیه ۹۴ سوره بقره: تفاوت میان نسخه‌ها

'''آیه ۹۴ سوره بقره''' به [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر]] دستور می‌دهد به [[یهود|یهودیان]]<ref>طبری، جامع البیان، ۱۴۱۲ق، ج۱، ص۳۳۶.</ref> بگوید اگر [[بهشت]] را تنها برای خود می‌دانید، پس آرزوی مرگ کنید.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۱، ص۳۱۹.</ref> در علت آرزوی [[مرگ]] گفته‌اند؛ فردی که یقین به بهشتی بودن خود دارد، بدان مشتاق است و خواهانِ زودتر رسیدن به آن است.<ref>طبرسی، تفسیر جوامع الجامع، ۱۳۷۷ش، ج۱، ص۶۴.</ref> در آیه بعد گفته شده که آنان هرگز آرزوی مرگ نخواهند کرد.<ref>حسینی شیرازی، تبیین القرآن، ۱۴۲۳ق، ص۲۵.</ref> آیه ۹۴ [[سوره بقره]] در واقع توبیخ و استدلال بر علیه دیدگاه یهودیان است.<ref>طبری، جامع البیان، ۱۴۱۲ق، ج۱، ص۳۳۶؛ شیخ طوسی، التبیان، بیروت، ج۱، ص۳۵۷.</ref>  

| عنوان = {{عربی|اندازه=۱۰۰%|قُلْ إِنْ کانَتْ لَکمُ الدَّارُ الْآخِرَةُ عِنْدَ اللَّهِ خَالِصَةً مِنْ دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُا الْمَوْتَ إِنْ کنْتُمْ صَادِقِینَ

}}|بگو: اگر راست می‌گویید که سرای آخرت نزد خدا ویژه شماست نه مردم دیگر، پس آرزوی مرگ کنید.

در ابتدای آیه ۹۴ سوره بقره گمان یهودیان را نقل می‌کند که سرای آخرت ویژه آن‌ها است. در توضیح این تعبیر گفته شده یهودیان گمان داشتند که [[بهشت]] تنها برای انان است و دیگران از جمله پیامبر اسلام و مومنان به او<ref>فیض کاشانی، تفسیر الصافی، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۱۶۵.</ref> وارد بهشت نمی‌شوند.<ref name=":0">حسینی شیرازی، تبیین القرآن، ۱۴۲۳ق، ص۲۵.</ref> برخی چنین تفسیر کرده‌اند که یهودیان معتقد بودند بدون محاسبه وارد بهشت می‌شوند. برخلاف مردم که بر اعمال کوچک و بزرگ خود بازخواست خواهند شد.<ref>فضل‌الله، تفسیر من وحی القرآن، ۱۴۱۹ق، ج۲، ص۱۲۹.</ref>

برخی مفسران آورده‌اند که یهودیان خود را یک نژاد برتر می‌دانستند که بهشت به خاطر آنها آفریده شده و [[جهنم|آتش جهنم]] با آنها کاری ندارد؛ زیرا آنها فرزندان خدا و دوستان خاص او هستند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۱، ص۳۵۵.</ref>

[[قرآن]] برای آنان این استدلال را دارد که اگر چنین گمانی دارید پس آرزوی مرگ و رسیدن زودتر به بهشت موعود را انجام دهید. آیه بعد (آیه ۹۵ سوره بقره) خبر می‌دهد که آنان هرگز چنین آرزویی نخواهند کرد.<ref>قرشی، تفسیر أحسن الحدیث، ۱۳۷۷ش، ج۱، ص۱۹۳.</ref> از پیامبر اسلام نقل شده که اگر آنان تمنای مرگ می‌کردند، می‌مردند و جایگاه خود در جهنم می‌دیدند.<ref>قمی مشهدی، تفسیر کنز الدقائق، ۱۳۶۸ش، ج۲، ص۸۹.</ref>

در [[آیه ۶ سوره جمعه]]، خطاب به یهودیان استدلالی دارد که اگر گمان دارید شما دوستان خداوند هستید و نه مردمِ دیگر پس آرزوی مرگ کنید. این استدلال به این جهت است که دوست همیشه مشتاق دیدار دوست است.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۴، س۱۱۶.</ref> اما در آیه بعد [[خدا|خداوند]] می‌گوید که آنان هرگز چنین آرزویی نخواهند کرد.<ref>سوره جمعه، آیه۷.</ref>

* شیخ طوسی، محمد بن حسن، التبیان فی تفسیر القرآن، با مقدمه: شیخ آقابزرگ تهرانی، تحقیق: احمد قصیرعاملی،‌ دار احیاء التراث العربی، بیروت، بی‌تا.

* طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر جوامع الجامع، تهران، انتشارات دانشگاه تهران، مدیریت حوزه علمیه قم، چاپ اول، ۱۳۷۷ش.

* طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، مقدمه: محمدجواد بلاغی، تهران، ناصر خسرو، چاپ سوم، ۱۳۷۲ش.

* طبری، محمد بن جریر، جامع البیان فی تفسیر القرآن، بیروت،‌ دار المعرفة، چاپ اول، ۱۴۱۲ق.