گریه بر حسین(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

اهل‌بیت، علاوه بر گریستن در عزای امام، به گریاندن و [[تباکی|تَباکی]] (خود را به گریه زدن) نیز توصیه نموده و برای این کارها [[ثواب و عقاب|ثواب‌هایی]] ذکر کرده‌اند.  

[[شیخ صدوق]] از [[محدث|محدثان شیعه]]، از [[ریان بن شبیب|ریّان بن شبیب]] نقل می‌کند که وی در [[۱ محرم|اول محرّم]] نزد [[امام رضا علیه‌السلام|امام رضا(ع)]] رفت و او ضمن یادآوری مصائب جدّش اظهار داشت: «ای پسر شبیب، اگر بر حسین(ع) گریه کردی و اشک‌هایت بر گونه‌هایت جاری شد، خداوند [[گناه|گناهانی]] که مرتکب شدی را، چه بزرگ و چه کوچک، چه کم و چه زیاد، می‌بخشد.»<ref>شیخ صدوق، الامالی، ۱۳۷۶ق، ص۱۲۹ و ۱۳۰.</ref>  

امامان شیعه علاوه بر گریستن در عزای امام حسین(ع)، به گریاندن و تَباکی (حالت گریه گرفتن) نیز سفارش و برای آن پاداش بیان کرده‌اند. [[شیخ صدوق]] از [[امام رضا علیه‌السلام|امام رضا(ع)]] نقل می‌کند: «هرکس یاد مصیبت ما [اهل‌بیت] کند و بگرید و بگریاند، در روزی که چشم‌ها می‌گریند [روز قیامت] چشمش گریان نیست.»<ref>شیخ صدوق، الامالی، ۱۳۷۶ق، ص۷۳.</ref> همچنین از [[امام محمد باقر علیه‌السلام|امام باقر]] و [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق]] نقل شده است: «هرکس [در سوگ حسین(ع)] بگرید یا دیگری را، هرچند یک نفر بگریاند، ما بهشت را برای او تضمین می‌کنیم و هرکس هم که گریه‌اش نیاید، امّا حالت سوگواران را بر خود گیرد، همین پاداش را خواهد داشت.»<ref> ابن‌نما، مثیر الاحزان، ۱۴۰۶ق، ص۱۴.</ref><br>به گفته [[شیخ عباس قمی]] از عالما قرن چهارده قمری، مراد از تباکی [[ریا]] نیست؛ چراکه گریه بر امام حسین(ع) [[عبادت]] است و ریا در عبادات جایز نیست.<ref>قمی، منتهی الآمال، ۱۳۷۹ش، ج۲، ص۱۰۶۰.</ref> تباکی، تشبّه به گریه‌کنندگان به‌منظور همراهی با آنهاست،<ref>[https://www.karbobala.com/articles/info/2105 «مبانی قرآنی گریه برای امام حسین(ع)»]، پایگاه تخصصی امام حسین.</ref> در حالی که ریا را تظاهر به نیکی برای نشان دادن خود به دیگران می‌دانند.<ref> قرشی قاموس قرآن، ۱۳۷۱ش، ج۳، ص۳۰.</ref>