Automoderated users، confirmed، protected، templateeditor
۳٬۲۷۶
ویرایش
P.motahari (بحث | مشارکتها) |
P.motahari (بحث | مشارکتها) |
||
خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
همچنین در [[کامل الزیارات (کتاب)|کتاب کامل الزیارات]] از [[امام صادق علیهالسلام|امام صادق(ع)]] نقل شده که اشک برای امام حسین(ع)، اگر به مقدار بال مگسی هم باشد، پاداشش با خدا است و او به کمتر از [[بهشت]] برای این کار راضی نمیشود.<ref>ابنقولویه، کامل الزیارات، ۱۳۵۶ش، ص۱۰۰، حدیث۳.</ref> | همچنین در [[کامل الزیارات (کتاب)|کتاب کامل الزیارات]] از [[امام صادق علیهالسلام|امام صادق(ع)]] نقل شده که اشک برای امام حسین(ع)، اگر به مقدار بال مگسی هم باشد، پاداشش با خدا است و او به کمتر از [[بهشت]] برای این کار راضی نمیشود.<ref>ابنقولویه، کامل الزیارات، ۱۳۵۶ش، ص۱۰۰، حدیث۳.</ref> | ||
البته به گفته [[ناصر مکارم شیرازی|آیتالله مکارم شیرازی]]، شرط برخورداری از چنین پاداشهای بزرگی اعتقاد و معرفت به امام حسین(ع) و اهداف | البته به گفته [[ناصر مکارم شیرازی|آیتالله مکارم شیرازی]]، شرط برخورداری از چنین پاداشهای بزرگی اعتقاد و معرفت به امام حسین(ع) و اهداف اوست.<ref>[https://makarem.ir/main.aspx?typeinfo=44&lid=0&catid=27752&mid=418549 «نجات و بهشت رفتن انسان گنهکار به صرف گریه بر امام حسین(ع)»]، پایگاه اطلاعرسانی دفتر آیت الله مکارم شیرازی.</ref> | ||
==علت سفارش به گریه برای امام حسین== | ==علت سفارش به گریه برای امام حسین== | ||
[[مرتضی مطهری]] از عالمان شیعی تأکید فراوان [[امامان شیعه|امامان]] بر گریه برای امام حسین را از این جهت میداند که آنها میخواستند [[قیام امام حسین(ع)|قیام امام حسین]] و مکتب آزادی و مبارزه با ظلم او همیشه باقی بماند. به گفته او، این سفارش امامان سبب شد در زمان خود آنها، جریانی زنده و انقلابی به وجود آید و نام امام حسین شعار انقلاب علیه ظلم شود.<ref>مطهری، مجموعه آثار، انتشارات صدرا، ج۲۵، ص۳۳۸.</ref> | [[مرتضی مطهری]] از عالمان شیعی تأکید فراوان [[امامان شیعه|امامان]] بر گریه برای امام حسین را از این جهت میداند که آنها میخواستند [[قیام امام حسین(ع)|قیام امام حسین]] و مکتب آزادی و مبارزه با ظلم او همیشه باقی بماند. به گفته او، این سفارش امامان سبب شد در زمان خود آنها، جریانی زنده و انقلابی به وجود آید و نام امام حسین شعار انقلاب علیه ظلم شود.<ref>مطهری، مجموعه آثار، انتشارات صدرا، ج۲۵، ص۳۳۸.</ref> |