گریه بر حسین(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

==فضیلت گریه بر حسین==

{{جعبه نقل قول| عنوان = [[امام رضا علیه‌السلام|امام رضا(ع)]]| نقل‌قول = {{حدیث|یَا ابْنَ شَبِیبٍ إِنْ کُنْتَ بَاکِیاً لِشَیْءٍ فَابْکِ لِلْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ(ع) فَإِنَّهُ ذُبِحَ کَمَا یُذْبَحُ الْکَبْشُ وَ قُتِلَ مَعَهُ مِنْ أَهْلِ بَیْتِهِ ثَمَانِیَةَ عَشَرَ رَجُلًا مَا لَهُمْ فِی الْأَرْضِ شَبِیهُون‏.|ترجمه= ای پسر شبیب، اگر خواستی گریه کنی، بر حسین بن علی(ع) گریه کن، که او را همچون گوسفند [[ذبح شرعی|ذبح]] کردند و همراهش هجده تن از بستگانش [[شهادت|شهید]] شدند که در روی زمین نظیر نداشتند.}} [[شیخ صدوق]]، [[الامالی (شیخ صدوق)|الامالی]]، ۱۳۷۶ق، ص۱۳۰.| تراز = چپ| عرض = 250px| اندازه خط =10 |رنگ پس‌زمینه = }}

گریه بر حسین(ع) گریستن بر مظلومیت و مصیبت‌هایی است که در [[واقعه کربلا]] بر [[امام حسین علیه‌السلام|امام حسین(ع)]] و [[فهرست اصحاب امام حسین(ع)|یارانش]] وارد شد.<ref>گروهی از تاریخ‌پژوهان، تاریخ قیام و مقتل جامع سیدالشهدا، ۱۳۹۵ش، ج۲، ص۳۲۳.</ref> درباره فضیلت این کار، روایات بسیاری از [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] و [[اهل‌بیت(ع)]] ایشان نقل شده که در آنها بر گریستن برای مصائب امام حسین(ع) تأکید<ref>شیخ صدوق، الامالی، ۱۳۷۶ق، ص۱۳۰؛ مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج ۴۴، ص۲۷۸.</ref> و پاداش فراوانی برای آن ذکر شده است:<ref>حرّ عاملی، وسائل الشیعة، ۱۴۰۹ق، ج۱۴، ص۵۰۱.</ref>

 

[[شیخ صدوق]] از [[محدث|محدثان شیعه]]، از [[ریان بن شبیب|ریّان بن شبیب]] نقل می‌کند که وی در [[۱ محرم|اول محرّم]] نزد [[امام رضا علیه‌السلام|امام رضا(ع)]] رفت و او ضمن یادآوری مصائب جدّش اظهار داشت: «ای پسر شبیب، اگر بر حسین(ع) گریه کردی و اشک‌هایت بر گونه‌هایت جاری شد، خداوند [[گناه|گناهانی]] که مرتکب شدی را، چه بزرگ و چه کوچک، چه کم و چه زیاد، می‌بخشد.»<ref>شیخ صدوق، الامالی، ۱۳۷۶ق، ص۱۲۹ و ۱۳۰.</ref>  

گریستن در سوگ [[امام حسین علیه‌السلام|امام حسین]] و [[شهدای کربلا]] را تجدید [[بیعت]] با [[واقعه کربلا|عاشورا]] و فرهنگ [[شهادت]] و تغذیه فکری و روحی بوسیلهٔ این مکتب دانسته‌اند.<ref>محدّثی، فرهنگ عاشورا، ۱۴۱۷ق، ص۳۸۲.</ref> این گریه نشانه پیوند قلبی با [[اهل‌بیت(ع)]] و نوعی قرارداد مودّت با امام حسین(ع) شمرده شده است.<ref>محدّثی، فرهنگ عاشورا، ۱۴۱۷ق، ص۳۸۲.</ref> گریه در فرهنگ عاشورا سلاحی قلمداد شده که فریاد اعتراض به ستمگران را دارد.<ref>محدّثی، فرهنگ عاشورا، ۱۴۱۷ق، ص۳۸۳.</ref> [[سید روح‌الله موسوی خمینی|امام خمینی]] گریه و [[سوگواری|عزاداری]] بر امام حسین را موجب حفظ مکتب و [[اسلام]] معرفی می‌کند.<ref>خمینی، صحیفه امام‏، ۱۳۸۹ش‏، ج۸، ص۵۲۷ و ۵۲۹.</ref><br>

علاوه بر گریستن در عزای امام حسین(ع)، گریاندن و تباکی (خود را شبیه گریه‌کنندگان در آوردن) نیز، مورد سفارش امامان معصوم(ع) واقع شده و آن را دارای پاداش دانسته‌اند. [[شیخ صدوق]] طبق سندی، از [[امام رضا علیه‌السلام|امام رضا(ع)]] نقل می‌کند که هر کس یاد مصیبت ما [اهل‌بیت] کند و بگرید و بگریاند، در آن روزی که چشم‌ها می‌گریند (روز قیامت) چشم او گریان نیست.<ref>شیخ صدوق، الامالی، ۱۳۷۶ق، ص۷۳.</ref> همچنین از [[امام محمد باقر علیه‌السلام|امام باقر]] و [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق]] نقل شده است که هر کس [در سوگ حسین(ع)] بگرید، یا دیگری را -هر چند یک نفر- بگریاند، ما بهشت را برای او تضمین می‌کنیم و هر کس هم که گریه‌اش نیامد، امّا حالت و هیئت سوگواران را بر خود گیرد همین پاداش را خواهد داشت.<ref> ابن‌نما، مثیر الأحزان، ۱۴۰۶ق، ص۱۴.</ref><br>به گفته [[شیخ عباس قمی]] از محدثان قرن چهارده قمری، مراد از تباکی [[ریا]] نیست؛ چراکه گریه بر امام حسین(ع) [[عبادت]] است و ریا در عبادات جایز نیست.<ref>قمی، منتهی الآمال، ۱۳۷۹ش، ج۲، ص۱۰۶۰.</ref> تباکی، تشبّه به گریه‌کنندگان به منظور همراهی با آنهاست،<ref>[https://www.karbobala.com/articles/info/2105 «مبانی قرآنی گریه برای امام حسین(ع)»]، پایگاه تخصصی امام حسین.</ref> در حالی که ریا را تظاهر به نیکی برای نشان دادن به دیگران، می‌دانند.<ref> قاموس قرآن، ۱۳۷۱ش، ج۳، ص۳۰.</ref>