گریه بر حسین(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

از [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق(ع)]] نقل شده که [[امام سجاد علیه‌السلام|علی بن حسین(ع)]] بیست سال بر مصیبت پدرش گریست و هر وقت غذایی جلوی او می‌گذاشتند، گریه می‌کرد.<ref>ابن‌شهر آشوب، مناقب آل أبی طالب، ۱۳۷۸ش، ج۴، ص۱۶۵.</ref> او در پاسخ به یکی از غلامان که از این موضوع اظهار نگرانی کرد، فرمود: هرگاه کشته‌شدن فرزندان [[حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها|فاطمه(ع)]] را به یاد می‌آورم، بی‌اختیار بغض گلویم را می‌گیرد و و اشکم جاری می‌شود.<ref>ابن‌شهر آشوب، مناقب آل أبی طالب، ۱۳۷۸ش، ج۴، ص۱۶۵.</ref>

{{شعر۲|تا گریه بر حسین تمنّای خلقت است|بِین من و تمام ملائک رقابت است|نزدیک می‌کند دل ما را به هم حسین|این اشک روضه نیست، که عقد اخوّت است.<ref>[https://emam8.com/article/53978/متن-شعر-غزل-توسل-امام-حسین-علیهالسلام-تا-گریه-بر-حسین-تمنای-خلقت-است «متن شعر غزل توسل به امام حسین - سعید پاشازاده»]، وبگاه امام هشت.</ref>}}

درباره فضیلت گریستن بر مصائب امام حسین(ع)، روایات متعددی از [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] و [[اهل‌بیت(ع)]] ایشان نقل شده است؛<ref>حرّ عاملی، وسائل الشیعة، ۱۴۰۹ق، ج۱۴، ص۵۰۱.</ref> [[شیخ صدوق]] از [[محدث|محدثان شیعه]]، از [[ریان بن شبیب|ریّان بن شبیب]] نقل می‌کند که وی در [[۱ محرم|اول محرّم]] خدمت [[امام رضا علیه‌السلام|امام رضا(ع)]] رسید؛ حضرت در ضمن یادآوری مصائب جدّش فرمود: ای پسر شبیب اگر بر حسین(ع) گریه کردی و اشک‌هایت بر گونه‌هایت جاری شد، خداوند [[گناه|گناهانی]] که مرتکب شدی را -چه بزرگ و چه کوچک، چه کم و چه زیاد- می‌بخشد.<ref>شیخ صدوق، الامالی، ۱۳۷۶ق، ص۱۲۹ و ۱۳۰.</ref> در [[کامل الزیارات (کتاب)|کتاب کامل الزیارات]] از [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق(ع)]] چنین نقل شده که اگر این اشک به مقدار بال مگسی هم باشد، پاداش او با خدا است و حق‌تعالی به کمتر از [[بهشت]] برای او راضی نمی‌شود.<ref>ابن‌قولویه، کامل الزیارات، ۱۳۵۶ش، ص۱۰۰، حدیث ۳.</ref> در حدیثی دیگر در همین کتاب آمده است، امام صادق به یکی از یارانشان که در عزای حسین می‌گریست فرمود: هنگام مرگ خواهی دید که پدرانم نزد تو حاضر شده، سفارش تو را به [[عزرائیل|ملک‌الموت]] می‌کنند و تو را [به بهشت] بشارت می‌دهند و ملک‌الموت از هر مادری به تو مهربان‌تر می‌شود... حضرت در ادامه، قطره اشکی در سوگ امام حسین را موجب از بین رفتن حرارت [[جهنم|دوزخ]] برای صاحب آن دانسته و چشم او را به مشاهده [[حوض کوثر]] بشارت دادند.<ref>ابن‌قولویه، کامل الزیارات، ۱۳۵۶ش، ص۱۰۱و۱۰۲، حدیث ۶.</ref><br>

البته شرط برخورداری از چنین پاداش‌های بزرگی را اعتقاد و معرفت به امام حسین(ع) و اهداف او<ref>[https://makarem.ir/main.aspx?typeinfo=44&lid=0&catid=27752&mid=418549 «نجات و بهشت رفتن انسان گنهکار به صرف گریه بر امام حسین(ع)»]، پایگاه اطلاع‌رسانی دفتر آیت الله مکارم شیرازی.</ref> و نیز رعایت [[حلال]] و [[حرام]] الهی دانسته‌اند.<ref>مکارم شیرازی، پیام امام امیرالمومنین(ع)، ۱۳۸۶ش، ج۱۴، ص۳۳۴.</ref>

{{شعر۲|بدین امیــــد که این گریه را ثــــواب دهند|عجــــب نــــباشد اگر عالمــــی به آب دهند|به قطـــــره‌ای که فشــــانی تو را به روز جزا|ز دست ســـاقی کوثــــر شـــراب ناب دهند|ولی به گریه مشو غَرّه و به طاعت کوش|گرت هــــواست که بر گریـــه‌ات ثواب دهند.<ref>[http://amoozeshmaddahi.blogfa.com/post/1096/شعر-گریه-بر-امام-حسین(علیه-السلام) «شعر گریه بر حسین - وصال شیرازی»]، مرکز آموزش مداحی ولایت.</ref>}}

علاوه بر گریستن در عزای امام حسین(ع)، گریاندن و حتی خود را شبیه گریه‌کنندگان در آوردن -که از آن به [[تباکی]] یاد می‌شود<ref>محدّثی، فرهنگ عاشورا، ۱۴۱۷ق، ص۱۰۳.</ref>- نیز، مورد سفارش امامان معصوم(ع) واقع شده و آن را دارای پاداش دانسته‌اند. [[شیخ صدوق]] طبق سندی، از [[امام رضا علیه‌السلام|امام رضا(ع)]] نقل می‌کند که هر کس یاد مصیبت ما [اهل بیت] کند و بگرید و بگریاند، در آن روزی که چشمها می‌گریند (روز قیامت) چشم او گریان نیست.<ref>شیخ صدوق، الامالی، ۱۳۷۶ق، ص۷۳.</ref> همچنین از [[امام محمد باقر علیه‌السلام|امام باقر]] و [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق]] نقل شده است که هر کس [در سوگ حسین(ع)] بگرید، یا دیگری را -هر چند یک نفر- بگریاند، ما بهشت را برای او تضمین می‌کنیم و هر کس هم که گریه‌اش نیامد، امّا حالت و هیئت سوگواران را بر خود گیرد همین پاداش را خواهد داشت.<ref>ابن‌نما، مثیر الأحزان، ۱۴۰۶ق، ص۱۴.</ref><br>

به گفته [[شیخ عباس قمی]] از محدثین و علمای قرن چهارده قمری، مراد از تباکی [[ریا]] نیست؛ چراکه گریه بر سیدالشهداء(ع) [[عبادت]] است و ریا در عبادات جایز نیست.<ref>قمی، منتهی الآمال، ۱۳۷۹ش، ج۲، ص۱۰۶۰.</ref> تباکی، تشبّه به گریه‌کنندگان به منظور همراهی با آنهاست،<ref>[https://www.karbobala.com/articles/info/2105 «مبانی قرآنی گریه برای امام حسین(ع)»]، پایگاه تخصصی امام حسین.</ref> در حالی که ریا را تظاهر به نیکی برای نشان دادن به دیگران، دانسته‌اند.<ref>قاموس قرآن، ۱۳۷۱ش، ج۳، ص۳۰.</ref>

*ابن‌شهر آشوب مازندرانی، مناقب آل أبی طالب علیهم السلام، قم، انتشارات علامه، چاپ اول، ۱۳۷۸ش.

*ابن‌قولویه، جعفر بن محمد، کامل الزیارات، محقق و مصحح: امینی، عبد الحسین، نجف اشرف، دار المرتضویة، چاپ اول، ۱۳۵۶ش.

*حرّ عاملی، وسائل الشیعة، قم، مؤسسه آل البیت(ع)، چاپ اول، ۱۴۰۹ق.

*خمینی، روح الله، صحیفه امام‏، تهران‏، موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی( س)، چاپ پنجم، ۱۳۸۹ش‏.

*[http://amoozeshmaddahi.blogfa.com/post/1096/شعر-گریه-بر-امام-حسین(علیه-السلام) «شعر گریه بر حسین - وصال شیرازی»]، مرکز آموزش مداحی ولایت، تاریخ درج: ۴ فروردین ۱۴۰۱ش، تاریخ بازدید: ۲۹ شهریور ۱۴۰۲ش.

*قرشی، سید علی اکبر، قاموس قرآن، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ ششم، ۱۳۷۱ش.

*[https://emam8.com/article/53978/متن-شعر-غزل-توسل-امام-حسین-علیهالسلام-تا-گریه-بر-حسین-تمنای-خلقت-است «توسل به امام حسین»]، وبگاه امام هشت، تاریخ درج: ۱۹ تیر ۱۳۹۸ش، تاریخ بازدید: ۲۷ شهریور ۱۴۰۲ش.

*مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ دوم، ۱۴۰۳ق.

*محدّثی، جواد، فرهنگ عاشورا، قم، نشر معروف‏، چاپ دوم، ۱۴۱۷ق.

*مکارم شیرازی، ناصر، پیام امام امیرالمومنین(ع)، تهران، دار الکتب الاسلامیه‏، چاپ اول، ۱۳۸۶ش.  ج 14، ص 334.