آیه ۲۰۴ سوره اعراف: تفاوت میان نسخه‌ها

در [[اسباب نزول|شأن نزول]] آیه ۲۰۴ [[سوره اعراف]]، نظرات متفاوتی از مفسران شیعه بیان شده است. برخی از نقل‌ها آیه را به سکوت در [[نماز جماعت]] و گوش دادن به قرائت امام جماعت ربط داده‌اند.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۴۰۸ق، ج۴، ص۷۹۱.</ref> بنابر نقل [[عبدالله بن مسعود]] در سال‌های نخست اسلام، [[سلام]] دادن به یکدیگر در نماز جایز بود و این آیه آن را حرام کرد.<ref>ابو‌الفتوح رازی، روض الجنان، ۱۳۶۶-۱۳۷۸ش، ج۹، ص۵۰.</ref> گاه نیز مردم با هم سخن می‌گفتند<ref>فاضل مقداد، کنز العرفان في فقه القرآن، ۱۳۷۳ش، ج۱، ص۱۹۵؛ ابو‌الفتوح رازی، روض الجنان، ۱۳۶۶-۱۳۷۸ش، ج۹، ص۵۰ و ۵۱؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱-۱۳۷۴ش، ج۷، ص۶۹-۷۰.</ref> و یا از تعداد رکعات نماز می‌پرسیدند<ref>فاضل مقداد، کنز العرفان في فقه القرآن، ۱۳۷۳ش، ج۱، ص۱۹۵؛ ابو‌الفتوح رازی، روض الجنان، ۱۳۶۶-۱۳۷۸ش، ج۹، ص۵۱؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱-۱۳۷۴ش، ج۷، ص۶۹-۷۰.</ref> که این آيه نازل شد و آن‌ها را دعوت به سکوت و شنیدن قرآن کرد. [[فضل بن حسن طبرسی|طبرسی]] (درگذشته [[سال ۵۴۸ هجری قمری|۵۴۸ق]]) در تأیید این نظر،‌ روایتی از امام باقر(ع) نیز ذکر کرده است.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۴۱۵ق، ج۴، ص۴۱۹.</ref>  

از بین بردن صداهای پشت سر پیامبر در حالی که به نماز مشغول بود؛ جوانی از انصار یا عده‌ای از مسلمانان درحالی که پشت سر پیامبر به نماز مشغول بودند و قرآن خواندند<ref>سیوطی، تفسیر الدر المنثور، ۱۴۱۴ق، ج۳، ص۶۳۴.</ref> برخی دیگر از دلایل شأن نزول این آیه بود که سیوطی از مفسران اهل‌سنت آن‌ها را ذکر کرده است.<ref>سیوطی، تفسیر الدر المنثور، ۱۴۱۴ق، ج۳، ص۶۳۴-۶۳۸.</ref> به گفته فخررازی از دیگر مفسران اهل‌سنت،‌ نیز ترک صدای بلند مأموم در نماز، دلیل نزول این آیه است.<ref>فخر رازی، التفسیر الکبیر، ۱۴۲۰ق، ج۱۵، ص۴۴۰.</ref>