بهائیت: تفاوت میان نسخه‌ها

پس از مرگ [[سید علی‌محمد باب]]، بنیانگذار فرقه [[بابیه]] در سال ۱۲۶۶ق<ref>افنان، چهار رساله تاریخی درباره قرة العین، ‍۱۳۷۸ش، ص۴۲.</ref> بابیان به [[عراق]] تبعید شدند. در آنجا میرزا یحیی نوری معروف به صبحِ‌اَزَل ریاست آنها را برعهده داشت؛ اما او در پنهانی زندگی می‌کرد و برادرش میرزا حسینعلی نوری امور را در دست داشت.<ref>نگاه کنید به افندی، مقاله شخصی سیاح، ۲۰۰۱م، ص۳۷.</ref> در سال ۱۲۸۰ق بابیان به جهت رفتارهای غیراخلاقی به استانبول تبعید شدند و در همین ایام میرزا حسینعلی ادعای مظهریت {{یادداشت|مظهریت (مَنْ یُظْهِرُه الله؛ کسی که خدا او را آشکار می‌کند) عنوانی است از علی‌محمد باب درباره فردی که پس از او ظهور کرده و احکام بابیه را نسخ می‌کند. (صدری، «بهائیت»، ص۷۳۶؛ لاوسون، «بهائی/بهائیت»، ص۷۳۰)}} کرد که باعث اختلاف در میان بابیان شد. بهائیان این روزها (۱۲ روز) را عید رضوان و بعثت بهاءالله می‌نامند.<ref>نگاه کنید به اعتضاد السلطنة، فتنه باب، ۱۳۵۱ش، ص۲۲۷و۲۲۸، تعلیقات عبدالحسین نوائی؛ فاضل مازندرانی، اسرار الآثار، مؤسسه ملی مطبوعات، ج۵، ص۳۰۹ و ۳۱۰.</ref> پس از آن، میرزا حسینعلی مدعی کهنگی بابیت شد و مذهب بهائیت را رسما اعلام کرد.<ref>لاوسون، «بهائی/بهائیت»، ص۷۳۰.</ref> پس از شدت گرفتن اختلافات میان آن‌دو، دولت عثمانی در سال ۱۳۸۵ق، میرزا حسینعلی را به عَکّا،‌ از شهرهای [[فلسطین]]، و میرزا یحیی را به کشور قِبْرِس فرستاد.<ref>نگاه کنید به اعتضاد السلطنة، فتنه باب، ۱۳۵۱ش، ص۲۲۷و۲۲۸، تعلیقات عبدالحسین نوائی؛ فاضل مازندرانی، اسرار الآثار، مؤسسه ملی مطبوعات، ج۵، ص۳۰۹ و ۳۱۰.</ref> بابی‌هایی که بر جانشینی صبح‌ازل باقی مانده و ادعای حسینعلی را نپذیرفتند، «ازلیه» و پیروان میرزا حسینعلی «بهائی» خوانده شدند.<ref>صدری، «بهائیت»، ص۷۳۷.</ref>

* ''' [[نماز]]:''' به گفته بهاءالله در کتاب اقدس، نماز از اول [[بلوغ]]{{یادداشت|سن بلوغ در بهائیت، برای پسران و دختران، پانزده‌سالگی است و تفاوتی میان پسر و دختر نیست (اشراق خاوری، گنجینه حدود و احکام، نشر مؤسسه ملی مطبوعات امری، ص۱۴).}} [[واجب]] است.<ref>نوری، کتاب اقدس، ص۱۰، بند۱۰.</ref> در بهائیت سه نماز وجود دارد: نماز صغرا، وُسطا و کبیر.<ref>اشراق خاوری، گنجینه حدود و احکام، نشر مؤسسه ملی مطبوعات امری، ص۲۲ و۲۳.</ref> نماز کبیر روزی یک مرتبه کافی است<ref>نوری، لوح اشراقات، اشراق هشتم، ص۳۲.</ref> و کسی که این نماز را بخواند،‌ از دو نماز دیگر معاف است.<ref>اشراق خاوری، گنجینه حدود و احکام، نشر مؤسسه ملی مطبوعات امری، ص۲۳.</ref> وقت نماز وُسطا، صبح و ظهر و شام و وقت نماز صغیر هنگام ظهر‌ ([[ظهر شرعی|زوال]]) است.<ref>نوری، لوح اشراقات، اشراق هشتم، ص۳۸ و ۴۰.</ref> براساس متون بهائیت، بهاءالله یک نماز نُه‌رکعتی نیز نازل کرده<ref>نوری، کتاب اقدس، ص۶، بند ۶.</ref> و کیفیت آن را در ورقه دیگری نوشته بود؛ اما به گفته عبدالبهاء آن ورقه به سرقت رفته است.<ref>اشراق خاوری، گنجینه حدود و احکام، نشر مؤسسه ملی مطبوعات امری، ص۳۰-۳۲.</ref> چگونگی این نماز تاکنون مشخص نشده است.<ref> موسوی‌زاده، منادیان تاریکی، ۱۳۹۳ش، ص۲۰۵.</ref>

بهائیت تشکیلات انتصابی نیز دارد که شامل دارالتبلیغ بین‌المللی، اَیادی امرالله،{{یادداشت|بهاءالله در دوران حیات خود، تعدادی از بهائیان مشهور را به عنوان اَیادی امرالله برای حفظ و تبلیغ بهائیت برگزید (موسوی‌زاده، منادیان تاریکی، ۱۳۹۳ش، ص۲۸۲). در سال ۱۹۵۷م/۱۳۳۵ش نیز ۲۷ نفر توسط شوقی افندی به عنوان ایادیان امرالله انتخاب شدند (زاهدزاهدانی، بهائیت در ایران، ۱۳۸۸ش، ص۲۶۳)؛ اما از آنجا که ایادی امرالله تنها توسط ولی‌امر منصوب می‌شوند، پس از مرگ شوقی افندی و با مرگ آخرین نفر از آنها، عمر این نهاد به پایان رسید (لاوسون، «بهائی/بهائیت»،‌ ص۷۳۶).}} هیئت‌های مشاوران قاره‌ای و هیئت‌های معاونت می‌شود و از سوی بیت‌العدل منصوب می‌شود.<ref>نگاه کنید به موسوی‌زاده، منادیان تاریکی، ۱۳۹۳ش، ص۲۸۱-۲۸۴.</ref>

* '''آثار بهاءالله''': کتاب اَقدس، کتاب ایقان، هفت‌وادی، کلمات مَکنونه مبین، اِشراقات،‌ اِقتدارات، بَدیع و الواح سلاطین{{یادداشت|نامه‌های میرزا حسینعلی به پیروانش یا خطاب به پادشاهان، در میان بهائیان، به لوح مشهورند و تعدادشان را بیش از ۱۶هزار دانسته‌اند (روزبهانی، تحلیل و نقد بهائیت، ۱۳۸۹ش، ص۸۱).}} از آثار میرزا حسینعلی نوری به شمار می‌روند.<ref>زاهد زاهدانی، بهائیت در ایران،‌۱۳۸۸ش، ص۱۵۱؛ روزبهانی، تحلیل و نقد بهائیت، ۱۳۸۹ش، ص۸۰ و ۸۱.</ref> به گفته عبدالبهاء، کتاب اقدس «مُهیمِن بر جمیع کُتُب و صُحُف، ناسخ همه آنها و مرجع تمام احکام و اوامر و نواهی»<ref>عبدالبهاء، مکاتیب، ۱۹۲۱م، ج۱،‌ ص۳۴۳؛ فاضل مازندرانی، اسرار الآثار، مؤسسه ملی مطبوعات، ج۱، ص۱۶۱.</ref> و از نظر شوقی افندی، مهم‌ترین اثر بهاءالله و ام‌الکتاب بهائیت است.<ref>نوری، کتاب اقدس، ص۲۳ (بخش توصیف کتاب اقدس بقلم حضرت ولی امرالله).</ref> این کتاب دربرگیرنده احکام و آموزه‌های بهائیت است و در عَکّا نوشته شده است.<ref>اشراق خاوری، گنجینه حدود و احکام، نشر مؤسسه ملی مطبوعات امری، مقدمه، ص۳.</ref> بهائیان، کتاب بیان را ناسخ [[قرآن]] و کتاب اقدس را ناسخ بیان می‌دانند.<ref>نجفی، بهائیان، ۱۳۸۳ش، ص۴۲۴.</ref>