حسینیه ارشاد: تفاوت میان نسخه‌ها

[[علی شریعتی]]، [[عباس زریاب خویی]] و [[محمداسماعیل رضوانی]] هم در حسینیه ارشاد سخنرانی می‌کردند و افزون بر آن، مدرّس سیره نبوی و تاریخ اسلام بودند. [[رضا اصفهانی]] هم مدرّس [[فلسفه اسلامی]] بود<ref>شریف‌پور، ص۲۵۶؛ حسینیه ارشاد به روایت اسناد ساواک، جاهای متعدد؛ میناچی مقدم، مصاحبه مورخ ۱۲ آبان ۱۳۸۷.</ref>

نشر مطبوعات دینی از اهداف مندرج در اساسنامه حسینیه بود که با چاپ و نشر آثار و سخنرانی‌های استادان فعال در حسینیه، از جمله مطهری، محمدتقی شریعتی و علی شریعتی آغاز شد<ref>برای آگاهی از عناوین برخی از این آثار رجوع کنید به شریعتی در نگاه مطبوعات، ج۱، ص۵۹؛ یادنامه استاد شهید مرتضی مطهری، کتاب ۱، ص۵۳۷؛ مرکز اسناد انقلاب اسلامی، آرشیو، «حسینیه ارشاد»، ش۳۵۵، ص۸۵.</ref>

برنامه‌های هر یک از این بخش‌ها در روزنامه برای آگاهی همگان منتشر می‌شد<ref>رجوع کنید به اطلاعات، ش۱۳۷۹۱، ۱۹ اردیبهشت ۱۳۵۱، ص۱۷.</ref>

تأسیس کاروان [[حج]] و تشکیل جلسات آموزش [[مناسک حج]]، و تشکیل گروه‌های هنری و اجرای نمایش، از دیگر برنامه‌های جنبی و نوآورانه حسینیه ارشاد بود. دو نمایش ابوذر و نهضت شیعی سربداریه را ساواک بسیار خطرناک تشخیص داد و مانع اجرای مجدد آنها شد<ref>حسینیه ارشاد به روایت اسناد ساواک، ص۲۵۶-۲۶۰؛ دکتر شریعتی در آیینۀ خاطرات، ص۱۰۵ ۱۰۶.</ref>.

سال‌های ۱۳۴۳ تا ۱۳۴۹ش، دوره نخست فعالیت حسینیه ارشاد، و به تعبیری دوره حضور جدی مطهری در برنامه‌ریزی و پیشبرد و مدیریت امور آن بود. مطهری که از آغاز کار حسینیه، برای ایراد سخنرانی به جمع بانیان حسینیه پیوسته بود، با توجه به اشرافش بر علوم و معارف اسلامی، از سوی هیئت مدیره، متصدی امور پژوهش و آموزش علمی و دینی شد<ref> میناچی مقدّم، ۱۳۷۹ش، ص۵</ref>. بر این اساس حتی گفته شده که مطهری بانی حسینیه ارشاد بود<ref>سرگذشت‌های ویژه از زندگی استاد شهید مرتضی مطهری، ج۱، ص۹۵، به روایت سیدعلی خامنه‌ای؛ قس میناچی مقدّم، مصاحبه مورخ ۱۲ آبان ۱۳۸۷</ref>. وی تا ۱۳۴۹ش بیشترین تعداد جلسات سخنرانی را داشت و تأثیرگذارترین فرد در جمع گردانندگان حسینیه ارشاد بود<ref> رجوع کنید به میناچی مقدّم، ۱۳۸۴ش، ص۵۳-۵۴؛ نیز رجوع کنید به ادامه مقاله.</ref>

در ۱۳۴۶ش استقبال جوانان از سخنرانی‌های [[فخرالدین حجازی]] و نظر مطهری بر کنار گذاشتن او از حسینیه ارشاد، موجب بروز بحران در هیئت مدیره شد که با کناره‌گیری حجازی اندکی فروکش کرد<ref>مرکز اسناد انقلاب اسلامی، آرشیو، «حسینیه ارشاد»،ش ۳۵۳، ص۱۷۱، ۱۷۶؛ رهنما، ص۲۳۲-۲۳۳؛ نیز رجوع کنید به فلسفی، ص۳۰۷.</ref> [[علی شریعتی]] که از ۱۳۴۵ش با تدریس تاریخ [[اسلام]] در [[دانشگاه مشهد]] شهرت یافته بود، به دعوت مطهری، از آبان ۱۳۴۷ش به جمع سخنرانان حسینیه ارشاد پیوست. وی با قدرت بیان و سبک و رویکرد ویژه‌اش به مباحث، عملا سایر سخنرانی‌های مؤسسه را تحت تأثیر قرار داد. نخستین سخنرانی وی در سوم آبان ۱۳۴۷ش، مورد توجه مخاطبان و سخنرانان حسینیه، از جمله مطهری، قرار گرفت<ref> دوانی، ص۴۴؛ رهنما، ص۲۳۴.</ref>

جریان‌های فکری در حسینیه ارشاد، متأثر از جنبش اسلامی ۱۰۰ سال اخیر در ایران و دیگر کشورهای اسلامی بود. رویکرد این جریان، تمسک به اسلام به عنوان عامل آگاهی‌بخش و تحول‌آفرین بود که به ویژه بر ابعاد ایدئولوژیک دین تأکید داشت و رسالت خود را هویت‌بخشی به نسل جوان، خرافه‌زدایی، مبارزه با تحجر و جمود فکری، مبارزه فکری با [[مارکسیسم]] و جریانات غیراسلامی در جامعه می‌دانست<ref> رجوع کنید به یوسفی اشکوری، ص۱۲۵۱۲۶، ۱۳۱۱۳۲؛ جعفریان، ص۲۸۴.</ref>

از فروردین ۱۳۵۰ش، در پی خروج مطهری و به تبع آن شماری از روحانیان همفکر وی<ref> سرگذشت‌های ویژه از زندگی استاد شهید مرتضی مطهری، ج۱، ص۹۹، به روایت سیدعلی خامنه‌ای؛ جعفریان، ص۲۸۴۲۸۵</ref>، حسینیه ارشاد عملا پایگاه فعالیت [[علی شریعتی|شریعتی]] شد و او که با ممنوعیت تدریس در [[دانشگاه مشهد]] مواجه شده بود، همه فرصت و توان خود را مصروف تدریس و ایراد سخنرانی در این مرکز کرد<ref> ابوالحسنی، ص۴۱۰؛ در مورد چگونگی ممنوعیت اعمال شده رجوع کنید به متینی، ص۸۶۵؛ نیز رجوع کنید به شریعت رضوی، ج۱، ص۱۵۹.</ref>

گردانندگان حسینیه ارشاد که آرمان خود را «بازگرداندن نسل جوان و روشنفکر از غربزدگی به اسلام و نجات توده مذهبی» می‌دانستند، در فراهم کردن محیط مطلوب برای فعالیت‌های شریعتی تلاش می‌کردند<ref> رجوع کنید به شریعتی، ۱۳۸۴ش، ص۱۴۷؛ نیز در مورد تحلیل خود شریعتی از اهمیت حسینیه ارشاد رجوع کنید به شریعتی، ۱۳۷۷ش، ص۱۲۶.</ref>

جلسات درس شریعتی، با عنوان تاریخ ادیان و اسلام‌شناسی، و سخنرانی‌های او در مناسبت‌های مذهبی مورد توجه بسیاری از جوانان به ویژه دانشجویان قرار گرفت، اما محتوای مباحث و نیز کثرت مخاطبان آن، حساسیت‌ها و مخالفت‌های فراوانی برانگیخت. از نظر شماری از مخالفان و معارضان حکومت، حسینیه ارشاد نقش «سوپاپ اطمینان» برای حکومت داشت که در منطقه‌ای از شمال شهر تهران برای بورژواها ساخته شده بود<ref> رجوع کنید به نجات حسینی، ص۴۱۶؛ رهنما، ص۲۷۸؛ بهشتی، ص۱۰۸؛ جعفری، ص۳۱</ref> مبارزان چپ‌گرا حتی سخنرانان حسینیه را به همکاری با [[ساواک]] متهم می‌کردند<ref> دکتر شریعتی در آیینه خاطرات، ص۲۲۸</ref> این در حالی بود که تفسیرهای انقلابی شریعتی از [[تشیع]]، در نظر برخی تحلیلگران، الهام‌بخش گروه‌های معارض بود<ref> رجوع کنید به آبراهامیان، ص۴۹۰؛ نجاتی، ج۱، ص۴۰۰؛ برای اطلاعات بیشتر رجوع کنید به جعفری، ص۳۱.</ref>

*مخالفت علما و روحانیان با حسینیه ارشاد پس از گسترش فعالیت‌های شریعتی<ref> محمدمهدی جعفری، فعال سیاسی و از همراهان علی شریعتی، مصاحبه مورخ ۲۵ مهر ۱۳۸۷؛ برای نمونه‌ای از نقدها رجوع کنید به نشریه درسهایی از مکتب اسلام، سال ۱۳، بهمن ۱۳۵۰،ش ۱، ص۷۶۷۸؛ برای آگاهی از برخی دلایل مخالفت با شریعتی و به تبع آن حسینیه ارشاد رجوع کنید به انصاری، ص۱۰۰؛ رهنما، ص۲۶۶-۲۷۶؛ شریعتی، ۱۳۴۷ش، ص۲۳۵؛ اسلامی، ص۶۱-۶۵، ۷۰-۷۴.</ref> و واکنش‌های تند شریعتی در نقد مجموعه روحانیت<ref> رجوع کنید به اسناد انقلاب اسلامی، ج۱، ص۳۵۲، ج۵، ص۱۴۴-۱۴۵؛ حسینیه ارشاد به روایت اسناد ساواک، ص۲۹۹، ۳۱۵، ۳۲۰؛ شریعتی به روایت اسناد ساواک، ج۲، ص۱۲۰ و ۱۲۱</ref>

حکومت پهلوی از مقابله روحانیت با جریان فکری حسینیه ارشاد خرسند بود و از آن بهره‌برداری کرد<ref> رجوع کنید به مرکز اسناد انقلاب اسلامی، آرشیو، «حسینیه ارشاد»،ش ۳۵۵، ص۸۳، ۱۲۱،ش ۵۰۵، ص۱۵۷</ref>. علاوه بر مجموعه روحانیت، مصدقی‌ها و روشنفکران غیرمذهبی هم از منتقدان حسینیه ارشاد و شخص شریعتی بودند<ref> رجوع کنید به شریعت رضوی، ج۲، ص۳۴۷-۳۵۲؛ سامی، ص۱۰؛ اکبری، ص۹۱۰.</ref>

در ۱۳۵۰ و ۱۳۵۱ش، همزمان با اوج گرفتن مبارزات سیاسی در جامعه و نقش فعال حسینیه ارشاد در جذب جوانان دانشگاهی و گرایش فعالان سیاسی به حسینیه ارشاد و پایگاه شدن آن محل برای مبارزان با حکومت، دستگاه امنیتی حکومت ادامه کار حسینیه ارشاد را در قالب جلسات سخنرانی صلاح ندانست<ref> رجوع کنید به جعفری، ص۳۳؛ رزمجو، ص۲۱۱؛ شریعتی به روایت اسناد ساواک، ج۲، ص۱۱۱، ۱۱۸.</ref>

پس از تعطیلی حسینیه ارشاد و بازتاب آن در مجامع و محافل سیاسی و مذهبی و دانشجویی، مقامات امنیتی کشور به بازگشایی و ازسرگیری فعالیت‌های آن نظر دادند و رئیس سازمان امنیت و اطلاعات کشور به رئیس سازمان اوقاف نوشت که چون به تعویق افتادن برنامه‌های مذهبی در حسینیه ارشاد از نظر افکار عمومی به صلاح نیست، سازمان اوقاف رأسا متولی اداره این مؤسسه گردد. اما پیگیری‌ها به نتیجه نرسید و محمدرضا پهلوی با بازگشایی مجدد حسینیه مخالفت کرد<ref> مرکز اسناد انقلاب اسلامی، آرشیو، «حسینیه ارشاد»، ش۳۵۳، ص۶۹؛ ش۵۰۵، ص۲۳۸-۲۴۰؛ حسینیان، ص۷۵۸-۷۵۹.</ref>

با وجود تعطیلی برنامه‌های رسمی حسینیه، توسعه و تکمیل بنای آن ادامه یافت و با استفاده از امکانات و فضای آن، اقدامات محدودی صورت گرفت، از جمله تهیه سرودهای انقلابی توسط [[حمید شاهنگیان]] و [[حسین صبحدل]]، و چاپ و تکثیر مخفیانه جزوات و کتاب‌های [[علی شریعتی]]<ref> میناچی مقدّم، مصاحبه مورخ ۱۲ آبان ۱۳۸۷.</ref>

*راه‌اندازی کتابخانه عمومی از تیر ۱۳۵۹ بنا به وصیت دکتر علی شریعتی (تا ۱۳۸۷ش، بیش از ۱۳۰ هزار جلد کتاب داشته است<ref> شهمیرنوری، ص۸؛ عطائی، مصاحبه مورخ ۱۴ آبان ۱۳۸۷.</ref>)

حسینیه چندین مرکز درمانی خیریه، مانند درمانگاه و بیمارستان و زایشگاه در مناطق محروم تأسیس کرده است<ref> شهمیرنوری، ص۸؛ عطائی، مصاحبه مورخ ۱۴ آبان ۱۳۸۷.</ref>