پرسش:داستان بسته شدن آب بر روی سپاهیان امام علی(ع) در جنگ صفین چه بود؟

لشکر امام علی(ع) هنگامی که به صفین رسید، سپاه شام، بر آب مسلط بودند.^[۱] مورخان ماجرا را این‌گونه نقل می‌کنند که معاویه، تعدادی از سربازانش را مامور کرد تا آب را بر سپاهیان امام ببندند تا از این راه بتوانند آن‌ها را تسلیم کنند. وقتی امام(ع) از این کار مطلع شد، یکی از یارانش را نزد معاویه فرستاد تا به او بگوید آب را باز بگذارد در غیر این صورت به سپاهیانم دستور می‌دهم بر سر آب با شما بجنگند.^[۲]

ابن اعثم مورخ شیعی قرن دوم و سوم می‌گوید بعد از ماجرای بسته شدن آب توسط معاویه و پیغام امام به او برای گشودن آب، معاویه نظر عمرو بن عاص را خواست. او پیشنهاد داد تا آب را آزاد کنند.^[۳] ابن ابی‌الحدید شارح نهج البلاغه در ادامه این ماجرا نقل می‌کند، معاویه پیشنهاد عمرو عاص را نپذیرفت و سپس همگی قسم خوردند که قطره‌ای آب به عراقیان(امام علی(ع) و یارانش) ندهند تا تشنه لب بمیرند.^[۴]

دینوری مورخ قرن نهم در کتاب أخبار الطوال آورده است، عراقیان یک شبانه روز را بدون آب سپری کردند. بعد از این ماجرا اشعث بن قیس نزد امام آمد و پس از گرفتن اجازه، با مالک اشتر و جمعی از یاران به جنگ با لشکریان معاویه رفتند و آب را آزاد کردند.^[۵]

برخی مورخان در ادامه نقل این ماجرا می‌نویسند، بعد از اینکه آب دست سپاه علی(ع) افتاد، یاران او گفتند ما نیز به شامیان آب نمی‌دهیم. اما امام(ع) به آن‌ها دستور داد به قدر نیاز از آب بردارید و اجازه دهید شامیان نیز از این آب استفاده کنند.^[۶]

پانویس

↑ طبری، تاریخ طبری، ۱۴۰۸ق، ج۴، ص۵۷۱.
↑ طبری، تاریخ طبری، ۱۴۰۸ق، ج۴، ص۵۷۱؛ ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ۱۳۸۵ق، ج۲، ص۳۶۴؛ ابن قتیبه، الإمامة والسیاسة، ۱۴۱۰ق، ج۱، ص۱۲۴؛ المنقری، وقعة الصفین، ۱۳۸۲ق، ص۱۶۰.
↑ ابن اعثم، الفتوح، ج۳، ص۵؛ اسکافی، المعیار و الموازنه، ص۱۴۶.
↑ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، مکتبه آیت الله العظمی المرعشی النجفی، ج۱، ص۲۳؛ قندوزی، ینابیع الموده، ۱۴۲۲ق، ج۱، ص۴۵۰؛ محمدی ری‌شهری، دانش نامه امیر المومنین؛ ۱۳۸۶ش، ج۵، ص۵۶۱ - ۵۶۹.
↑ دینوری، أخبار الطوال، الشریف الرضی، ص۱۶۸.
↑ ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ۱۳۸۵ق، ج۲، ص۳۶۵؛ مسعودی، مروج الذهب، ۱۴۰۹ق، ج۲، ص۳۸۶؛ طبری، تاریخ طبری، ۱۴۰۸ق، ج۴، ص۵۷۲؛ المنقری، وقعة الصفین،۱۳۸۲ق، ص۱۶۲.

منابع

ابن اعثم، الفتوح، بیروت، دار الأوضواء، ۱۴۱۱ق.
ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، قم، مکتبه آیت الله العظمی المرعشی النجفی، بی‌تا.
ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، بیروت، دار صادر، دار بیروت، ۱۳۸۵ق.
ابن قتیبه، الامامة و السیاسه، بیروت، دار الأوضواء، ۱۴۱۰ق.
اسکافی، محمد بن عبدالله، المعیار و الموازنة، بیروت، بی‌نا، ۱۴۰۲ق.
دینوری،احمدبن داود، اخبار الطوال، قم، الشریف الرضی، بی‌تا.
طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۰۸ق.
قندوزی، سلیمان بن ابراهیم، ینابیع المودة لذوی القربی، قم، اسوه، ۱۴۲۲ق.
محمدی ری‌شهری، محمد، دانش‌نامه امیرالمؤمنین بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ، قم، دارالحدیث، ۱۳۸۶ش.
مسعودی، علی بن حسین، مروج الذهب و معادن الجوهر، تحقیق اسعد داغر، قم، دار الهجرة، ۱۴۰۹ق.
المنقری، نصر بن مزاحم، وقعة الصفین، تحقیق وشرح : عبد السلام محمد هارون، قاهره، المؤسسة العربیة الحدیثة، ۱۳۸۲ق.

آیا می‌دانستید که...

جدیدترین پرسش‌ها

درگاه:پرسش/آیا می‌دانستید

[1] طبری، تاریخ طبری، ۱۴۰۸ق، ج۴، ص۵۷۱.

[2] طبری، تاریخ طبری، ۱۴۰۸ق، ج۴، ص۵۷۱؛ ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ۱۳۸۵ق، ج۲، ص۳۶۴؛ ابن قتیبه، الإمامة والسیاسة، ۱۴۱۰ق، ج۱، ص۱۲۴؛ المنقری، وقعة الصفین، ۱۳۸۲ق، ص۱۶۰.

[3] ابن اعثم، الفتوح، ج۳، ص۵؛ اسکافی، المعیار و الموازنه، ص۱۴۶.

[4] ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، مکتبه آیت الله العظمی المرعشی النجفی، ج۱، ص۲۳؛ قندوزی، ینابیع الموده، ۱۴۲۲ق، ج۱، ص۴۵۰؛ محمدی ری‌شهری، دانش نامه امیر المومنین؛ ۱۳۸۶ش، ج۵، ص۵۶۱ - ۵۶۹.

[5] دینوری، أخبار الطوال، الشریف الرضی، ص۱۶۸.

[6] ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ۱۳۸۵ق، ج۲، ص۳۶۵؛ مسعودی، مروج الذهب، ۱۴۰۹ق، ج۲، ص۳۸۶؛ طبری، تاریخ طبری، ۱۴۰۸ق، ج۴، ص۵۷۲؛ المنقری، وقعة الصفین،۱۳۸۲ق، ص۱۶۲.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]