سید محسن طباطبائی حکیم: تفاوت میان نسخه‌ها

پس از درگذشت [[محمدحسین نائینی|میرزا محمدحسین نائینی]] ([[سال ۱۳۱۵ هجری شمسی|۱۳۱۵]]ش)، برخی مقلدان او به سید محسن حکیم رجوع کردند و پس از درگذشت [[سید ابوالحسن اصفهانی]] ([[سال ۱۳۲۵ هجری شمسی|۱۳۲۵]]ش)، مرجعیت او تثبیت شد و پس از درگذشتِ [[حسین بروجردی|آیت الله بروجردی]] ([[سال ۱۳۴۰ هجری شمسی|۱۳۴۰]]ش)، در جایگاه مؤثرترین مرجع شیعه قرار گرفت.<ref>بامداد، ج ۵، ص ۱۹۰</ref>

شماری از اقدامات حکیم عبارتند از:<ref>حکیم، ج ۱، ص ۳۴ـ۳۵؛ فیاض حسینی، ج ۱، ص ۳۷ ـ ۳۹.</ref>

*موضع‌گیری درباره [[اخوان‌المسلمین]] [[مصر]].

برخی از اقدامات سید محسن حکیم عبارتند از:<ref>بَهادلی، ج ۱، ص ۳۴۲.</ref>

*اهتمام به تسهیلات و ملزومات تحصیل و اسکان طلاب خارجی؛ از جمله اختصاص مدرسه‌ای در نجف به طلاب [[هند]] و مدرسه‌ای به طلاب [[افغانستان]] و [[تبت]].

===شرکت در جهاد===

سال [[سال ۱۳۳۲ هجری قمری|۱۳۳۲ق]] مصادف با جنگ جهانی اول بود. هر چند [[شیعیان]] همواره از بی‌مهری [[دولت عثمانی]] رنج می‌بردند، اما این مسئله هرگز آنان را از انجام وظیفه بازنداشت و [[فقیهان]] بزرگ [[نجف]]، [[جهاد]] با [[کافر|کافران]] بریتانیایی را [[واجب]] خواندند<ref>علوی، ص ۶۷ ـ ۷۳.</ref>و خود پیش‌تر از دیگران رهسپار جبهه‌های نبرد شدند.

*واکنش شدید به تصمیم حکومت عبدالسلام عارف در سرکوب کردهای شمال عراق. وی با فتوا به جایز نبودن جنگ با کردها، از کشتار آنان جلوگیری کرد.<ref>عدنان ابراهیم سراج، ج ۱، ص ۱۱۶ ـ ۱۱۸؛ بیاتی، ج ۱، ص ۵۵۱.</ref>

در مسائل خارجی، حکیم به مسئله [[فلسطین]] حساسیت ویژه‌ای نشان می‌داد. او در برابر تهاجم صهیونیست‌ها به فلسطین در سال ۱۳۴۶ش، همه [[مسلمانان]] را به ایستادگی و بسیج امکانات فراخواند، به رسمیت شناختن [[اسرائیل]] از جانب حکومت وقت [[ایران]] را محکوم کرد و در حادثه آتش زدن [[مسجدالاقصی]] در ۱۳۴۸ش، با صدور بیانیه‌ای، مسئولیت شرعی و تاریخی [[مسلمان|مسلمانان]] را در برابر صهیونیست‌ها یادآور شد.<ref>فیاض حسینی، ج ۱، ص ۸۶ ـ ۹۴.</ref>

در جریان محکومیت سید قطب (از رهبران جنبش اسلامی مصر) از سوی نظام جمال عبدالناصر، آیت الله حکیم در ششم جمادی الاول ۱۳۸۶ق با ارسال تلگرافی خطاب به جمال عبدالناصر، خواستار لغو حکم اعدام وی شد.

آیت‌اللّه حکیم در برخی از رویدادهای سیاسی ایران، مخالفت خود را با عملکرد حکومت [[محمدرضا پهلوی]] نشان داد؛ از جمله:<ref>باقری بیدهندی، ج ۱، ص ۷۲؛ دوانی، ج ۳، ص ۴۴ ـ ۴۶.</ref>

*محکومیت [[قیام ۱۵ خرداد|حادثه]] [[۱۵ خرداد]] ۱۳۴۲ش و اعلام ناتوانی حکومت ایران در اداره مملکت.

[[حسینعلی منتظری]] معتقد است که ذهن آیت الله حکیم را نسبت به امام خمینی مغشوش کرده بودند و آیت الله حکیم با امام همکاری و همراهی نمی‌کرد.<ref group="یادداشت"> «آیت الله حکیم آن وقت تقریبا مرجع عمده ایران بود و با توجه به ارتباط حکومت ایران با ایشان ذهن ایشان را نسبت به آقای خمینی مغشوش کرده بودند؛ من یادم هست یک بار آقای شیخ عبدالجلیل جلیلی کرمانشاهی که از طرفداران آقای خمینی بود گفت: من رفتم به آقای حکیم اعتراض کردم که آقا شما چرا نسبت به آقای خمینی موضع همکاری و همراهی ندارید؟ آقای حکیم گفت نامه‌ها را بیاورید، ۲۷ تا نامه از ۲۷ نفر از علمای مهم شهرستان‌ها پیش آقای حکیم بود که در آن‌ها نوشته بودند شما گول حرف‌های آقای خمینی را نخورید، این‌ها یک عده نهضتی‌ها و بچه‌ها هستند که اطراف ایشان را گرفته‌اند!» ر.ک: خاطرات آیت الله منتظری، ج ۱، ص ۲۵۹.</ref>