۱۷٬۷۰۴
ویرایش
Shamsoddin (بحث | مشارکتها) جز (←پیوند به بیرون: تمیزکاری) |
Shamsoddin (بحث | مشارکتها) جز (انتقال مطالب و منابع از مدخل امام حسن) |
||
خط ۵۸: | خط ۵۸: | ||
== مسموم کردن امام حسن == | == مسموم کردن امام حسن == | ||
بنا بر | بنا بر منابع تاریخی، جعده امام حسن(ع) را مسموم کرد و بر اثر همین مسمومیت به شهادت رسید.<ref>بلاذری، أنساب الأشراف، ۱۴۱۷ق، ج۳، ص۵۵؛ ابن کثیر، البدایة و النهایة، دارالفکر، ج۸، ص۴۳؛ مقدسی، البدء و التاریخ، مکتبة الثقافة الدینیه، ج۶، ص۵؛ ابن عبد البر، الاستیعاب، ۱۴۱۲ق، ج۱، ص۳۸۹؛ ابن اثیر، اسد الغابه، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۴۹۲.</ref> به گفته [[شیخ مفید]]، [[معاویه]] وقتی تصمیم گرفت برای ولایتعهدی پسرش [[یزید]] بیعت بگیرد، صد هزار درهم برای جعده فرستاد و به او وعده داد که در قبال مسموم کردن شوهرش، او را به ازدواج یزید درخواهد آورد.<ref>المفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۱۵</ref> هرچند که گفته شده، جعده به سبب کینهای که از امام حسن(ع) داشت او را مسموم کرد.<ref> سخاوی، التحفه اللطیفه، ج۱، ص۲۸۳.</ref> [[مادلونگ]] اسلامشناس آلمانی(زاده ۱۳۰۹ش) معتقد است تلاش معاویه برای ولایتعهدی یزید، روایات مسموم شدن امام حسن به تحریک معاویه و به دست جعده را تایید میکند.<ref>مادلونگ، جانشینی حضرت محمد، ۱۳۷۷ش، ص۴۵۳. (منبع اصلی: Madelung, The Succession T0 Muhamad, p.331)</ref> | ||
همچنین در کتاب [[الکافی (کتاب)|الکافی]] از [[امام صادق علیهالسلام|امام صادق(ع)]] نقل شده که [[اشعث بن قیس]] در قتل [[امیرالمؤمنین(ع)]] شریک است و دخترش جعده، حسن بن علی(ع) را مسموم کرد و محمد پسر اشعث نیز در شهادت [[حسین بن علی(ع)]] شرکت داشت.<ref>کلینی، الکافی، ۱۳۶۳ش، ج۸، ص۱۶۷.</ref> بنا بر روایتی که قطب راوندی نقل کرده، امام حسن(ع) پس از نوشیدن شربت مسموم، جعده را [[لعن]] و نفرین کرد.<ref> راوندی، الخرائج و الجرائح، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۲۴۲.</ref> | همچنین در کتاب [[الکافی (کتاب)|الکافی]] از [[امام صادق علیهالسلام|امام صادق(ع)]] نقل شده که [[اشعث بن قیس]] در قتل [[امیرالمؤمنین(ع)]] شریک است و دخترش جعده، حسن بن علی(ع) را مسموم کرد و محمد پسر اشعث نیز در شهادت [[حسین بن علی(ع)]] شرکت داشت.<ref>کلینی، الکافی، ۱۳۶۳ش، ج۸، ص۱۶۷.</ref> بنا بر روایتی که قطب راوندی نقل کرده، امام حسن(ع) پس از نوشیدن شربت مسموم، جعده را [[لعن]] و نفرین کرد.<ref> راوندی، الخرائج و الجرائح، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۲۴۲.</ref> |
ویرایش